Je Kung Fu-pak is weer eens een beetje vochtig, want ik was vergeten om de was uit de wasmachine in de droger te stoppen. En nu moet je echt weg, ik zet de föhn er nog even op. Sorry schat, je pak blijft een beetje vochtig. Mijn schuld.
Je moet vandaag al je op school gemaakte handenarbeid zelf uit de klas meesleuren, want ik was vergeten om je een plastic tas mee te geven, terwijl de juf nog een herinnering op het klasbord had gezet. Sorry schat, mijn schuld dat je daar zo klunzig met je handen vol op mij staat te wachten.
“Ik ben zo moe, ik wil slapen”
Weet je mam, als je ons gewoon op tijd naar bed zou brengen, dan zou ik nu niet zo chagrijnig en vermoeid wakker worden.
Weet je kleintjes, het is grappig hoe snel jullie vergeten dat ik jullie rond 19.00 in bed had gelegd. Net als vrijwel iedere andere avond van jullie vermoeide leventje. Maar jullie besloten om er nog tig keer uit te komen, omdat je nog een keer moest plassen, nog een slokje water nodig had of omdat je mij voor de zoveelste keer moest melden dat je niet kon slapen. NEE SCHAT, JE LIGT OOK NIET IN JE BED! Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je moet gaan slapen?
Je luisterde niet. En nu ben je moe. Het is niet mijn schuld. Dus zoek het uit!
“Waarom smeer je tandpasta op mijn wang?”
Mam, nu heb ik allemaal tandpasta op mijn wang, moet ik dat weer schoonmaken.
Ja schat, ik probeer netjes je tanden te poetsen zodat ze over een aantal jaar niet je bakkes uitrotten. Maar jij bent maar aan het bewegen en bewegen en bewegen, terwijl ik zeg ‘hou je hoofd even stil’. Ja en nu zit er tandpasta op je wang en moet je dat zelf even schoonmaken. Niet mijn schuld. Dus zoek het uit!
“Ik weet niet waar mijn schoenen zijn”
Je kunt je schoenen weer eens niet vinden en dat terwijl ik maar twintig keer had gevraagd of je je schoenen wilde opruimen. Misschien had ik het niet moeten vragen, maar opdragen. Maar ik weiger. Ik weiger de schuld op me te nemen. Schoenen horen in de schoenenkast. Als ze daar niet staan, is het je eigen schuld. Zoek het dan maar uit.
“Ik heb zo’n hongeeeeer”
Mam, wat eten we vanavond? Dat lust ik niet! Ik ga dat niet eten. Ik weet ook wel dat ik geen Jamie Oliver ben, maar het kokhalzen bij het zien van een simpele gekookte aardappel en een stronkje broccoli, gaat buiten mijn verstand en geduld om. Dan eet je maar niet en heb je dus honger. Het is niet mijn schuld. Dus zoek het uit!
“Wil je nog even bij me liggen?”
Maar serieus, ik wil ook nog even wat doen vanavond. Ik ga niet weer bij je liggen totdat je in slaap valt. Oké, heel even dan. Maar wel stil zijn!
“Mama, ik hou van jou!” En opeens liggen we weer een half uur te kletsen terwijl ik over je rug kriebel, zonder dat je ook maar enige aanstalten maakt om te gaan slapen. Ik koester het en geniet er even van. Want op dit soort momenten steel je mijn hart. En dat is niet mijn schuld.
Afbeelding: Shutterstock
Erg herkenbaar haha