Ik heb een egocentrische daad verricht als ik sommige leden van de ‘milieubewust leven’ maffia moet geloven. De definitie van deze groepering vat ik even kort samen als hen die zich verantwoord voelen voor hun ecologische voetdruk.
Ik heb in mijn eentje (ok, met wat bemoeienis van twee mannen, maar dat mag ik ook niet meer zo opschrijven in deze no gender tijd) vijf kinderen op de wereld geschopt. Dat zijn er drie te veel als ik de geluiden moet geloven.
Wat is nu het argument? Ik citeer Katinka Simonse (beter bekend als Tinkebell) van de film Save our children: ‘de wereldbevolking is in de afgelopen 120 jaar van een miljard naar 7,6 miljard gegroeid en de prognose is dat we nog zullen doorgroeien tot ongeveer 11,4 miljard in het jaar 2100. We raken door onze grondstoffen heen en een van de belangrijkste hiervan is fosfaat. Dit is, om een idee te geven, net zo belangrijk voor al het leven als zuurstof. Het is een grondstof die planten uit de bodem halen (en wij uit de planten) en wanneer we van een uitgeputte bodem spreken dan is dit veelal wat we missen. Dit betekent dat we binnen nu en niet al te lange tijd een stijging in voedselprijzen zullen gaan zien, omdat de prijs van fosfaat door schaarste omhoog zal vliegen.’
Wat is dus het gevolg? Het voedsel wordt wereldwijd veel duurder. Met name mensen die het niet zo goed hebben zoals wij het in het westen hebben gaan hier keihard de gevolgen van voelen. Meer honger dan ooit. Tinkebell heeft zich laten steriliseren, omdat dat volgens haar de enige manier is om het probleem van het opraken van het voor de landbouw essentiële fosfaat op te lossen. Fosfaat is een belangrijk onderdeel van kunstmest. En dat wordt weer gebruikt voor voedselproductie. Maar als dat er straks niet meer is, dan hebben we een probleem: er is te weinig eten om de groei van de mensheid bij te houden. Dus heeft Tinkebell bedacht dat de wereldbevolking moet ophouden met groeien.
Persoonlijk schaar ik mij al jarenlang onder dezelfde groepering. Ik ben mij heel bewust van de klimaatverandering die tegenwoordig klimaatcrisis wordt genoemd als gevolg van menselijk handelen. Ik heb mijn dak vol zonnepanelen, rij geen auto, scheid mijn afval, ik vlieg niet, koop tweedehands en ik kook niet meer op gas. Ik neem groene stroom af, koop zo min mogelijk onbewerkt voedsel en we hebben regelmatig vleesvrije dagen. Zelfs mijn puberzoon eet voor een groot gedeelte vegan. En ja, het kan nog veel beter en daar werk ik ook naar toe, maar van die vijf heb ik geen moment spijt. Overigens zal ik er meteen bij vertellen dat ik geen moment heb nagedacht wat de ecologische voetafdruk van mijn eventuele nageslacht zou kunnen zijn op moment van conceptie. Toen was ik sowieso in een banale staat van denken en overgeleverd aan lusten, maar dat terzijde. ‘In Afrika krijgen mensen gemiddeld meer kinderen dan hier. Maar onze voetafdruk is 4 tot 6 keer groter per persoon. Dat betekent dat 1 kind hier gelijk staat aan 5 kinderen daar.” Holy shit, ik ben een zware vervuiler met 5 kinderen die voor 25 tellen en zo de wereld naar de klote helpen volgens deze rekensom…
Het enige waar ik spijt van heb is dat wij onze kinderen opzadelen met het oplossen van problemen die wij hebben gecreëerd. Ik ben een echte jaren ’80 kind, de tijd dat bewustwording nog in de kinderschoenen (rare woordspeling) stond. Toch ben ik er van overtuigd dat als iedereen op deze aardkloot zijn steentje bijdraagt hoe minimaal ook wij een verandering teweeg kunnen brengen. En misschien dat zoonlief wel ooit het alternatief voor fosfaat ontdekt. Staat dochterlief op de barricade voor een beter milieu en heeft de terrorist Jezus kwaliteiten door eindeloos brood te breken als de oplossing tegen honger. Laat dat mijn voetafdruk zijn.
Afbeelding: Shutterstock/Nicoleta Ionescu