Beste kleuterschool,
Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.
Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.
Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.
En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.
En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?
En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.
Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.
En dan praten we over een half jaartje weer verder.
Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.
Wat grappig om te lezen. Moest toch wel even lachen hoor.
Ik ben heel benieuwd hoe het over een half jaar gaat.
Ojeeee.. ik heb een meisjes kleuter… en wat mij dus vooral opvalt dat al die jongetjes in mijn meisjes kleuterklas zo ongeveer klinken als jou stoere jongetjeskleuter nu. Blijkbaar krijgen al (even lekker over 1 kam scheren) die lieve peuterjongetjes opeens een stoer zijn iets in zich op de kleuterschool??? Mijn lieve meisjes kleuter (die natuurlijk ook echt wel eens een niet lieve meisjes kleuter is hihi) krijgt dus af en toe idd een stom in haar buik van een stoere jongenskleuter, een tas tegen haar hoofd gesmeten omdat ze zo wild doen. Of he,, laat opeens ook scheten en boeren alsof het stoer is!!!
Ik denk dat het vast goedkomt het klinkt lig erg herkenbaar van het beeld wat ik heb van een jongenskleuter door de verhalen van mijn meisjes kleuter hahahaha ;)..
Oh nee, dat moet ik na de zomer ook weer doormaken 😉 help. Ik wil ook dat m’n peuter een peuter blijft….
Stiekem moest ik eigenlijk wel lachen 🙂 Ik denk dat het ook wel per klas verschilt. Mijn kleuterdochter zit in een klas met maar 7 stoere jongens in een klas van 25! Ze worden dus helemaal ondergesneeuwd door die meiden. Het is dan wel weer grappig om te zien hoe die jongens dan daar nu weer mee om gaan.
Dit is een bekend verschijnsel! Je kind maakt vaak een flinke sprong als hij of zijn naar psz of groep 1 gaat! Leuk hoor!
Vroeg een moeder aan mij: Is hij in de klas ook zo brutaal? Nu viel ik alleen maar in en kende het jongetje dus pas een paar uur. Maar hij had geen boe of bah gezegd. Maar thuis kwam de verwerking duidelijk
Leuk om te lezen dat tijden niet veranderen wat dit betreft, dat het echt bij deze leeftijd hoort. Mijn zoon ,die inmiddels 22 is, hing op het kinderdagverblijf nog iedere dag aan mijn benen als ik hem bracht. Terwijl hij het er geweldig leuk had en vriendjes genoeg. Na een paar weken in groep 1 zat meneer op zijn stoeltje in de klas alsof hij er al jaren zat en als ik hem ophaalde waren mijn schenen het doel van het trappen van zijn benen. Om vervolgens achterop de fiets in slaap te vallen