Het is werkelijk een wonder dat ik elke ochtend voor 8.30 op school aankom. Mijn peuter, degene die niet naar school hoeft, beweegt zich namelijk zeer, zéér langzaam voort. De evolutie gaat nog sneller.
Als ik haar helemaal haar gang laat gaan wat aankleden betreft, wat ze overigens erg op prijs stelt (alles zelluf doen!), dan moet ik daar een decennium voor uittrekken. U begrijpt, dit is elke ochtend een discussie. Haar sokken, ze mag haar sokken zelf doen. Als de ingang van haar sok dan voor de 800ste keer tussen haar tenen blijft hangen, bied ik toch vriendelijk nogmaals mijn hulp aan. Uiteraard wordt dit geweigerd. Dit riedeltje begint nogmaals als ze aan haar schoenen begint.
Zoals ik al zei, het is een wonder dat ik elke ochtend voor 8.30 op school aankom.
De peuter tillend, een stoeptegel verplaatst zich namelijk nog sneller, breng ik de 7-jarige en de kleuter naar hun klasjes. Op het schoolplein staat een schommel en elke ochtend moet de peuter even schommelen. Prima. Ik duw haar een paar keer heen en weer en dan is het genoeg. Het is vroeg, mama heeft nog een bak koffie nodig.
Ik ga vijf meter verder op staan wachten en roep een aantal keer ‘kom je?’. Uiteraard, geen reactie.
Ze wil nog één keer draaien. Nou vooruit, nog één keer. Maar werkelijk. De triologie van de Lord of the Rings gaat nog sneller voorbij dan het ‘nog één keer draaien op de schommel’ van mijn peuter.
Het is echt waar, een kwart van mijn leven besteed ik aan wachten.
De hond moet uitgelaten en wat ben ik blij als ze zegt dat ze niet mee wil. Dan hoef ik haar alleen maar voor de tv te parkeren, en gegarandeerd dat ze een kwartier later enkel haar ogen 15 keer heeft laten knipperen. Ik zweer het, ik heb hier het volgende (niet zo aanstormend) talent als levend standbeeld.
En zo hebben we nog het tandenpoetsen, even snel naar de supermarkt, het uit de auto stappen, lieve hemel, ik heb nog sneller de was gedaan dan dat zij uit de auto gestapt is. Er is niets dat mijn geduld meer op de proef stelt dan het wachten op mijn peuter.
Kun je nagaan hoe getraind mijn geduld is, aangezien ik een kwart van mijn leven besteed aan wachten… op mijn peuter.
Hahah, wat grappig. Ja we wachten wat af met die kinderen.
Maar ze is zooooo leuk!
Tja kinderen… misschien moeten we toch iets minder gehaast zijn…
Misschien weten die kleintjes donders goed dat als ze blijven lummelen ze toch de aandacht wel krijgen…
Vooral als je de aandacht moet delen met een broertje of zusje of zelfs de hond… een paar minuten extra buiten is lekker.. voor je kleintje.. voor de hond en voor jezelf…
Probeer die momenten te pakken. Voor je het weet zijn ze groot en gaan ze alleen op pad. Hebben ze je niet meer nodig…
Dus tanden op elkaar en nog maar een keer aansporen ;-)…