Kind 1 heeft een baantje. Kranten en folders bezorgen. Voor een habbekrats mag hij zich twee keer in de week door weer en wind begeven in het doolhof dat wordt aangeduid als zijn wijk. Een lijst met ellenlange straatnamen, huisnummers en notities over ja/nee, nee/ja, nee/nee stickers. Hallo privacy.
Ineens begeef ik mij in de belastingwereld over bijverdienen en wat de gevolgen zijn als er boven die €1200 en restje netto per kwartaal wordt binnengesleept. Ik lees over het wegvallen van de kinderbijslag iets dat ik de afgelopen 15 jaar lijk te hebben ontkend. De realiteit is dat het over 2.5 jaar al zo ver is. Dag kinderbijslag, dag alimentatie, hoi zorgverzekering. Het kind is dan, even in mijn glazen bol loerend, net klaar met het tweetalig vwo en begint aan een achterlijke dure studie op eoa verre universiteit.
Het leek slechts een fractie van tijd dat hij de wereld begon te verkennen zonder zijwieltjes ook al was hij toen al zeven jaar min twee maanden. In mijn geheugen gegrift, omdat men leek te weten dat dat niet normaal was.
Ik heb nog 2.5 jaar de tijd om de loterij te winnen. Die rijke Ware te vinden. Of die waanzinnig goed betaalde baan. En anders moet hij maar zwart werkend heel Nederland voorzien van kranten en folders en fietsend naar de universiteit. Zonder zijwielen.
Afbeelding: Shutterstock/Dayna More