Shit, kunnen we dit hoofdstuk niet overslaan? Hoe ga je dit nu weer aan je kinderen vertellen? Seksuele voorlichting, zo’n seksloos woord. Dan zie ik zo’n grijze juffrouw in spencer voor me met daaronder broekrok, die voorlichting gaat geven in de klas. Op een manier dat je daarna nooit meer van je leven seks wilt. Omdat je dan altijd aan de juffrouw met broekrok moet denken.
Dit zijn van die momenten dat je jezelf een beetje opgelaten voelt naar je kinderen toe. Dat de zweetplekken onder je oksels staan en je wangen rood kleuren.
“Als jullie het gaan doen, willen jullie ons dan wakker maken, zodat we kunnen kijken?”, vroeg de dochter van mijn tante. Grappig natuurlijk, maar je moet het wel een keer vertellen? Maar wanneer en hoe?
De een zegt: “Mij niet gezien, ze horen het wel op school of via vriendjes”. Je kunt ook gewoon dokter Corrie aanzetten, dan hoef je niets meer te vertellen. De ander vindt dit te plat.
Bij ons ging het iets anders. De vraagtekens begonnen al toen ze een jaar of 3 waren. Mijn middelste vroeg een keer, nadat hij me een tijdje stond aan te staren: “Zit jouw plasser soms tussen je billen?” Toen ik nee zei, vroeg hij aan m’n man: “Papa, weet jij waar de plasser van mama is gebleven?”
Ik had al het een en ander verteld aan de oudste twee toen ik zwanger was van de jongste. Alleen dat was enkel hoe de baby bij de bevalling eruit komt. Maar de vraag bleef… Hoe komt hij erin?
En deze vragen komen nu altijd bij mij terecht, als mijn “husband” van huis is. Aan tafel hadden ze het over vieze woorden. Mijn jongste zat glunderend aan het hoofd van de tafel en zoog alles op als een spons. En deze woorden heeft hij allemaal zo goed opgeslagen, zodat hij nu nog regelmatig wil laten horen, dat hij ze allemaal nog kent.
Ze begonnen met: “Wat betekent eigenlijk kut?” Toen begonnen ze over een penis. De andere benamingen waren allang bekend, maar deze nog niet. Ze eten veel groenten en fruit op school, dus na het eten van een witte penis (zo werd hij door een klasgenoot genoemd), wilden ze ook graag weten wat een penis is. En de middelste had het over een va….??, maar hoe het verder heette, wist hij niet meer. Het ging van kwaad tot erger. Ik bleef steeds braaf alle woorden uitleggen. De oudste had ook nog wat gebaren geleerd. En toen echt de wilde verhalen begonnen, kreeg ik het wel heel Spaans benauwd. “Moest ik het nu hier aan tafel vertellen met die peuter erbij?” Maar de oudste had vraagtekens in zijn ogen. Hij vond het vervelend dat ze het op school over iets hadden, waar hij geen snars van begreep. Dus ik zei: “Ik ga jou wat meer vertellen als we samen zijn”. Uitstel van executie! En tegen de andere twee: “Als jullie net zo oud zijn, vertel ik het jullie ook”. Gek genoeg vonden ze dat prima. Maar wat je belooft, moet je ook doen.
Ik denk dat ik er meer tegen opzag dan hij. Ik dacht nog: “Zou ik het gewoon “vergeten”? Niet meer over hebben, dan vergeet hij het misschien.” Dat vond ik ook wel kinderachtig van mezelf. “Moet ik er dan van die boeken bijslepen? Of is dat alleen omdat ik het zelf dan niet hoef te vertellen, maar alleen hoef voor te lezen en plaatjes laten zien?” Uiteindelijk heb ik er maar geen doekjes om gewonden. Ik geloof niet dat hij er echt van op keek. Her en der had hij natuurlijk wel al iets opgevangen. Hij snapte ook echt niet waar andere kinderen zich nu druk over maakten. Hij begreep nu waarom meisjes geen piemels hebben. “Dat ze daar grapjes over maken?” zei hij.
In ieder geval voorlopig geen wilde verhalen meer. Nou ja, thuis dan.
