Zo een moeder op Instagram, je kent haar wel. Zo eentje die alleen maar plaatjes van haar kinderen post… Yep, that’s me!
Ik kan gewoon niet stoppen met het spammen van mijn kleintjes. Ik realiseer het me maar al te goed. Ik zou iets interessants moeten posten, over wat ik allemaal doe en meemaak. Maar hé, dit ís wat ik doe en meemaak.
Kijk hoe grappig mijn kleintje is. Kijk nou toch, wat een cutie. En ik vind het fijn als jij het leuk vindt. Want dit is wat ik doe. Dit is wat ik meemaak. Dit is wat ik heb.
En soms voel ik me weleens zielig. Een beetje verloren, wanhopig omdat ik echt niks interessanters te zeggen heb. En dan hoor ik je denken; heb je haar weer met die gekke kleintjes.
Doordeweeks breng ik twee kinderen naar school. Dit is op zich al een heel avontuur en een behoorlijke overlevingstocht. Voordat we überhaupt de deur uit zijn, heb ik al drie keer mijn verstand verloren en ben ik automatisch overgegaan op de automatische piloot. Als ik die twee dan eindelijk op de juiste plek heb gekregen, moet ik wachten. Wachten op een peuter. Een kwart van mijn leven sta ik te wachten op mijn peuter. Ze moet nog op de schommel. Ze moet nog een keer glijden. Nog één keer over de balk. Laatste keer.
Koffie. Geef me koffie!
Ik kom thuis waar een volle wasmand wanhopig om me staat te wachten. Ik speel graag hard-to-get. Ik laat hem nog wat langer wachten.
Het is weer tijd voor de knutselclub. Leuk voor de peuter en ook leuk voor mij (als ze er alcohol zouden schenken). Het scheelt in ieder geval weer knutselgedoe dat niet in mijn huis plaatsvindt.
Ja, soms bevliegt dit (thuisblijf)moeder-leven mij. Dan ben ik er zo ontzettend klaar mee. Totaal verveeld en geïrriteerd. Leeggezogen en moe wil ik schreeuwen ‘Ik ben je freaking serveerster niet!!!’
Oh, toch wel.
Ik wil reizen, ik wil spannende dingen beleven. Ik wil interessante mensen ontmoeten, een selfie met ze maken en op Instagram zetten.
Is dit alles? Nee, dit is niet alles. Dit is niet wie ik ben. Maar dit is wel wat ik nu doe en ik vind het fijn (meestal). Ik zorg voor mijn kinderen, ik speel met mijn kinderen, ik kijk naar mijn kinderen, ik houd van mijn kinderen, maar ik bén niet mijn kinderen. Ik ben nog steeds mijzelf, nou ja soort van.
Ik houd van muziek, ik haat kinderkoortjes en eigenlijk ook K3, maar verder luister ik graag, zing ik graag en ja, dans ik graag. Meestal met mijn kinderen.
Ik houd van schrijven, van zinnen en verhaaltjes maken in mijn hoofd en ja, meestal gaan ze over mijn kinderen. Ik houd van foto’s maken en ja, meestal van mijn kinderen.
Moeder zijn. Soms voelt het weleens als een grote inwendige strijd om te blijven wie je bent. Om jezelf in leven te houden. Niet lichamelijk, dat lukt wel. Maar geestelijk, omdat zoveel aspecten van het moederschap zo ontzettend onbevredigend zijn. Niet geheel wie ik ben, of wie ik zou willen zijn.
Maar ik ben het. En het is mijn nummer 1 taak. Een zware taak. Soms een krankzinnige taak. Maar ook een mooie taak, een voorrecht. En zeg nou zelf, mijn kleintjes zijn toch prachtig! Te mooi om niet te delen?
Dus ja, voor nu ben ik die moeder op Instagram.
Afbeelding: Shutterstock
Ze zijn te leuk om niet veel over te spammen! Ach iedere moeder wil toch laten zien hoe haar trots eruit ziet! Ik ben ook zo’n moeder. Ik vertel altijd over mijn jongens, nooit echt over mij .
Kunnen we elkaar de hand schudden!
Heel mooi en herkenbaar beschreven 🙂 Voor mij was dat gevoel wel een reden om weer een klein baantje erbij te zoeken. 2 daagjes per week even iets anders….
Sluit ik me helemaal bij aan Pauline! Mooi geschreven. Je doet alles voor je kids en met liefde maar zo nu en dan lekker me-time is toch wel heeeeeerlijk…. wanneer gaan we weer lunchen? 🙂
Dit dus….. Deze innerlijke strijd, ik kijk er tegenop om hem te gaan voeren als ik straks thuis kom te zitten…..
Haha, guilty! Leuk geschreven, vooral over de wasmand! Herkenbare struggles!
Mooi beschreven, deze 2 kanten van het moederschap. Zo herkenbaar in veel verhalen die ik hoor van de moeders die ik coach. Ik geef ze altijd mee dat het voor jezelf fijn is om hier een balans in te vinden die goed voelt voor jou. Want natuurlijk is er een zware kant maar ook een lichte, er is een serieuze kant maar ook juist het genieten van de kleine dingen, een kant die zegt dat je alles goed moet doen en een kant die vooral ziet wat er wel goed gaat, etcetera. Het moederschap heeft vele kanten (wel of niet in combinatie met werk). Maak je eigen keuzes en wees de mama die je wil zijn. Vanuit jouw levenswaarden, vanuit je hart!
Pfff ik voelde echt opluchting toen ik dit las. Zo herkenbaar! Ik word soms gek en voel me schuldig als ik denk aan dingen die ik nu graag zou doen, studeren, reizen, eventjes alléén zijn… Fijn om daarin niet de enige te zijn..
O ja! Deelde gisteren op Instagram zomaar een foto van de zee, zonder kinderen. Het was een wonder….. maar let wel, eerst een foto met kinderen 😉