Een van mijn grootste angsten is dat mijn kleintjes geplaagd worden. Geplaagd zonder dat ik in kan grijpen, ze kan beschermen. Een andere angst is dat ze zelf gaan plagen. Dat lijkt me ook heel vervelend, maar vandaag gaat het over die eerste angst. Geplaagd worden.
Een paar weken geleden ging ik de nageltjes van mijn dochters lakken. Toen mijn zoontje dat opmerkte, wilde hij ook zijn nageltjes gelakt hebben. Rood. Knalrood. Ik probeerde nog op hem in te praten door alleen zijn duimpjes te lakken, maar hij was vastbesloten. Al zijn nageltjes moesten gelakt. Oké, maar dan haal ik het wel ’s avonds weer van zijn nageltjes af, was de afspraak.
Mijn dochters giegelden een beetje om de rode nageltjes van hun broertje en zodra het erop zat, riep hij wijs: “Ik ben SPIDERMAN!!”
Ja… Inderdaad, die had ik even niet aan zien komen. Maar toch voegde ik de daad bij het woord en maakte zijn nageltjes diezelfde avond weer schoon.
Afgelopen weekend. Paasweekend. En het weekend dat we de derde verjaardag van het peutertje vierden. Druk, druk, druk dus. Maar we waren wel in de feeststemming en de nageltjes werden weer op z’n paasbest gemaakt. En welja, de kleuter zijn nageltjes kregen ook weer een mooi kleurtje. Blauw dit keer. Geen Spiderman, geen Hulk, een Smurf misschien? Het maakte mij eigenlijk ook helemaal niet uit. Hij was blij, ik dus ook.
En toen was het dinsdagochtend. Mijn kleintjes moeten blij zijn als ze ’s morgens met gekamde haren de deur uit gaan. Het laatste waar ik aan denk zijn nageltjes checken. En dus ging mijn mannetje met blauwe nagellak op zijn nageltjes zijn klasje binnen. Ik lig met mijn hoofd in gedachte nog op mijn hoofdkussen, al is het alleen maar om niet te hoeven denken aan de bende die het Paasweekend en verjaardagsfeestje in mijn woonkamer hebben achtergelaten. Maar opeens word ik wakker geschud door een paar (in mijn ogen) ettertjes die in koor roepen: “Hij heeft nagellak op zijn nagels!”. En ik zie mijn mannetje daar een beetje beduusd en overrompeld staan tussen kereltjes die minimaal een kop groter zijn. Ik probeer hem bij te staan door hem in te fluisteren: “Jij hebt monsternageltjes!”. Maar het deert hem niet; “Nee hoor mama”, antwoordt hij.
Diezelfde middag moet ik toch nog even verhaal bij hem halen. Want het zit me dwars. Stel je voor dat het hem dwars zit, dan moet hij er op zijn minst toch over kunnen praten…
“Liefje, vonden de kinderen uit je klas jouw nageltjes mooi?”, vraag ik hem.
“Nee, ze vonden het niet mooi mama”, antwoordt hij op een normale toon. Helemaal niet verdrietig of boos, maar gewoon, zoals hij altijd praat.
“Maar wat vond jij daar dan van?”, probeer ik, zodat hij misschien over zijn gevoel kan praten…
“Ik vond mijn nageltjes wel mooi”, zegt hij dan zoals het is.
Tja… En zo is het. Hij vindt het wel mooi. Punt.
Maar dat loslaten blijft toch een ander puntje… Punt.
Afbeelding: Shutterstock
Flink van jouw jongen. Zijn reactie dat hij spiderman was vind ik hilarisch.
Soms denk ik dat het loslaten nooit verdwijnt, alleen de puntjes veranderen.
Groetjes
Nee, je moet telkens weer wat anders loslaten…
Geweldige zoon heb je! Zo heeft mijn zoontje toen hij in de eerste groep zat na ‘oud & nieuw’ weken lang met een vuurwerkbril rondgelopen waarop zelfs ouders aan mij vroegen of hij iets mankeerde aan zijn ogen. En hij heeft zo’n muts die op een vliegeniers pet lijkt met hele foute gele glazen, roze t-shirts etc. etc. hij trekt alles gewoon aan! Nu hij bijna 9 wordt begint hij soms een beetje last te krijgen van menselijk opzicht… jammer!
Ja het is jammer dat kleintjes al aan zoveel ‘regeltjes van de maatschappij’ moeten voldoen. En dat ik daar zelf ook niet los van kan staan…
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat je tegen je giechelende dochters hebt gezegd?
Als ik het doe, dan doe ik het ook met volle enthousiasme. Dus waarschijnlijk heel luid en duidelijk ‘MOOI HE!?’
Jeeeetje wat herkenbaar. Die van mij is vanmorgen met de lichtroze nagellak van zijn zusje naar school vertrokken. Ik vond het wat lastig, maar hij zei: ‘ik vind het mooi!’ Laten gaan maar dan?!
Als moeder ben je kwetsbaar. Maar je zoontje geeft jou eigenlijk het goede voorbeeld nu!
Geweldig! Die van mij wilde ooit perse blauwe glitter nagellak. Van een vriendin kreeg ik een potje en heb alleen zijn duim nagels gedaan. Na school moest het eraf en zijn nagels zijn nooit meer gelakt
De jongste kleurde zijn nagels regelmatig met viltstiften, zo mooi!
Hij heeft het niet van mij, want ik lak mijn nagels nooit.
Knappe man die zoon van jou! Hopelijk blijft hij zo, lekker sterk en met een eigen mening over wat mooi is! Maar dan zonder nagellak, al is het maar voor mama’s gemoedsrust
Waarom zonder nagellak Marijke? Mijn jongens (5 en 10) lopen regelmatig met gelakte (teen)nagels.