Ik vind het fijn dat mijn kinderen vriendjes hebben, ik bedoel, stel je voor dat ze geen vrienden zouden hebben. Dat kun je geen goed teken noemen. Wanneer een van mijn zoontjes een week lang geen speeldate heeft meegenomen, vind ik dat toch verontrustend en maak ik mij zorgen over zijn sociale toestand.
Maar aan die andere kant…
Als moeder van drie jongens is het hebben van speeldates in mijn huis alsof er een raket vanuit mijn woonkamer wordt gelanceerd. Het liefst zou ik in het laatste schone hoekje van mijn huis gaan zitten huilen, want had ik een half uur geleden niet alles op orde? Ga weg met die vriendjes van jullie!
Buiten de enorme troep die een raketlancering veroorzaakt, zijn er nog meer situaties die een borrelgevoel in mij laten pruttelen. Bijvoorbeeld wanneer ik de kinderen weer eens uit elkaar moet halen omdat ze weer in een gevecht zijn beland. Niet met hun vriendje, maar met hun bloedeigen broer. Blijkbaar gunnen ze elkaar geen vrienden.
Of wat dacht je van al het eten dat jongens naar binnen kunnen bunkeren! Ik heb dus drie jongens, wanneer ze alle drie een vriendje te spelen hebben, zijn het er zes. De jongens eten gemiddeld vier boterhammen en dan zijn ze nog niet verzadigd. Het liefst eten ze alle pakken koek uit mijn voorraadkast leeg en wanneer ik vind dat ze genoeg gesnoept hebben en opper om een stuk fruit te nemen, wordt de fruitmand aangevallen en leeggetrokken. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fijn dat ze de eetlust van een hongerige bouwvakker hebben, maar weet je wel wat dat kost!? Ik houd mijn hart vast wanneer ze alle drie in de pubertijd zijn aangekomen en het nog steeds nodig vinden om vrienden over de vloer te halen.
Ik denk dat ik er maar alvast een baantje bij ga zoeken…
En dan dat ongemakkelijke ophaalmoment wanneer de vader of moeder van de speeldate mijn ontplofte woonkamer binnentreedt. “Uuh, let niet op de rommel, zo ziet het er niet altijd uit hoor.” Dus wel! “Maar ze hebben lekker gespeeld.” Buiten dat mijn eigen bloedjes elkaar de hersenen ingeslagen hebben en ik weer opnieuw naar de supermarkt kan gaan.
En toch heb ik, zoals ik in het begin al zei, heel veel liefde voor de speeldates van mijn jongens. Want hoe fijn en hoe belangrijk is een diepgewortelde vriendschap? Heel belangrijk naar mijn mening!
Van vriendschappen kunnen mijn jongens leren. Leren dat het in andere gezinnen anders kan gaan dan dat ze gewend zijn. Op echte vriendschappen kunnen ze bouwen en dat is in een wereld als deze heel wat waard. Vriendschappen sluiten is goed voor hun zelfvertrouwen en het vertrouwen in de medemens. Van vrienden worden mijn jongens vrolijk en blij en dat is mij heel wat waard.
Zelfs een raketlancering in mijn woonkamer.
Ik vond speeldates ook altijd erg belangrijk, maar stiekem soms ook wel een bezoeking!
IK snap helemaal wat je bedoeld.
Heel erg leuk die speel afspraakjes maar de chaos daarna!
Daarom spreek ik altijd van te voren af dat ze alles ook weer opruimen, en ik hou mij hier ook aan en het gebeurd ook altijd!
Inderdaad erg belangrijk dat kinderen samen spelen en ook zien hoe het bij andere mensen thuis gaat 🙂
Oef, hier twee jongen en tot nu toe eigenlijk alleen nog meidenkamers gehad. Dus behalve heel veel troep valt het nog mee maar er staat me wat te wachten lees ik.
Ik zie regelmatig die speeldates terugkeren op verschillende plaatsen. En dat dat precies wekelijks moet gebeuren enzo. Hier gebeurt dat bijna nooit. Onze 3 bengels hebben een heleboel vriendjes, maar die contacten worden eigenlijk onderhouden op school, tijdens de hobby’s, … Hier is dat eerder uitzonderlijk dat er eens een vriendje meekomt naar huis of dat zij bij een vriendje gaan spelen (buiten op verjaardagen dan). Of is dat weer zoiets typisch Belgisch, dat wij dat niet doen? 😀