De lastige eter

Ik heb veel dingen verwacht van het moederschap. Maar ik had nooit verwacht dat ik een lastige eter krijgen zou. Ik ben zelf opgegroeid als een kind dat alles naar binnen werkte, alles lustte en in ieder geval al het voedsel dat ik voorgeschoteld kreeg ook wel even probeerde. Dat was me uiteindelijk ook wel aan te zien.

Nee, mijn kinderen zouden gewoon lekker alles eten, van het begin af aan. Het begon ook eigenlijk wel redelijk goed. Als baby at ze prima met de pot mee, ze had zo haar voorkeuren, maar wie niet? Ik was goed bezig, ik bood verschillende soorten voedsel aan, ik liet haar bewust wennen aan verschillende smaken en van dwang was geen sprake. 

Hetzelfde gold voor kind twee en kind drie. Ik weet nog wel dat kind twee zo een hap van een rauwe ui nam. ‘Mwah’ dacht hij en nam nog een hap.

Waar ging het mis? Wat deed ik fout?

Want opeens werd kind één een lastige eter. Kind twee kijkt het van haar af en probeert ook onder de broccoli uit te komen. En kind drie denkt bij zichzelf, laat ik niet nog meer herrie schoppen, kom maar hier met het eten. Dat is het lot van een derde, altijd loyaal.

Het zien van een stukje broccoli laat mijn eerste al kokhalzen, laat staan het idee van het doorslikken. Maar het is niet alleen de broccoli, ook de sperzieboontjes, de bietjes, zelfs aardappel begint haar tegen te staan. Het begon zo goed, waar ging het mis?

Ging het van kwaad tot erger?

De eerste tijd probeerde ik het nog te negeren. ‘Het zal wel een fase zijn’, dacht ik bij mezelf. Als snel werd het ‘als je niet eet, krijg je ook geen toetje’. Iets wat ik altijd zo vreselijk vond, dat chanteren. ‘Eten moet leuk zijn’, was mijn idyllische gedachte.

– Probeer de groente leuk te presenteren.
– Doe er een dipsausje bij.
– Bied variatie aan.
– Schep kleine porties op.
– Maak samen het eten klaar.

Fantastische tips, maar nutteloos voor mijn lastige eter.

Kalmte zal u redden. Maar wanneer je een lastige, nee een verdomd lastige eter aan tafel hebt, is kalmte ver te zoeken. Je begint met dreigen: ‘Als je nu niet eet, mag je een week niet op de iPad!’ En je verlaagt je zelfs tot vernederen: ‘Je lijkt wel een baby! Moet je je zusje eens zien eten, die kan dat wél normaal.’

Het werkt niet. Het helpt niet. Dan maar geen iPad. Dan eet mijn zusje het toch lekker.

Het gevoel van falen is zo groot en dat terwijl je niet snapt waar het mis ging. Ze at toch ooit goed? Ze probeerde toch ooit alles? Waar ging het mis, wat deed ik fout.

Geduld tonen zal lonen, aldus het voedingscentrum.

Kinderen ontwikkelen persoonlijke smaakvoorkeuren. Dat is me inmiddels wel duidelijk. Alleen jammer dat de smaakvoorkeuren van mijn lastige eter niet onze avondmaaltijden zijn.

Afbeelding: Shutterstock