Ik zie je staan midden in het gangpad. Je probeert je schreeuwende peuter rustig te kalmeren en consequent blijf je zeggen dat je nu geen snoepjes gaat kopen omdat de snoeppot thuis al vol zit. Ook zie ik je rode hoofd en je geïrriteerde blik naar mensen die tegen je peuter beginnen te praten. Ik zie je ook naar mij kijken. Wanhopig en rollend met je ogen.
Ik zal het niet doen, iets wat ik pre-kinderen wel gedaan zou hebben. Je veroordelen. Ik zal niet denken dat je het fout doet, dat je het helemaal anders zou moeten doen. Ik vind het niet stom dat je je kleintje mee naar de supermarkt meegenomen hebt. Ik snap dat je niet onbeperkt bij Albert bestellen kunt, of dat je geen oppas thuis hebt zitten. Ik vind je ook geen slechte moeder die haar kleintje totaal niet onder controle heeft. Peutertjes zijn nu eenmaal niet programmeerbaar, hoe graag we dat soms ook zouden willen, zeker op een moment als dit.
Ik zal me er ook niet mee bemoeien. Het enige wat ik zal doen is je een troostende en begrijpende blik geven.
Maar toch vraag ik me wat af. Ik vraag me af of je ook gewoon even het huis uit wilde, ook al riskeerde je daarmee een driftbui. Gewoon omdat je de woorden ‘Ni Hao Kai Lan’ even niet meer kon aanhoren of omdat je van nog een potje memory met je peuter in coma zou raken. Want heb je ook zo slecht geslapen vannacht? Of eigenlijk de afgelopen 7 jaar, sinds de kleintjes je slaap kwamen verstoren. Ook al heb je er alles aan gedaan om die kleintjes elke nacht door te laten slapen, maar het lukt simpelweg niet.
Ik vraag me af wat je allemaal hebt meegemaakt? Misschien heb je ook wel een doodziek kind gehad? Een of meerdere miskramen. Misschien heb je heel veel verdriet te verwerken. Misschien ben je een moeder die het allemaal alleen moet doen.
Ik vraag me af of jij het moederschap af en toe, op momenten als deze ook zo verrekte lastig en moeilijk vindt. En of je jezelf ook afvraagt waar je aan begonnen bent. En je soms stiekem verlangt naar de tijd dat je nog geen kinderen had.
En toch is er één ding dat ik me niet afvraag, maar zeker weet. Ik weet zeker dat je van je kleintje houdt, dat je je kleintje voor geen goud wil missen en het zo weer over zou doen.
En voor nu? Voor nu is het ok dat je je kleine driftkikker oppakt en je boodschappenkar vol achterlaat.
Het scheelt mij weer langs de schappen te gaan.
Afbeelding: Shutterstock
Hoe een driftbui voor een leuke blog kan zorgen.
Tegenwoordig zie ik heel wat verkoopsters glimlachen wanneer ik drie keer nee moeten zeggen wat betreft de leuke en lekkere hebbertjes aan de kassa. Het taboe is stilletjes aan het verdwijnen. Leuk voor ons mama’s.
Haha geweldig beschreven. Ik heb de kinderen alweer in een andere fase (puberteit) maar herken die peuterfase nog zo goed!
Die volle kar die is blijven staan waardoor jij niet langs alle schappen hoeft, hi-la-risch
Leuk geschreven 🙂 de periode waar ik niet zo naar uit kijk 😉
ik vind het heel normaal als een peuter een keer een driftbui in de supermarkt krijgt.
die van mij word gelukkig niet meer driftig in de supermarkt maar we hebben het wel met haar mee gemaakt hoor!
herken mezelf ook wel een beetje in jou verhaal op die momenten haha
op het moment heb ik een peuter die het heerlijk vind om keihard te gaan zingen zodra we in de supermarkt in de winkel lopen… haha
en ik maar steeds weer opnieuw vertellen dat ze zachtjes moet doen..
en dan de reacties van de mensen die dat horen.. aaah laat dat kind toch zingen!
Ja joh moedig haar lekker even aan.. super irritant!
Van mij mag ze best zingen in de winkel 😉 maar niet zo extreem hard zodat het bijna naar schreeuwen nijgt haha.
ach ik kan er wel om lachen 😀 ze is mijn alles!
`Maar 1 woord voor: Lief! 🙂
Geweldig dit. Mijn kleuter kreeg wel s een driftbui – niet id supermarkt weliswaar maar qua volk vergelijkbaar. Lastigste was dat mensen zich altijd denken te moeten bemoeien. Jouw post is wat vergezocht en dan bedoel ik louter de passage van de miskramen en zo. Voor de rest zeer herkenbaar en graag gelezen x
Hoe kan het vergezocht zijn als dit haar overpeinzingen zijn? Misschien heeft ze dat zelf meegemaakt en zit dat in haar hoofd. Ik vind het mooi dat iemand verder kijkt dan het gekrijs. Veel verder.
Bij mij kreeg ik tranen in mijn ogen… Inderdaad omdat ik geen oppas mogelijkheid heb, en dus altijd de kids mee moet nemen, en nooit even snel alleen ergens heen kan, en als je dan idd met een jengelend kind in de kar zit,kijken mensen heel snel geïrriteerd en beoordelen. Wat echt heel erg vervelend is en waardoor je je nog opgelaten voelt,terwijl je gewoon net als ieder ander even snel boodschappen wil doen. Het raakte mij ook omdat ik inderdaad een heel ernstig ziek kindje heb en dus anderen wel oordelen en geïrriteerd kijken maar helemaal je situatie niet kennen.
Vond het echt heel mooi en lief geschreven!
Haha ja zo gaat dat soms. Gelukkig vindt die van mij boodschappen doen nog leuk. Zoveel als jij er trouwen bijbedenkt dat doe ik niet. T blijft bij “ach gut, lullig voor je”. Dus niet helemaal te herkennen wat jij zegt, maar de schreeuwende kids en opgewonden moeders die kom je wel tegen ja.
Ik word er ontroerd van. Het idee dat iemand je ziet en verder kijkt dan het gedrag van je kind. Zal misschien komen door 2 jaar slecht slapen en rugpijn van het optillen aldoor. Maar mooi geschreven. We all need that!
Mijn kleindochter is verzot op winkelen, maar soms krijgt ze, wat andere noemen ‘een driftbui’. Ze is echter autistisch en soms weet je niet wat er in de kleine 5jarige omgaat. Wel krijg ik verwijtende blikken van medeklanten in de supermarkt. Maar ik ga ze echt niets uitleggen! Oordeel niet, voordat je het hele verhaal kent, zou ik zeggen! En die vewijtende blikken, ach,mdie zie ik al niet meer,mwant deze mensen zijn gewoon DOM.
Toen één van mijn dochters weer eens een driftbui had en gezellig op de geding ging liggen spartelen. Heb ik haar gewaarschuwd. Toen het niet stopte ben ik naar de kassa gelopen, de boodschappen betaald en tegen de tijd dat ik alles in mijn tas had, was ze stil. Ik voelde en zag de blikken van mede boodschappers en voelde me opgelaten, maar ze heeft het nooit meer gedaan. Peuters zoeken hun grenzen op, dat is nodig voor de ontwikkeling, maar wij, als ouders/ opvoeders zijn verplicht om laten weten.. Tot zo ver en niet verder. En al die mensen die hun oordeel klaar hebben, ze zijn het zo weer vergeten, want zo interessant is het nu ook weer niet.
Het zou fijn zijn als mensen verder zouden kijken, of in ieder geval hun best zouden doen om zich een beetje in te leven…
Dan zouden ze misschien bedenken dat ik zo beschermend ben omdat mijn eerste kind is overleden en me daardoor des te meer besef hoe kwetsbaar een kind is. Dan zouden ze misschien begrijpen dat ik elke driftbui tegelijk verfoei én koester, omdat hij er überhaupt is. Dan snappen ze wellicht dat ik echt wel probeer consequent te zijn, maar dat het me niet altijd kan schelen hoe erg hij zich gedraagt omdat ik hem tenminste nog héb.
Een driftige peuter is veel meer dan alleen maar een vervelend kind.
Wat een lief stuk geworden!
Ook ik heb een keer zo,n krijsende peuter in de supermarkt gehad. Driftig liggen brullen in een pad tussen de schappen.ik heb mijn boodschappen betaald en om een hoekje staan wachten totdat ze zelf rustig de winkel uit kwam lopen. Alle mensen keken me verwijtend aan waarom ik haar brullend achterliet in de winkel. Ik heb tegen mijn dochter alleen gezegd dat het veel gezelliger is als ze niet zo brult, verder er niet meer over gesproken. Het is daarna nooit meer gebeurd. Toen mijn dochter een jaar of vijf was was er ook een kindje met een driftbui in de winkel. Die moeder was aan het schreeuwen dat dat kind moest stoppen. Heel akelig om te horen en zien. Bij de fietsenrekken kwamen we ze weer tegen. Mijn kleine meisje liep naar die moeder toe en zei ” je had hem gewoon moeten laten liggen, dan doet hij het nooit meer”. Opvoedles door een kind van vijf.
Wat lief!!
Groetjes,
een moeder van een driftige maar heerlijke peuter…die dit tafereel wat u schetst zooo ontzettend goed kent.
Mijn zoon was ongeveer 6 jaar toen we in de supermarkt liepen om boodschappen te doen.
Hij zeurde om snoep en ik zei nee. Is hij bij de afdeling snoeperij gaan staan en hield een hand tegen zijn wang en riep nogal luid: ‘Mama mama niet slaan hoor”. Mensen keken uiteraard van mij naar hem met een blik die mij wel kon doden.
Ik ben naar mijn zoontje toegelopen en op dat moment zei hij: Grapje mama.
Grrrrr. Want dat hebben die andere mensen misschien niet gehoord. Maar hij ging braaf naast het karretje lopen.