“We moesten in een kast gaan zitten!” brieste mijn oudste dochter. Het was weer tijd voor de terreur die schoolfoto’s heet.
Sowieso hebben ze het hier niet zo op foto’s, eenmaal de leeftijd van 10 jaar gepasseerd en ook ondergetekende staat liever achter dan voor de camera. En in die zeldzame momenten dat ik er één van mezelf plaats op Instagram verlies ik zo 100 volgers. Ik gok dat dat iets te maken heeft met mijn schattigheidsfactor dat wat mijn mini me’s onder de 10 jaar nog wel hebben.
Mijn insteek over het thema schoolfoto’s moest deze keer positief blijven was mijn voornemen. En qua originaliteit verdienen ze anno 2018 een dikke 10. Geen bij elkaar geplakt groepje kinderen waarvan er altijd minimaal één scheel op staat of net bij zijn voorganger twee vingers achter het hoofd opsteekt. Nee, een groepsfoto bestaande uit fragmenten die ieder op zich al 10 keer waren geschoten was dit jaar het resultaat. We hadden ooit een blote voeten versie (niet handig als je een kind hebt met wintertenen ze gaat nog vele generaties door als ‘het meisje met de blauwe voeten’) dus ik was dik tevreden (= positief). Dat mijn puber op de foto staat alsof ze last heeft van obstipatie (‘ik had zooooo kramp, moest minimaal twee minuten in een squat zitten en dat mens was mega chagrijnig’) nemen we maar voor lief. Net zoals het roze rokje dat ineens wit blijkt en haar lelieblanke huidskleur (toch raar na ontelbare uren buiten te hebben gehangen). En dat er ineens sproeten en puistjes zijn verdwenen en de jongste die ziek was blosjes lijkt te hebben schuiven we maar af op lichtinval.
Toch ga ik voor de volgende keer voor optie in elkaar gedrukt en in 5 minuten geschoten. Tandenloze bekkies, haren die verwaaid zijn, gespannen snuitjes want uit comfortzone, zondagse kleding en bij elkaar geknepen ogen want recht in de zon kijkend. Spontaan. Authentiek. Al was het alleen maar voor de prijs.
Einde positief stukje.