Gaan die kinderen ooit nog normaal slapen?

Vermoeidheid is ongetwijfeld één van de zwaarste dingen van het ouderschap. Als je moe bent gaat alles gewoon moeizamer. Slecht slapen betekent dan ook: een vergeetachtige en chagrijnige moeder met een kort lontje waar je liever niet mee praten wilt.

En natuurlijk, iedere ouder wist het van te voren. Want hoe vaak heb je als zwangere wel niet te horen gekregen “slaap nu het nog kan! Straks is de rust voorbij”.  Zeuren over onverwacht slaaptekort is niet terecht. Maar, inmiddels ruim 7 jaar verder, zit ik in een situatie die ik echt niet van te voren had kunnen bedenken en vraag ik me serieus af: ‘gaan die kinderen ooit nog normaal slapen?‘

Voordat we op dit punt beland waren, zijn we een aantal fases gepasseerd. 

• De newborn fase. Iedereen weet dat baby’s ’s nachts een schone luier verwachten, of een beetje melk zodra ze een gilletje geven. Die eerste paar weekjes met een newborn zijn zwaar, maar dankzij de adrenaline in je lichaam, goed te overzien. Ook zit er wel degelijk verschil in of je voor het eerst overnacht met een newborn, of dat het je tweede of derde kind is. Sowieso kun je bij je eerste overdag prima bijslapen, hoewel de meeste moeders daar niet aan toe komen, bij een tweede kun je dat wel vergeten. En bij een derde doe je niet eens de moeite om je kleine spruit terug in het wiegje te leggen, niet uit luiheid maar pure vermoeidheid. Oftewel, tijdens het voeden of erger nog, tijdens het verschonen van de luier donder je simpelweg weer in slaap.
• De -ik ben geen newborn meer, maar nog wel te klein om mij uit het wiegje te trekken- fase. Die eerste keer dat je kleintje een hele nacht doorslaapt is een moment dat iedere moeder in janken uitbarst. Hoe fijn! De gebroken nachten zijn verleden tijd! (Althans, dat is wat ik dacht, maar ik bleek een idioot te zijn.) Een nachtje doorhalen betekent niet, ik herhaal niet dat dat meteen een nieuw slaappatroon is.
• De -ik ben nu echt te groot voor mijn wiegje, maar ik haat dat ledikant- fase. Kleintjes houden van geborgenheid en veiligheid, dat is een feit. Van het wiegje naar de ledikant is gewoon een freakin’ grote stap voor zo een kleintje. En dat is wel even wennen. Wennen in de zin van krijsen bij het in bed leggen. Aangezien ik zelf nooit een held ben geweest in het lang laten huilen van mijn kleintjes, zat ik dus avond aan avond bij dat bedje. Nogmaals, ik bleek een idioot te zijn.
• De tandenfase. Godallemachtig, waarom moet een tand er weken over doen om door te komen? En waarom komt dat hele gebit niet in één keer naar buiten zetten, maar moet het gemiddeld een jaar of drie duren? Op het moment dat je eindelijk leek te slagen in het snelle inslaap ritueel, komen de verrekte tandjes door. En daarna de kiezen. Dág nachtrust, die er toch al niet was.
• De -ik slaap in een groot bed en ik weet hoe ik eruit moet komen fase-. Soms duurt het even voordat die kleine knoeperts het doorhebben, maar er komt een keer dat ze weten dat ze zo uit hun bedje stappen kunnen. Ook midden in de nacht. De eerste keer dat er zo een levende schim naast je bed staat in het midden van de nacht, schrik je je wezenloos. En ben je ook wakker genoeg om de kleine slaapzombie weer terug in haar eigen bedje te leggen.
• En uiteindelijk kom je zelf in de -ik wil alleen nog maar slapen fase-. In deze fase belandden wij een jaar of vier geleden. Toen ons derde kleintje ter wereld kwam. Het kon mij niet meer schelen wie waar lag, ik wilde alleen nog maar slapen. En uit deze fase lijken we maar niet te kunnen ontsnappen.

Mijn kinderen slapen niet normaal!

Er zijn nachten die wel, in mijn ogen ‘normaal’ zijn, maar zodra ik ook maar denk ‘hé dat gaat goed’, gaat het de eerstvolgende nacht weer compleet de verkeerde kant op.

Ligt het aan onze opvoeding? Vast! Onze consequentheid? Vast! Had ik de kinderen maar nooit in bed moeten nemen. Vast!  

Het zal wel overgaan als ze pubers zijn, dacht ik altijd. Maar ook daar begin ik nu zwaar aan te twijfelen. Want ook al weet iedereen dat pubers een gat in de dag slapen, ze blijven ook tot heel laat wakker om de meest ongelofelijk idiote dingen te doen. En drie keer raden wie er de hele nacht zit te wachten tot al het grut weer veilig in de bedjes liggen…

Ik weet wel, dat als mijn kleintjes straks tiener zijn, ik ze dan midden in de nacht even meld dat ik plassen moet.

Afbeelding: Shutterstock