Lief oudste kind van me,
Het spijt me dat ik niet weet hoe het is om de oudste te zijn. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Er ontbreekt een essentieel inlevingsvermogen in hoe het is om de oudste te zijn. Wel weet ik inmiddels hoe het is om een oudste kind te hebben. En dat is fantastisch. Jij bent fantastisch.
Maar in het verleden heb ik ook regelmatig wat steekjes laten vallen. Ik moest het wiel uitvinden. En jij was mijn wiel.
Het spijt me dat ik mij zo vasthield aan de stomme slaapschema’s. Dat ik je liet huilen omdat ik gelezen had dat dat het beste was. Dat je uiteindelijk wel in slaap zou vallen. Moederziel alleen. Maar ik was als de dood dat ik je ‘verwennen’ zou en dat je dan helemaal nooit meer zou gaan slapen. Sorry lief oudste kind, nu weet ik beter.
Sorry dat ik zo mega overbezorgd was. Dat ik dacht dat je geen moment zonder mij zou kunnen. Dat ik je niet ergens achter kon laten om te spelen of logeren. Sorry dat ik mijzelf zo belangrijk maakte.
Sorry voor al die zoutloze en smaakloze babyhapjes. Het spijt me dat ik je smaakontwikkeling niet echt gestimuleerd lijkt te hebben. Ik zie nu hoe je jongste zusje alles wegvreet en hoe moeilijk jij doet bij een groene spikkel op je rijst. Of macaroni. Of je aardappel.
En lief oudste kind van me, ook sorry voor die spijkerbroek die ik je aantrok terwijl je nog maar net uit mijn baarmoeder gevallen was. Het enige wat jij wilde was met je beentjes spartelen. Maar ik vond het zo verrekte schattig staan en nu ik snap dat het natuurlijk helemaal niet lekker zit voor een newborn. Net als al die kekke jurkjes en blousjes. Eigenlijk figureerde je als levende pop. Sorry, lief oudste kind, echt sorry daarvoor.
En sorry dat ik aan jou en aan mijn nieuwe rol moest wennen. Sorry voor de tranen, voor het schreeuwen, voor mijn wanhoop en mijn onwetendheid. Ik dacht dat ik het allemaal op een rijtje had en dat ik precies wist hoe het zou moeten, dat moeder zijn. Maar het bleek wat ingewikkelder dan vadertje en moedertje spelen.
Het spijt me, lief oudste kind, het spijt me dat jij in alles de eerste moet zijn. Het spijt me dat jij de dupe bent van onze leerschool, een leerschool die ouderschap heet.
Maar lief oudste kind van me, het spijt me niet dat je er bent. Ik ben zo blij dat jij er bent om van te genieten, om van te houden, om van te leren. Jij hebt mij de mooiste rol in de wereld gegeven en jij hebt mij geleerd hoe er één te zijn.
En dat lieve schat, dat is moeder zijn.
Jouw moeder.
xx
Heel mooi! Prachtig en zeker waar. Alleen geldt het bij mij voor mijn oudste en jongste kind. Ooh, wat had ik sommige dingen anders gedaan als ik het allemaal al geweten had.
Super lief! Zo is het nou eenmaal, je moet er toch achter komen. En dat gaat ze je echt niet kwalijk nemen. Zeker niet met zo´n lieve brief 🙂
Wat mooi geschreven! Kan me er helemaal in vinden!
Lief!
We leerden vroeger ook altijd dat regelmaat het beste was voor je kind. En laten huilen omdat het dan vanzelf ophoudt, zo sneu.
Zoals jij het beschrijft Pauline denk ik dat het voor heel veel moeders herkenbaar is.
Als oudste kind dat nu zelf moeder is voel ik precies wat je bedoelt. Maar wees niet te hard voor jezelf: we streven allemaal naar de perfecte opvoeding, maar die is er niet!
Wat een mooie brief ,zo waar allemaal.
*snif* mooi! ❤