De harde waarheid genaamd: kinderen

Wat is dat toch met kinderen? Ze zijn in staat om de meest ernstige situaties te verlichten en de meest luchtige dingen te verzwaren.

Wanneer ik na een zware en moeizame dag naar hun koppies kijk, verdwijnt al mijn onnozele ellende als sneeuw voor de zon. Twinkelende ogen die me lachend aankijken en me vertellen dat ik de aller-aller-allerliefste moeder van de hele wereld ben. Het moederschap is zo speciaal, het raakt mijn diepste ik.

En net wanneer ik volledig in de waan van het perfecte moederschap ben, komen de opmerkingen die de meest luchtige dingen doen verzwaren.

“Mam, waarom groeien er wimpers op je benen?”

Nieuwsgierigheid, ik kan het alleen maar waarderen en stimuleren, behalve wanneer ze me confronteren met het feit dat ik dat oerwoud echt weer eens onder handen moet nemen. Maar hé, de zomer is voorbij, dus lang leve de lange spijkerbroeken!

Al drukkend op die gigantische jeugdpuist: “Mama is dat een rode doperwt?”

Een heel onvoorspelbare en grappige opmerking, behalve dat een puist op je 34ste verre van grappig is en wie had dat ooit kunnen voorspellen. Verdikkeme 34 en dan nog die puberteit op mijn gezicht! 

“Hé mam, nu zijn je tanden mooi wit!”, zegt ze terwijl ik uitgebreid mijn tanden sta te poetsen en al het tandpasta-schuim mijn tanden bedekt. Ja nu wel ja… En wanneer ik het uitspuug en mijn mond spoel volgt de teleurstelling: “ahh, nu zijn ze niet meer wit.”

“Jij hebt echt lange borsten mam!”

Tot op het moment van de opmerking had ik mezelf nog nooit zo gezien, maar wanneer ik nu in de spiegel kijk, kan ik alleen maar denken ‘jeetje wat een lange borsten’.

Serieus kinderen! Wat doen jullie mij aan? Geef me knuffels, kijk me aan met twinkelende oogjes, raak mijn ziel met lieve woordjes.

Helaas. Welkom bij de harde waarheid genaamd: kinderen.

“Mam, wat ruiken je oksels raar. Moet je niet weer zo een spuitje doen?”

Moet jij niet je neus in andere zaken steken!? Laat me met rust! Of laat me even rustig douchen. Wellicht voorkomt het nare geurtjes, want als ik zo doorga, dan ruik ik volgende week naar het bejaardenhuis van oma.

“Mama niet zingen”

En dan met de ernst in hun stem alsof ik ze hardhandig aan het bewerken ben met een lederen riem. “Niet doen mama, niet doen” Ik weet ook wel dat ik niet zingen kan, maar in hemelsnaam, ik zing een liedje, gewoon een klein, gezellig liedje. Zing met me mee als je wil.

“Mama, waarom werk jij niet?”

Oké, vanuit hun perspectief gezien een terechte vraag. Maar potverdikkie, ik werk me een slag in de rondte en heb de belangrijkste taak die op deze aardkloot te vinden is.

En dat zal ik ze duidelijk maken ook! Dus daar zit ik dan BH-loos met mijn ongeschoren benen en jeugdpuist op mijn voorhoofd een glas tandkleur vernachelende rode wijn naar binnen te klokken, mijn armen stijf tegen mijn lichaam geklemd om maar niet de geur van mijn oksels te laten ontsnappen. En als mijn glas leeg is, zing ik mijn kleintjes mijn eigen waarheid toe. Het niet gaat om wat de buitenkant je laat zien, maar om wat er binnenin zit.

Afbeelding moeder en kind: Shutterstock