Afbeelding: Shutterstock
Je weet wel, dat kind in het restaurant die luidruchtig langs jouw tafeltje loopt. Dat kind dat tegen zijn moeder schreeuwt als zij hem ’s morgens naar school brengt. Dat kind dat naast jouw dochter in de klas zit en altijd zijn volume op heavy metal heeft staan. Dat kind dat geen antwoord geeft als je een normale vraag stelt. Of dat kind dat niet even netjes goedemorgen zegt. Dat kind dat je niet eens aankijkt. Dat kind dat het klimrek niet eens durft te beklimmen sterker nog, ze schijt overal voor in haar broek. Of dat kind dat op de supermarktvloer ligt te krijsen en te kwijlen.
Dat kind waarvan de ouders vanaf zijn tweede jaar te horen hebben gekregen dat hij druk was en de peutergroep verstoorde. In de kleuterklas idem dito en waar hij ook geen moment op zijn stoel kon blijven zitten. Dat kind dat hierdoor elke dag op zijn kop kreeg en op het time-out stoeltje zitten moest, ook al snapte hij niet waarom. Dat lastige en slecht opgevoede kind loopt nu iets te luidruchtig langs jouw tafeltje. Dat kind heeft ADHD.
En dat kind dat zo brutaal tegen zijn moeder schreeuwt. Dat kind die dezelfde ochtend nog zijn eigen papa en mama heeft horen schreeuwen, tegen elkaar. En de dag daarvoor. En de dag daarvoor. Dat kind dat in het ritje naar school met een huilende moeder in de auto zat. Een moeder die niet wilde horen dat hij ’s nachts zo een enge droom heeft gehad. En uiteindelijk uit frustratie tegen zijn eigen moeder begon te schreeuwen. Dat lastige en slecht opgevoede kind zie jij op het schoolplein tegen zijn moeder schreeuwen. Dat kind komt uit een onrustige thuissituatie.
Dat kind dat alleen maar schreeuwend praten kan. Je vraagt je serieus af of die ouders dag en nacht heavy metal aan hebben staan. Dat kind, die schreeuwlelijk krijgt buisjes, omdat hij niet zo goed horen kan.
Dat kind dat niet even netjes goedemorgen zegt, je überhaupt niet eens aankijkt. Spelen met andere kinderen gaat ook maar moeizaam. Dat kind heeft eens even een goede opvoeding nodig. Dat kind, dat onbeleefde kind heeft onlangs de diagnose autisme gekregen.
En dat kind, dat angsthaasje, dat kind dat niets durft. Alsof het schoolplein één groot slachtveld is. Ze zal wel overbezorgde ouders hebben die eens flink doorgekieteld moeten worden. Dat kind heeft de eerste drie jaar moeten vechten voor haar leven en bracht meer tijd door in het ziekenhuis dan daarbuiten.
Dat kind, dat lastige en slecht opgevoede kind. Dat kind, hoe klein ook, dat kind heeft een achtergrond. Dat kind heeft ergens mee te dealen. Of dat kind is gewoon een kind en heeft zijn dag niet. Wees aardig. Altijd. En voor je oordeelt, vraag jezelf dan even af of je zelf wel zo een geweldig opgevoed kind hebt…
Goed geschreven! Mensen oordelen vaak te snel over een kind of situatie. En ik betrap mezelf er ook opdat ik dat doe. Ik zal eht weer even goed in mijn achterhoofd knopen.
En die laatste ? Uit de Supermarkt? 😉
Nee hoor heel goed geschreven. Helemaal waar!
En dat zegt iemand die zelf handicapts heeft.
Dat kind van de supermarkt moet gewoon even opgevoed worden! 😉 Geintje natuurlijk!!!
Dat kind dat ligt te krijsen op de grond van de supermarkt WORDT op dat moment opgevoed. Zijn moeder of vader negeert het slechte gedrag en het kind leert een waardevolle les 😀 Ik heb deze vaak moeten uitleggen in de supermarkt. Maar uiteindelijk heeft mijn ADHD/autisme kindje fantastische manieren geleerd.
Je moet ook het “slechte” gedrag aanpakken. Mensen denken al heel snel dat een kind slechte gewoontes is aangeleerd. Ik ken het helaas ook al te goed. Mijn zoon heeft ook ADHD, en nee het is niet altijd even makkelijk. Zeker niet wanneer er ook nog eens de puberteit bij komt.
idd hier ook oudste zoon ook al een lange weg afgegelecht omtussen al negen jaar maar omtussen al veel vasgelecht adhd outisme angstoornis en tis idd niet altijd gemakkelijk maar blijft natuurlijk kinderen
dat kind heeft gewoon honger omdat ze thuis geen ontbijt krijgt…
Amen.
Weer bijzonder mooi geschreven Pauline..
“En voor je oordeelt, vraag jezelf dan even af of je zelf wel zo een geweldig opgevoed kind hebt…”
En voor je oordeelt, vraag jezelf dan even af of je zelf wel zo een geweldig opgevoed kind hebt… Of bent…
Supergoed stuk. Ik probeer altijd een goed voorbeeld te hebben voor mijn dochter, maar ook mijn gedachten gaan wel eens de verkeerde kant op helaas. Het blijft moeilijk, maar het is best moeilijk.
Mooi geschreven! Oordeel niet, daar ben ik het helemaal mee eens. Maar probeer ook niet te oordelen over het gezin waar dit kind in opgroeit. Misschien zijn zijn ouders wel heel liefdevol en schreeuwen ze helemaal niet tegen hem. En zijn zijn broertjes of zussen wel beleefd en gezellig. Het kan echt zo zijn dat het ‘gewoon’ een kind is dat anders is dan andere kinderen. Waar het zelf èn het gezin het waarschijnlijk erg moeilijk mee heeft.
Probeer gewoon nooit te oordelen, hoe moeilijk dat soms ook is. Dat maakt de wereld een stuk mooier.
zo herken baar ik maak dit dagelijks mee mensen oordelen kennen de achtergrond niet …. mooi verwoord… oordeel niet te snel
Niet te snel oordelen en toch de relatie oproepen tot een bepaalde muzieksoort. Beetje dubbel…
Is gedeeltelijk waar maar niet helemaal. Heb zelf een zoon en een kleinzoon Die die diagnose gekregen hebben een ook pddnos.is ook erfelijk en beide hebben een zuurstof tekort gehad bij de bevalling.mijn andere oudste zoon is ook energiek altijd bezig.harde werker ook type adhd ik zelf ook een bezige bij. Doorgaan tot je er bij neer valt dus geen rem heeft.dus het verhaal hierboven wat overtrokken.het zijn de liefste kinderen heel sociaal gouden hartje. Maar kunnen moeilijker hun emotie omgaan en hebben een andere mannier van denken.worden vaak niet begrepen.zijn ook begaafd. Ben er Apeldoorn trots op. Je moet alleen weten hoe je er mee om te gaan en duidelijke regels hebben.je moet veel geduld hebben. Vergeeflijk zijn en wat voorbij is laten rusten. Niet meer over praten. Het zijn heel gevoelige kinderen.
Apetrots moet het zijn natuurlijk. Geen Apeldoorn. Komt door woordenboek en niet nagelezen.adhd!!!!! Zoiets!!!! Is goed mee te leven.zoalng je het positieve in hen maar blijft zien.en complimenteren
Wij zijn zelf een gezin met 3 kinderen waarvan 2 zorgintensief.
Onze jongste van 6 heeft het Syndroom van Down en is een heel druk, ondeugend en ondernemend mannetje. Die je de hele dag in de gaten moet houden!
Omdat hij zo lief en aandoenlijk is en je aan hem ziet dat hij anders is accepteert iedereen dat.
Het bemoeilijkt ook het opvoeden en regels aanleren omdat iedereen om hem lacht en dan gaat hij de clown uit hangen.
Onze oudste heeft PDD-NOS en aan hem zie je niets. Je ziet mensen vaak kijken en denken en oordelen in hun hoofd. Hard op oordelen hoeven ze bij mij niet zomaar te doen want dan krijgen ze wel tegengas. Onze oudste is met 27 wkn geboren en heeft heel hard moeten vechten voor zijn leven en wij stonden aan de zijlijn hij moest het zelf doen.
Nu moet hij nog dagelijks het gevecht met z
nog dagelijks met zichzelf en anderen aangaan om begrepen te worden en wij staan weer aan de zijlijn. We ondersteunen hem en helpen hem er een weg in te vinden en er mee om te gaan maar uiteindelijk moet hij het zelf doen.
Voor mijn gevoel heeft hij levenslang…. En dat doet mijn moederhart pijn.
Niet oordelen betekent dus ook dat je er niet meteen vanuit gaat dat “het wel aan de thuissituatie zal liggen”. Wie zegt dat? Onze zoon kreeg woede uitbarstingen vanaf het moment dat hij gepest werd in groep 3. Ik zag een vrolijke, intens levende, intelligente en gevoelige jongen veranderen in een boos, gefrustreerd en verdrietig knulletje dat een heel scala aan gedragsuitingen ontwikkelde: zich verstoppen, ontploffen, nagels bijten, gekke geluiden maken om zijn stress af te reageren… In feite was het een noodkreet. Maar pas nu hij dertien is, weten we wat er nog meer achter zit: hij denkt en leert anders. Hoogbegaafd maar niet gezien. Slim en anders, en veel buitengesloten. En hoe vaak ik gehoord heb dat het wel aan de opvoeding lag! En hoe weinig steun en solidariteit ik heb ervaren in al die jaren… Een oordeel is één ding, maar het probleem is dat mensen elkaar ver-oordelen. En dat doet altijd pijn.
en voor al deze moeders heb ik diep respect
Wow mooi geschreven zeg.. en heel herkenbaar!
Ben zelf mama van een kindje op speciaal onderwijs omdat ze anders niet goed functioneert (overigens wel heel slim alleen het gedrag en het sociale gaat niet goed mee ) en deze week hebben we ook te horen gekregen dat ons zoontje van 3.5 slecht horend is maar dat kan hopelijk opgelost worden door buisjes.
Maar hoeveel mensen er wat over te zeggen hebben en denken dat zij het allemaal beter weten pffff wordt er soms niet goed van (en dit zijn dan geen goed bedoelde reacties maar echt om je af te vallen want jij als ouder doet het verkeerd )
Goed geschreven en zo waar. Mensen hebben ook snel een oordeel. Eerlijk is eerlijk ook ik had zo mijn vooroordelen toen ik zelf nog geen moeder was. Dat is nu wel anders. Niks is wat het lijkt!
Geweldig geschreven. Gedrag van een kind heeft altijd een oorzaak, soms ligt die oorzaak diep verborgen en is het een ware zoektocht. Ik heb zelf een dochter met pdd-NOS en de oordelen en het onbegrip zijn vreselijk. Ik kan er nog mee omgaan, maar ze maken mijn dochter verdrietig.
Dat kind, dat schreeuwt; of dat kind, die loopt? I’m confused. Is “kind” a “dat” word or a “die” word?? Dat kind, die loopt – die kind? Het kind, dat kind? Please make up your mind.
Heel mooi! Ik leerde mijn les snel toen ik een dochter kreeg die wars is van regels en de supermarkt bij elkaar gilt als ze geen zin meer heeft haha, tegenwoordig probeer ik niet meer te oordelen. Want je hebt gelijk, het gebeurt meestal met een reden.
Heel sterke blog!
Mamma ik snap het niet…
Waarom vinden andere mamma’s dat ik begrip moet hebben voor adhd.. ik weet niet precies wat het betekent, maar waarom is het logisch dat ik mij aan hem aanpas.. Hij kan toch ook een keertje stil zijn en zich aan mij aanpassen?
Mamma ik snap het niet…
Waarom vinden andere pappa’s en mamma’s dat ik begrip moet hebben voor dat jongetje met die moeilijke thuissituatie.. Dat jongetje wat er altijd doorheen loopt te schreeuwen als ik iets aan het vertellen mag van de juf. Ik wil zo graag één keertje mijn eigen verhaal vertellen. Waarom vinden
mamma ik snap het niet…
Waarom vinden andere pappa’s en mamma’s dat ik begrip moet hebben voor dat meisje wat altijd haar eigen gang gaat en mijn werkjes kapot maakt. Ze zeggen dat ze autisme heeft… Als je autisme hebt mag je dan alles?
Wanneer ben ik aan beurt? Wanneer mag ik opspreken? Wanneer mag ik aan anderen vragen om met mij rekening te houden? Ik ben jantje, 10 jaar en heb geen ADHD, een moeilijke achtergrond, geen buisjes, geen ziekenhuis, geen autisme.
heb ik dan soms een plakkertje nodig om mijn eigen plekje in de wereld te mogen claimen?
Nee hoor jantje, je hebt geen plakkertje nodig. De wereld ligt voor je voeten.
X
Ik snap je standpunten, maar de wereld draait niet enkel om “dat kind met adhd, autisme, achtergrond etc. etc.” Er wordt keer op keer gevraagd door de ouders van dat lastige kind om begrip, respect en geen veroordelingen. Maar de andere kant van het verhaal? Die zuchtende mensen in het restaurant waar je luidruchtige zoon met adhd rond loopt te rennen. Die mensen zijn met elkaar gesprek, die hebben óók een achtergrond. Die mopperende en zuurkijkende vrouw in de supermarkt heeft barstende hoofdpijn en is misselijk van de chemo. Die mensen die in de bioscoop jouw kind te druk en vervelend vinden hebben weken lang geld apart gelegd om met hun gezin naar de film te kunnen, waar jouw kind de hele tijd rumoerig was en tegen de stoelen aan trapte. Dat zijn de verhalen van de andere kant.
ADHD, autisme of wat dan ook is geen reden om je kind op een treetje hoger te zetten. Ik geef eerlijk toe, ik ben zo’n kreng wat zucht als jouw kind om mijn tafel rent. Ik heb zelf geen kinderen en als ik serieus in gesprek ben hoef ik jouw kind daar niet tussen te hebben. Als ik jouw kind zie krijsen in de supermarkt dan vind ik het irritant dat jij -als ouder- mij ongevraagd het gekrijs van jouw kind in mijn strot duwt. Ik denk niet dat dit probleem bij de kinderen ligt, maar bij de ouders. Ik kan best begrijpen dat je als ouder met je handen in het haar zit als je kind een stoornis, maar vraag dan begeleiding!
Ik weet nog dat ik het als kind heel irritant vond, dat ADHD jongetje in de klas. Als de meester wat uitlegde zong en gilde hij erdoorheen, dat moesten we begrijpen. Hij liep rond in zo’n blote piemel, dat moesten we begrijpen… Hij vocht en dat moesten we begrijpen. Het was zalig als hij ziek was, dat was vakantie in de klas. Zelfs de meester vond het zichtbaar prettiger en was veel relaxter. Nu ben ik volwassen. Soms kom ik die jongen nog wel eens tegen. Zit hij weer achterin de politieauto omdat hij ergens ramen ingegooid heeft, of wat weggehaald heeft bij de supermarkt… of weer heeft gevochten. Ach ja, we moeten het maar begrijpen…
Nee, het zijn niet de kinderen die speciaal onderwijs of begeleiding nodig hebben, maar de ouders!