Het pestclubje!?

Ik heb heel erg getwijfeld over het wel of niet plaatsen van een blog over pesten. Simpelweg omdat ik niet veel zinnigs over dit onderwerp te vertellen heb. Maar toen bedacht ik mij dat ik in dit hele blog niet veel zinnigs zeg. Dus ach, what the heck, ik doe het gewoon.

Ik heb geen idee wat de reden is waarom een kind gemeen gaat doen, waarom een kind een ander kind continu plaagt en waarom dat andere kind dan het slachtoffer is.

Maar op een dag kwam mijn dochter thuis met de mededeling: “Mama, ik zit in het pestclubje”. Dat is zo een moment dat de woorden in de verkeerde volgorde binnen komen en dat je een paar seconde nodig hebt om ze in de juiste volgorde te zetten. Zit-pestclubje-mama-het-in-ik. En eigenlijk kun je alleen maar een ‘WAT?’ uitkramen. 

“Ja, ik zit in het pestclubje”, zegt ze nogmaals. Het volgende onzinnige, maar het eerste wat er in mij opkomt laat ik uit mijn mond rollen. “Wat doe je daarin, jij gaat daar meteen weer uit!”

Zo een brrr met rillingen gevoel, daar willen we niks mee te maken hebben. Dát doen we niet.

Mijn kind is een pester?

Ok, de mededeling landt en ik realiseer me dat ik nu écht even de moeder moet spelen. Mijn dochter komt met een mededeling. Ze vertelt mij iets, wat ze mij misschien met een reden vertelt. Misschien is ze echt een pestkind. Of misschien voelt ze dat het geen zuivere praktijken zijn, dat pestclubje. Het voelt alsof ze mij op deze manier om hulp vraagt, omdat ze zelf ook niet weet wat ze ermee aan moet. 

Ja, dat kan toch? Ik ben ook maar een amateur, maar wel één die niet wil dat haar dochter zich in een pestcubje bevindt.

Dus. Een pestclubje, mijn dochter zit in een pestclubje. Ik ga eerst een paar dingen op een rijtje zetten. Wat wil ik weten van het pestclubje?

– Wie zit er in het pestclubje?
– Wat doen jullie in het pestclubje?
– En waarom zit je in het pestclubje?

Mijn dochter vertelt en vertelt. Op elk verhaal, op elke opmerking probeer ik te laten doorschemeren dat ik het niet zo tof vind dat ze zich bij dat pestclubje heeft gevoegd. En met de nadruk op ‘hoe zou jij het vinden als het pestclubje jou zou pesten?’. Ik probeer altijd de tere zieltjes te laten voelen hoe het zou zijn als het hun kant op zou komen. In het geweten porren, werkt echt het beste, denk ik dan.

En een amateur of niet, een paar basisregels heb ik, zover ik mij kan herinneren, bij mijn kleintjes erin gestampt. En ik zeg ze nog maar eens.

– We schelden elkaar niet uit.
– We maken geen ruzie. Heb je een meningsverschil? Dan praat je erover.
– We doen elkaar geen pijn.
– En ook al is ‘sorry zeggen’ soms een beetje teveel erin gepusht, we zeggen gewoon even ‘sorry’.
– WE SCHREEUWEN NIET TEGEN ELKAAR! Jaja, ik werk eraan.
– Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen woorden en voor de gevolgen van je woorden.
– Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen acties en voor de gevolgen van je acties.
– We accepteren én respecteren elkaars karakters
– We lachen elkaar niet uit, tenzij diegene echt heel grappig is en dat zelf ook vindt.

– Wees lief voor elkaar.

– Steun elkaar, help elkaar, ook de mensen die je niet kent of misschien niet zo aardig vindt. Wees je ervan bewust dat als je niet aardig doet, je ook iets onaardig terug kunt verwachten en je er uiteindelijk geen vrienden aan overhoudt.
– Houd de eer aan jezelf. Wees verstandig.

Een paar dagen later komt mijn dochter thuis met de mededeling: ‘Mama, ik vond het helemaal niet leuk in het pestclubje, dus ik ben er uit hoor. Ik zit nu in het lachclubje, veel gezelliger’.

Yes! Deze amateur doet het zo slecht nog niet…