‘Wow! Wat een haaaaar!’, dit is één van de meest gemaakte opmerkingen na de geboorte van allebei mijn kinderen. Bij mijn dochter kon ik meteen met staartjes aan de slag en mijn zoontje zijn eerste gellook was al voordat hij 3 maanden oud was. Kortom, ze stonden niet achterin de rij bij het uitdelen van de haren.
Het modelleren van de kapsels van mijn kinderen heb ik echt moeten leren. Van hoe maak ik een vlecht tot hoe krijgen we alle klitten er zo vriendelijk mogelijk uit. Zo nu en dan hebben we de puntjes een beetje laten knippen, maar nooit is er in mij opgekomen om de schaar erin te zetten, puur voor gemak. En zo kwam het dat mijn zoontje door het leven ging met een lang haar kapsel. Het maakte wie hij was en hij straalde een eigen identiteit uit.
Sowieso laat ik mijn kinderen vrij in het bepalen over hoe ze eruit zien en wat ze dragen. Mijn gedachten hierachter is dat ik niet wil dat ze te veel gehecht raken aan hun haar of hun uiterlijk in het algemeen. Hoe ze er uitzien of hoe ze er niet uitzien, zegt helemaal niks over wie ze zijn. Ik wil dat ze zich vrij voelen om te experimenteren met hun haar of hun kleren of hun accessoires, zodat ze zelf ontdekken wie ze zijn en hoe ze eruit willen zien.
Goed dat gezegd te hebben, nu even het volgende. Want mijn zoon besloot dus om zijn haren te knippen. En niet een beetje kort, nee écht kort. Er gebeurde iets in mij. Ik kon wel janken toen ik het resultaat zag. Niet dat zijn kapsel er afschuwelijk uitzag, maar hij leek opeens zo oud! Alsof het kleine, het schattige, het kind eraf was geknipt. Zijn guitige koppie, leek nu wel een volwassen kerel. Na een simpele knipbeurt, leek hij een heel stuk ouder.
En dat was wat me zo raakte. Niet alleen zijn kapsel, gewoon alles. Het zien opgroeien van kleine afhankelijke baby’s, peutertjes, kleuters tot ietwat lompe zelfstandige kinderen die je zo nu en dan een slungel noemt. Een eigen persoon, met eigen ideeën, er komt zelfs een eigen menig uit. Een kind dat steeds meer en meer onafhankelijk wordt, van mij!
Maar dat is toch wat ik wilde? Jazeker, ik wil dat mijn kinderen groeien, zich ontwikkelen en zijn wie ze zijn. Ik wil niet dat ze de rest van mijn leven aan mijn zijde blijven. Maar dat maakt dit moment niet minder confronterend.
Het is hoe het ouderschap gaat. Je hart is een open doelwit voor gevoelens en zo nu en dan wordt er raak geschoten. Dit keer was het het kapsel van mijn zoon dat me aan het huilen maakte, de volgende keer is wanneer mijn dochter zelfstandig de bus pakt. Het raakt me, maar het verwarmt me ook dat ze zijn wie ze zijn.
Afbeelding: Shutterstock / Volurol