Het was tijdens ons (dochter 4, dochter 3 en ondergetekende) jaarlijkse bezoek aan de oogarts dat ons werd medegedeeld dat dochterlief, nummer 4 welteverstaan, weer toe was aan sterkere brillenglazen. We hadden ons weliswaar voorbereid en het was ook hard nodig: het montuur kon niet meer recht gebogen worden zonder zeer hoog risico op afbreken van een pootje. Dus hing het chronisch op het puntje van haar neus waarachter 1 oog gevaarlijk begon te loensen.
Opgetogen renden we naar de plaatselijke opticien. Even voor de duidelijkheid: de schrijver van dit stukje woont in een slaap stadje waar zondagsrust nog heilig is. Teleurgesteld staarden we naar de collectie kleurrijke kindermonturen die in de jaren ‘90 niet had misstaan. Te jong om retro te kunnen heten en te gedateerd onder de noemer ‘hip’. Gevlamde printjes, primaire kleuren of ingelegde steentjes.
‘Waar er hier vraag naar is wordt ingekocht’ werd mij enigszins geïrriteerd medegedeeld in winkel 3 nadat ik de collectie subtiel had afgedaan als gedateerd. Ik had het hopeloos ouderwets willen noemen, maar ik ben keurig opgevoed. Sowieso snap ik deze redenering niet: je koopt toch in wat hip is en dan zal het publiek volgen? Enfin, bij winkel 4 werd volhardend een montuur opgedrongen die een kopie leek van datgene wat al twee jaar op haar neus prijkte. Leuk zo’n panterprint, maar na 5 jaar een zeer aanwezige retro zwart montuur wilde ik licht, luchtig, transparant, oversized of dun metaal. Precies zoals ‘in’ is in de volwassen brillenmode wereld.
Dus togen we op een zaterdagochtend naar ‘de grote stad’ 35 kilometer verderop waar we in een kinderbrillenzaak amper konden kiezen uit heel veel leuke monturen en uiteindelijk dochterlief (‘ik wil geen vleugels op m’n neus’) en de prijs (€150 versus zo gek als je het maar kan maken) de doorslag gaf: een semi transparant oversized plastic montuur. Weer richting huis doken we nog een gezellige stadstentje in voor koffie met appeltaart en deed ik mijn eerste koprol sinds 20 jaar in de speeltuin middenin het stadspark (geen foto’s van).
Op de terugweg besefte ik dat niet alleen een bril je anders de wereld in laat kijken: ik ga sparen voor een huis in de grote stad. En als ik het over 50 jaar bij elkaar heb gespaard dan ga ik naar het slaapstadje om een retro bril te scoren voor mijn kleinkind. Voor carnaval.
Afbeelding meisje met bril: Sofi photo/shutterstock