Er was een tijd dat mijn kinderen ALLES vertelden. Op elke vraag hadden ze een antwoord. Meer dan ik aankon. Van elke poep en elke scheet maakten ze zo’n uitgebreid verhaal dat ik óf heel veel koffie nodig had om wakker te blijven tijdens het aanhoren van hun geratel. Of ik had wijn nodig om het monotone gedreun in mijn hoofd te verdoven.
Wat mis ik deze tijd. Want wanneer ik mijn kleintjes nu wat vraag, krijg ik een doffe blik en een zeer kort antwoord. Soms gaan zelfs alleen de schouders maar omhoog. Ze weten niets meer over hun leven te vertellen, ook niet wanneer het zich nog geen vijf uur eerder afspeelde. En de lange verhalen, daar moet ik echt op wachten totdat ze er aan toe zijn om iets te vertellen.
“Hoe was het op school?”
“Goed.”
“Heb je nog iets gedaan?”
“Weet ik niet meer.”
“Heb je in de kring gezeten?”
“Weet ik niet meer.”
“Heb je nog iets verteld over het weekend?”
“Wat hebben we in het weekend gedaan dan?”
Ik vind het toch wel jammer dat ik niks te horen krijg over wat mijn kleintjes overdag beleven. Het is niet dat ik elk detail hoef te horen. Dat Keesje groene pulken uit zijn neus haalt, of hoe het toiletbezoekje op school verliep met alle gevolgen van dien, dat mogen ze lekker voor zichzelf houden. Maar een leuke beknopte samenvatting van de dag, ja dat zou toch wel leuk zijn om te horen.
En ik weet het, ik heb de welbekende tactiek uitgevoerd.
Ik heb de ongedwongen open vragen geprobeerd.
“Heb je nog iets meegemaakt?”
Schouders omhoog.
“Niks leuks gebeurd?”
Diepe zucht.
“Ik was op school mam.”
“En hoe was het dan op school?”
“Goed.”
Het is duidelijk. Ze spelen ‘hard to get’ en laat ik nou eens heel erg goed zijn in dat spelletje. En dus speelde ik ook een aantal dagen zeer ‘hard to get’. Ik heb geen woord vuilgemaakt over het hele schoolgebeuren. Ik vroeg niet hoe het was, ik vroeg niet hoe het ging, ik vroeg zelfs niet of ze nog iets hadden meegemaakt.
Dit zou ze toch wel aan het praten moeten zetten.
Maar wat bleek? Ik kreeg alleen maar opgeluchte en blije koppies wanneer ze uit school kwamen, omdat hun moeder eindelijk eens stopte vragen te stellen over school. En de verhalen kwamen weer langzaam op gang. Nee niet over school, maar over geevolueerde Pokémons, over lievelingspaarden met een eenhoorn op hun hoofd, over magische krachten van winxclub-leden en over prinses Sofia en haar kasteeltrollen…
Mag ik wijn?
Afbeelding: Shutterstock
