Grenzen zijn er om te verleggen. Althans, dat is wat mijn kinderen denken. Ze zijn 2 en 4 jaar oud en wanneer er gezegd wordt dat ze iets niet moeten doen, kun je ervan uit gaan dat ze het wel gaan doen. Wat moet ik toch met die eigenwijze dreutels? Hun ongehoorzaamheid (zo noem ik het maar even) in combinatie met gebrek aan angst, zorgt er af en toe voor dat ik mijn hart vasthou. Mijn complimenten voor hun inzicht daarentegen, want het is wonderbaarlijk hoe vaak deze situaties goed aflopen.
Ik kan ze geen seconde alleen laten. Zo sprong mijn vierjarige, terwijl ik de zwembandjes bij mijn tweejarige omdeed, zo in het zwembad. Ze wist zichzelf naar de kant te trappelen, waar ik haar direct uit het water kon halen. Maar ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik dit niet doorhad. Of mijn peuter dan, die zonder blikken of blozen een podium opklom om voor een groot publiek spontaan een liedje te zingen. Ze klimmen in bomen, hoger dan ik kan aanzien. En elk dier dat voorbij komt, halen ze aan. Vol bewondering maar ook met een beetje angst bekijk ik mijn kinderen, ik was helemaal niet zo!
Ik was altijd overal bang voor. Mijn moeder moest praten als brugman om mij iets te laten doen wat enigszins spannend was. Risico’s nam ik niet. Ik wilde eerst zeker weten dat iets echt kon. En dan nog liet ik tig kinderen voor mij de glijbaan af glijden.
Het opvoeden van deze kinderen is echt een uitdaging. Een uitdaging waarin ik ook mijn eigen grenzen moet verleggen. Want deze twee steken duidelijk anders in elkaar dan ikzelf. Nu zou ik ze kunnen platgooien met regels, over wat ze allemaal niet mogen doen. Ik zou ze dertig keer per dag straf kunnen geven omdat ze wéér mijn regels hebben verbroken. Maar dat zou niet werken, want mijn kinderen zijn impulsief, kennen weinig angst en gaan recht op hun doel af. Ik kan ze niet veranderen in voorzichtige en berekende mensjes, ze zijn wie ze zijn. Daarbij, ik wil ze ook niet veranderen. Hun moed en lef zijn twee eigenschappen die later juist heel goed pas kunnen komen. Ik kan dit alleen maar aanmoedigen.
Wanneer ik mijn kinderen tegenhou in hun (in mijn ogen gevaarlijke) acties, zullen ze dit gaan doen wanneer ik niet kijk. En dat kan nog veel gevaarlijker zijn. Wat ik kan doen is mijn kinderen leren om zo veilig mogelijk om te gaan met gevaarlijke situaties. Ik leer ze de trap van de glijbaan beklimmen, in plaats van dat ik ze erop til. En ondertussen leer ik vertrouwen te hebben in hun behendigheid en inzicht. Ik verbied het ze niet om iets uit het bovenste keukenkastje te pakken, maar ik geef ze een kruk zodat ze er veiliger bij kunnen. Ik leer ze eerst aan een baasje te vragen of de hond geaaid mag worden. En ja, het gaat wel eens fout. Dan valt mijn tweejarige van een klimtoestel. En dan voel ik me de slechtste moeder ooit. Want wie laat haar tweejarige nou klimmen op een klimtoestel voor kleuters?
Maar uiteindelijk weet ik dat het goed is. Het is goed om ze te laten ontdekken en soms ontdekken ze iets wat niet kan. Ik kan het ze 100 keer zeggen, maar wanneer ze het zelf ervaren, begrijpen ze het pas echt.
Afbeelding: Halfpoint/Shutterstock