Ik kan er ook echt niets aan doen! Het is nu eenmaal zo! Onze kinderen zijn wereldwonderen. Al van het moment dat ze werden geboren, wist ik dat! Onze kinderen zijn in een woord: geweldig!
Komende tijd is het weer voor veel ouders en kinderen een bloed spannende tijd: “Wie o wie komt er in de selectie van het voetbalteam?” Het gonst al her en der. Wie van de kinderen komen zeker weten in de selectie? Wie zouden er volgend jaar afvallen? Even informeren en praten met de trainers. Ik moet zeggen, ik let nooit zo op de andere kinderen. Ik zou niet weten hoe ze voetballen. Ik heb alleen maar oog voor mijn wereldwondertje. Want ik vind ook, net als alle andere ouders, dat mijn kind de beste is!
Jammer dat het voetbalseizoen weer voorbij is. Ik ga het langs de lijn staan de komende tijd missen. Lekker ongegeneerd schreeuwen! Denken: “He! duw jij mijn kind?! Doe je het nog een keer, dan….. Ja, trap maar een keer beetje per ongeluk terug. Dacht ik dat nu echt!!? Jeetje, wat zijn die andere lui fanatiek. Ben ik ook zo? Het zijn E-tjes!!! Het is een hobby! Wat is hij toch geweldig goed. Staat hij nu grassprieten te tellen? Waarom staat hij wissel?”
Altijd denken we: “Mijn kind vindt het fijnst als hij of zij in het hoogste team komt.” Maar is dat wel echt zo? Is het echt heel leuk voor een kind om op een hoog niveau te sporten? Dat je de hele week op de tennisbaan, in de turnhal of op het voetbalveld staat? Dat ze al op jonge leeftijd moeten omgaan met prestatie en druk. Dat je geen tijd hebt om te spelen. Word je daar meer gelukkig van? Ik denk zelf van niet. Ik denk dat je het meest gelukkig wordt, als je plezier hebt in wat je doet. Of dat nu op een hoog niveau is of juist helemaal niet. En ik denk zelf dat kinderen heel gelukkig worden van lekker samen spelen met vriendjes.
Kinderen weten precies wie overal in de klas het beste in is. “Die is het beste in rekenen, die in taal, die in gym”. Of sommige kinderen schreeuwen het luidkeels over zichzelf dat ze overal het beste in zijn. Ze vergelijken zich met elkaar. Ze vinden dat blijkbaar heel belangrijk. Daar zijn het natuurlijk ook kinderen voor. Ik zeg altijd tegen mijn jongens: “Ik ben nergens het beste in!” Er zijn namelijk altijd mensen die iets beter doen als ik. Ik kan sommige dingen helemaal niet zo goed. Ik kan altijd leren om daar beter in te worden. En in sommige dingen ben ik wel weer beter in. Maar het allerbelangrijkste vind ik: “Plezier hebben in de dingen die je doet? Als je dat bereikt, dan heb je het heel goed voor elkaar!”
Dus ja! Mijn kinderen zijn mijn wereldwonderen. En of ze nu de beste zijn of helemaal niet. Dat maakt mij niets uit. Ik hou gewoon van ze, om wie ze zijn.
