Er ging een scheut door mijn hart toen ik mijn zoon met tranen in zijn ogen uit school zag komen. Wat was dit hard om te zien. Ik voelde de woede in mij opkomen, maar ik voelde me ook zo machteloos, want ik weet wie dit verdriet bij mijn zoon veroorzaakt had. Kinderen zijn hard. En terwijl ik naar hem probeerde te luisteren, dwong ik met moeite mijn tranen terug en haalde ik diep adem.
Soms is het iets kleins, soms iets groots. Maar altijd wil ik die kleine smerige pestkoppen even flink de waarheid vertellen. Maar wat voor nut zou dat hebben?
Het was feest op school en de kinderen mochten verkleed naar de klas komen. Mijn zoon is, net als zoveel kinderen, gek op verkleden. En trots droeg hij dan ook één van zijn vele outfits. Zijn minion outfit dit keer. Ik was trots op hem, voor wie hij was en is. Zo onbevangen, vol met onschuld en zó enthousiast. Maar bij binnenkomst werd dit al volledig in elkaar geramd door de reacties van de kinderen uit zijn klas. De blikken beloofde niet veel goeds en al snel was de eerste opmerking als ‘minions zijn echt stom’ al gemaakt. Als ik dit op dat moment toch eens gehoord had, had ik niet voor mezelf in kunnen staan. Toen hij thuiskwam trok hij zijn pak uit en schreeuwde het nooit meer aan te willen.
Het liefst zou ik het in hem willen pompen, wees wie je wil zijn! Laat je niet gek maken door andere kinderen. Ik hoorde mezelf zeggen ‘ze zijn jaloers!’. Maar wat heeft hij aan deze woorden? Die jaloersheid maakt hem verdrietig, boos en vooral onzeker. Zo onzeker dat het hem niet meer lukte om te zijn wie hij is. Namelijk een jongen die van verkleedfeestjes houdt.
Het zijn kinderen van groep 4! Groep 4 kinderen die je kind al zo diep kunnen kwetsen, zodat ze niet meer helemaal zichzelf kunnen of willen zijn. Zijn dit de eerste scheuren in zijn zelfvertrouwen? Het is echt een mijnenveld daarbuiten. Ik zou mijn zoon het liefst binnen willen houden en beschermen voor de eventuele onverwachte ontploffingen. Maar dat kan niet. Hoe graag ik hem ook beschermen wil, hij zal zelf moeten leren. Dit vind ik het moeilijkste van de opvoeding. Om aan te zien dat mijn kind pijn gedaan wordt. En het enige wat ik kan doen is hen afstoffen, oplappen, er wat liefde ingieten en de volgende dag weer loslaten.
Diep van binnen weet ik dat dit incident slechts een klein deel is. Het topje van de ijsberg. Wat gaat er allemaal nog komen? Wat zal hij allemaal nog moeten incasseren? En hoewel mijn hart soms best wraakzuchtig kan zijn en hoe graag ik iedereen voor zijn pad wegmaaien wil, weet ik dat ik hem niet altijd beschermen kan.
Afbeelding moeder en zoon: Anna Kraynova/Shutterstock