Twee jaar geleden precies, de dag van de klap, de diagnose… kanker. Ik leef ernaar, ik leef ermee. Twee jaar geleden is het dat mijn hele wereld instortte en het hele leven anders werd, de wereld op zijn kop. Mijn allergrootste liefde, mijn eigen geweldige grote kleuter had een levensbedreigende ziekte.
Vorig jaar schreef ik ‘even terug in de tijd‘ waarin ik mijn gevoelens uitgebreid heb neergezet. Ik dacht toen dat een jaar later, als mijn Prins klaar is met zijn behandelingen en overal doorheen is, alles anders zou zijn. Dus niet. Ieder kuchje, zuchtje, griepje, pijntje of snottebelletje krijg ik buikpijn en allerlei scenario’s gaan er door mijn hoofd. Dan voel ik onrust, stress en angst. En nee, ik ben geen doemdenker, maar “please help me Lord!”, ik werk eraan en doe zo ongelooflijk mijn best.
Mijn kleine, aller- allerbeste vriendje, de superheld in mijn leven is zo sterk, zo stoer, zo lief, zo krachtig, sociaal en bijzonder knap! Hij is positief maar zeer kwetsbaar, gevoelig en breekbaar. Dat zie ik, dat voel ik, ervaar ik en doet vaak verrotte veel pijn.
Ik heb geen zin om iedere keer het gevoel te beschrijven en terug te halen om iedereen proberen te overtuigen van of zelfs lastig te vallen met de ernst en te proberen te laten voelen hoe het voelt. Het is er gewoon en het gaat niet weg, nog niet. Een onbeschrijfelijke angst en niet uit te leggen pijn. Dit zijn zo van die dagen, van die weken en het is gewoon een ongelooflijke klote maand dat alle ellende er weer even lijkt. Al wil ik het niet.
Maar nee, ik weiger depressief te lijken en blijf zeer zeker positief. Mijn glas blijft half vol en de zon blijft schijnen, zelfs in november. Alleen de confrontatie met de herinneringen is soms knetterhard en hartbrekend. Mijn vermoeidheid slaat voelbaar toe en mijn zorgen krijgen de overhand. Ik kijk uit naar de komende MRI waaruit, tot nu toe een goede uitslag komt waardoor ik weer even voort kan. Even al mijn zorgen overboord, even los en even niets. Lukt dat? Ik ga ervoor.
Liefs, Diana
Note! Ook duim ik voor mijn ouders die binnenkort horen of ze kankervrij zijn, of niet. Iedere avond brand ik trouw mijn drie kaarsjes.
🙁 heel erg begrijpelijk die angst! Wij duimen mee op een schitterende, zorgeloze toekomst
Dank je wel 🙂
Die angst zal toch altijd wel blijven.. Hier branden ook iedere avond kaarsjes, niet alleen voor de gezelligheid maar ook voor alle kleine en grote mensen die met kanker (over)leven. Ik heb bewondering voor jouw kracht en positiviteit en in goede en slechte tijden drinken we samen een wijntje om het leven te vieren! Iedere dag is kostbaar en als je direct met deze rotziekte te maken krijgt besef he dat denk ik extra goed.. Dikke kus lieve Di we blijven duimen en ik heb weer genoten van jouw mooie stuk
Dank voor je lieve woorden Xxx
Lieve Diana,
Ik weet het nog zo goed. De brief die ik uit het handje van Jasper in mijn hand kreeg gedrukt. Ik las het ter plekke. Ik voelde de kou door mijn lijf stromen en de warme tranen over mijn wangen lopen. Een jongetje van precies dezelfde hoogte met dezelfde lange krullen…. een mannetje zo ziek! Ik kende je niet, maar voelde je pijn bijna zelf. Bijna…. want het is niet voor te stellen door wat voor hel jij moest gaan.
Nu 2 jaar later zitten die 2 soms lachend, stoeiend, kletsend en bekvechtend samen op de bank. Jouw mannetje met weer zijn krullen, de mijne is zijn krullen helaas ontgroeid. Wat een geluk! Laat deze lieve jongens samen opgroeien tot mooie mannen dan wordt de wereld een stukje mooier. Liefs.
Wauw wat een prachtige woorden en over tranen gesproken 😉 lief ontzettend lief dit. Ik hoop ook dat de 2 later samen kunnen zeggen dat ze lang geleden al matties waren 🙂 geweldig xxx