De stem van het ouderschap

Soms word ik gewoon moe van mijn eigen stem. Het is niet mijn normale stem, het is mijn serieuze, diepe stem op een zo laag mogelijke toon met een randje gemeenheid om wat extra overtuiging toe te brengen.

De stem van het ouderschap, met vrijwel altijd dezelfde woorden.

‘Ruim je kamer op!’
‘Haal die vinger uit je neus’
‘Gooi dat in de prullenbak’
‘Schiet nu even op’
‘Je gaat nu slapen’
‘Nee dat mag niet’
‘Haal die hand uit je broek’
‘Kijk uit wat je doet’
‘Neem nu een hap van je eten’

Enzovoorts, enzovoorts…

En omdat die stem van het ouderschap meestal gepaard gaat met een veel te serieuze, tikkie chagrijnige gezichtsuitdrukking, probeer ik mijzelf er regelmatig op te wijzen dat mijn kleintjes van zo een hoofd niet vrolijk worden. En al helemaal niet gaan doen wat ik ze beveel. 

Erger nog, mijn kleintjes gaan zich afvragen of ik altijd boos ben? Nee, ik ben niet boos, ik heb gewoon last van de stem van het ouderschap.

Lach. In hemelsnaam, zet een lach op je gezicht.

En dan komt mijn dochter. Ze vraagt me om met haar te spelen. Ze wil schooltje spelen en zij is de juf. Ik ben de leerling en ik moet sommetjes maken. De juf is streng, maar blij dat ik met haar meespelen wil. Het brengt een lach op mijn gezicht.

Dan komt mijn kleuter. Hij vraagt mij om te stoeien. Ik maak een brullend geluid en haal hem bij zijn benen onderuit. Hij schatert het uit van het lachen. Nog een keer, nog een keer! Ik geniet en het brengt een lach op mijn gezicht.

Mijn peuter zingt een lied. Wil je meezingen mama? Ik sta op, laat het volume vanuit mijn tenen komen en doe een dansje erbij. Ik zie het stralende koppie van mijn peuter en ik voel intens geluk. Het brengt een lach op mijn gezicht.

Die stem van het ouderschap, soms kunnen we er zo onbewust in blijven hangen. Zo erg, dat je zelfs moe wordt van je eigen stem. Maar gelukkig zijn daar die kleine nageslachtjes die je weer even bewust maken van waar het leven om draait.

Lach. In hemelsnaam, zet een lach op je gezicht. Daar word je vrolijker van.