Vorige week schreef ik een blog over de uitspraak: ‘Als het maar gezond is!?’. Dit schreef ik natuurlijk niet zomaar. Ik worstel met met twee onmogelijke keuzes. Misschien is de keuze van buitenaf simpel gemaakt. Maar voor mij als moeder, die midden in dat vuur staat, is het een keuze die ik niet wil maken.
Ik zal wat duidelijker zijn.
Zoals sommige van jullie weten, heeft mijn oudste dochter last van epilepsie. Zij kreeg hiervoor medicijnen. Het lukte nog niet om de juiste medicijnen voor haar te vinden, bij epilepsie is daar niet één specifieke oplossing voor. Het is een zoektocht. Deze zoektocht duurt inmiddels al twee jaar. En voor mij voelt het nu alsof ik mijn dochter al voor twee jaar zoek ben. Soms is ze daar, maar meestal is het alsof ik haar niet ken. De medicijnen hebben invloed op haar karakter en naar mijn idee stompen ze haar ontzettend af.
Ik schreef hier al eerder over. Hier en hier.
Bijna twee weken geleden besloot mijn dochter om haar drankje (limonade gemixt met de medicijnen) niet meer te nemen. Ze vond het vies en ze kreeg het echt niet meer naar binnen. Wat we ook deden, en dat was over het algemeen niet leuk, we kregen het niet meer bij haar naar binnen.
Van binnen vroeg ik mij af wat meer schade opleverde? Deze helse strijd, twee keer per dag. Of deze helse strijd niet, maar wel de kans voor mijn dochter om zo nu en dan neer te vallen én meerdere absences per dag te hebben (die bovendien met medicijnen ook nog niet onder controle leken).
Ik gaf de strijd op.
Mijn dochter stopte met de medicijnen en bloeide binnen een week op naar een gezellig meisje. Ze werd opener, ze omarmt het leven meer, ze is scherper en ze kan bepaalde dingen veel beter accepteren. En, het belangrijkste (voor mij) ze is naar eigen zegge gelukkiger. En hoe gek het ook klinkt, wat is het fijn om mijn eigen dochter weer te herkennen.
Maar ze heeft ook al de consequenties van het niet slikken van haar medicijnen moeten ervaren. Zo heeft ze een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje gemist door een epileptische aanval. Wat deed dat pijn in mijn hart, omdat ik wist hoeveel zin mijn meisje in dit feestje had. Maar door die stomme aandoening moest zij dit nu missen.
Ook wordt haar vrijheid beperkt. Ze mag bijvoorbeeld niet alleen zwemmen. Het verkeer is onveilig en ik kan haar niet de vrijheid geven die elke andere 7-jarige wel krijgt.
En hier sta ik dan. Met mijn dochter. Tussen twee hete vuren. Wel medicijnen of geen medicijnen. Geluk of gezondheid (lees: beter functioneren in de maatschappij)?
Gaat ze weer aan de medicijnen, dan verlies ik haar weer zoals ze nu is, zichzelf. Wordt haar koppie weer op slot gezet en kan ik voor mijn gevoel geen contact met haar, met wie ze is, krijgen. Geen medicijnen, dan wordt ze beperkt in haar ontwikkelingen doordat ze niet kan opgroeien als ieder ander ‘normaal’ meisje, maar ze is wel wie ze is; zichzelf.
Gezond gaat ze voorlopig niet worden. Ik wil dat ze gelukkig is. Mijn God, wat wil ik graag dat zij gelukkig is.
Als het maar gezond is? Als het maar gelukkig is!
Wat ontzettend heftig. En wat een moeilijke keuze. Hoop dat er heel snel voor jullie een passende oplossing komt. Liefs
Wat een vreselijke keuze! Ik hoop dat jullie samen tot een, voor jullie, juiste oplossing komen. X
Wow! Ik denk dat veel mensen, waaronder ook ik, het nog nooit zo bekeken hebben. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst! Dat zij, maar ook jullie als gezin heel gelukkig mogen worden!
Wat een heftige keuze…ik hoop dat je een oplossing vindt die geluk en gezondheid bevat, dat zou het allermooiste zijn… Sterkte! X
Vind het zo heftig om te lezen :(. Wat een helse keuze om te moeten maken. En ik weet helemaal niet wat ik moet zeggen, alleen dat ik aan jullie denk. Xx
Ik herken je verhaal zo erg. Hier dezelfde afweging met zoonlief en z’n medicijnen. Gaan we voor kwaliteit van leven (zoals ze zeggen in het ziekenhuis) of nemen we het leven zoals het hem is gegeven. Wii zijn er ook nog niet helemaal uit. Maar de wens voor een gelukkig kind: ik begrijp je zo goed. Heel dikke kus en knuffel!
Wat een ontzettend lastig dilemma! Gelukkig zijn is inderdaad het allerbelangrijkst. Je zou ook kunnen kijken wat haar op lange termijn het gelukkigst maakt. Al is dat waarschijnlijk ook een onmogelijke opgave… Ik wens jullie heel veel kracht toe! X
Jeetje wat heftig! Lijkt mij ook enorm lastig, waar doe je goed aan? Heb vertrouwen in je moeder instinct dan komt het goed… Liefs!!!
En toch komen jullie uiteindelijk op de juiste beslissing omdat je uiteindelijk precies weet wat je moet doen. Dat weten jullie als geen ander Xxx