Mijn kind is super intelligent!
Er is geen zin die meer woede, meer irritatie en meer nare praatjes achter je rug om, bij andere ouders kan uitlokken. Ik heb een slim kind en ik heb gemerkt dat dat wat doet met andere ouders.
Ik heb getwijfeld of ik hier wel over moest gaan schrijven, want het doet duidelijk ook iets met mij. Ik overcompenseer bijvoorbeeld door helemaal niets te zeggen. Of erger nog, door de prestaties van mijn kind te bagatelliseren. “Ja maar ze heeft lang niet zulk mooi haar als jouw meisje!”
Ik ben trots op mijn kind, maar het voelt alsof ik niet trots mag zijn op de intelligentie van mijn kind. Want dan is het opeens opschepperig en arrogant.
Het lijkt wel alsof we alleen maar mogen praten over avondeten gezeik van onze kinderen. Over hun slaapproblemen en over wat ze allemaal niet goed kunnen. Maar als ik vertel dat mijn kind in de plusklas zit omdat zij zich anders verveelt in de klas, rollen de ogen bijna over het schoolplein.
Het is blijkbaar makkelijker om een band met andere moeders op te bouwen door onze onzekerheden en tekortkomingen op te biechten dan onze successen. Helemaal als het over de successen van onze kinderen gaat. De grens tussen trots zijn en opscheppen is zo dun, dat het beter is om het er maar gewoon niet over te hebben of dus te bagatelliseren.
Mijn kind houdt meer van boeken dan van speelgoed. “Heb je haar weer! Mijn kind veegde vanmorgen bijna zelfstandig zijn kont af!”, is dan de reactie. Is slim zijn echt zo erg?
Als een kind iets kan of doet wat heel knap is, zegt dat niks over het kind dat dat nog niet kan of doet. Ik ben trots op mijn kind en ik wil dat mijn kind ook trots is op zichzelf. Wat voor successen ze ook behaalt, ze hoeft dat niet te bagatelliseren. En zo mag ook jouw kind trots zijn op wat zij voor successen behaalt. En zo mag ook jij trots zijn op je kind en de successen die hij behaalt.
Ik heb een slim kind en daarmee zeg ik niet dat jouw kind dom is. En nee, het is ook niet opschepperig of arrogant.
Liefs, een trotse mama!
Afbeelding: Shutterstock