Boys will be boys, inclusief de piemels en de scheten

Na een weekje op de camping te hebben gebivakkeerd, met de kleintjes en de vriendjes, werd ik er weer even aan herinnerd hoe het ook alweer zat met jongens. Kamperen is toch een beetje back to basic, iets wat jongens graag willen, en ook mijn kleine man bevalt dat maar al te goed. Wat mij betreft overigens helemaal geen probleem, ik ben namelijk ook best wel in mijn element tijdens het kamperen. Geen make-up op mijn snoet. Geen high heels, maar rondbanjeren op mijn kaplaarzen. En elke avond aan de barbecue een halve koe naar binnen werken. Misschien schuilt er diep van binnen ook wel een beetje een kerel in mij. 

Jongensdingen zijn gewoon ontzettend leuk. En in sommige gevallen ook veel simpeler.

Het speelgoed is gaaf. Vroeger vond ik het nog wel geinig om met Little Pony’s en Barbies te spelen, maar als ik nu het spel met mijn meisjes meespeel, val ik accuut in slaap. Het Nerf gun van mijn ventje daarentegen, daar kan ik mij uren mee vermaken. De spanning van het wel of niet geraakt worden, schuilen achter de bank en het stiekem schieten op de man zorgen toch wel voor wat kostelijk vermaak. En wat dacht je van de afstandbestuurbare auto’s? Het wordt bijna zielig voor mijn zoon, omdat ik de helft van de tijd zijn speelgoed inpik.

Vertrekken met een jongen gaat veel gemakkelijker. Dit is een gevalletje dat het allemaal veel simpeler gaat. Echt, in dit opzicht zijn meisjes ingewikkeld. Zéér ingewikkeld. Je trekt je ventje namelijk een shirt, een broek en schoenen aan en je gaat. Het zal hem aan z’n reet roesten wat ‘ie aan heeft. Geen discussie over jurkjes, leggings en broeken. Geen discussie over een vlecht, een staart of een knot. En al helemaal geen discussie over een laarsje een sneaker of een Spaans schoentje.

Plassen kan overal. Nog zo een gevalletje van dat alles simpeler is. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? En nee, ik weet het, het is niet de bedoeling dat ze op de trampoline piesen of elk bosje pakken dat ze pakken kunnen. Maar als de nood hoog is, dan kan het gewoon. Heel gemakkelijk.

Een jongen is heel gevoelig. Althans, in ons geval. Ik heb natuurlijk een kereltje die moet knokken tussen twee meiden. Ik kan me ook wel voorstellen dat al dat meidengeweld hem af en toe te veel wordt. En dan laat hij zijn gevoelige kant zien. Zijn zéér gevoelige kant. En ik houd ervan! Want hoe fijn is het om zo een weerloos kereltje, die denkt dat ‘ie heel stoer is, te kunnen troosten…

Ja het is fijn om een ouder te zijn van iemand die niet van hetzelfde geslacht is. Het is fijn om uitgedaagd te worden. Om anders te denken. Om uit je comfort zone te treden. Om dingen te doen die je anders niet had gedaan. Om te ‘vechten’ met je kleintje, gewoon omdat het leuk is. Om kwajongens streken te bedenken en uit te voeren, gewoon omdat het kan. En mag.

Communiceren met jongens. Dat is niet alleen leuk, de gekheid en simpelheid (ja sorry, maar scheten, boeren en piemels blijven grappig) maar het gaat over het algemeen ook heel gemakkelijk. Een jongen kan met weinig woorden zeggen wat hij denkt en voelt. Hoe lekker om er niet omheen te hoeven draaien, maar gewoon recht voor je raap kunnen zijn. Ook al kan het knetterhard overkomen, het is meestal wel zoals het is. Mijn mannetje zit nog in zijn scheten, boeren en piemels fase, ik ben heel benieuwd hoe lang dat nog aanhoudt (eigenlijk weet ik het antwoord al) en hoe het communiceren straks, als hij puber is, zal zijn.

Een jongen is gek op zijn ouders. En dat is toch wel de kers op de taart. Een jongen is zorgzaam.

Laatst zei hij tegen de man: “Papa, later als je oud bent… en ik al vader… dan ga ik op je passen.” Ahhh, dan smelt je. Dan ben je zo ontzettend dankbaar dat je zo een kereltje gekregen hebt.

Tot die tijd, boys will be boys, inclusief de piemels en de scheten