Daar stond ik dan. Radeloos met een potje pillen in mijn handen. Ik had de strijd opgegeven, maar nu begon ik weer aan een nieuw gevecht. “Het is goed”, zei ik overtuigend. “Dit is goed, hier zul je je beter door voelen.” Maar van binnen schreeuwde ik, hoe kun je dit doen!?
Dit was de dag dat we begonnen aan de medicijnen. De medicijnen die mijn wilde, levendige, onbeheerde en luidruchtige zoon moesten helpen, rust in zijn hoofd moesten geven. Ik heb gevochten tegen de medicijnen. Mezelf moe gestreden met een natuurlijke aanpak. Minder suiker, minder kleurstof, een speciaal dieet, attributen waarmee hij zijn energie kwijt kon, ik heb hem laten gaan op momenten dat hij moest razen. Het mocht niet baten, het was niet genoeg.
Hij wilde de pillen niet slikken. Hemel en aarde moesten bewogen worden om hem die pillen in te laten nemen. Praten als brugman dat het goed voor hem zou zijn, dat het veilig was en beloningen voor wanneer hij de pillen nam. Alles ging zo tegen mijn gevoel in ging. De verhalen die ik had gehoord stelden me gerust, maar maakten me ook bang. Bang voor onbekende bijwerkingen. Maar hij vertrouwde mij, zijn moeder, als hij daar al niet meer van op aan kon, op wie dan nog wel?
De pillen deden zijn werking en mijn zoon werd rustiger. Hij kon rustig blijven zitten, zijn ideeën vlogen niet meer heen en weer, hij was geen stoorzender meer. Dit was wat we wilden. Toch?
We hebben verschillende medicijnen geprobeerd. Steeds met de belofte dat het beter zou worden voor hem. Maar was dat wel zo? Na drie jaar medicijnen begon hij tegen te stribbelen en wilde hij ze niet meer slikken. “Mama, ik wil dit niet meer. Het voelt niet fijn.” Hij was zo duidelijk, zo overtuigend en toch probeerde ik hem ervan te overtuigen dat dit het beste voor hem zou zijn.
Op een gegeven moment waren we op het punt dat elke dag draaide om het slikken van die medicijnen. Het brak me op. Maar niet alleen mij. Ik voelde me zo verschrikkelijk falen als moeder. Ik kon hem niet helpen waar hij mij zo nodig had. Wat ik ook deed, zijn ADHD stond in de weg.
Uiteindelijk heb ik moeten leren en ik leer nog steeds, dat zijn onvolmaaktheid zó volmaakt is. Hij is mijn zoon, hij mag zijn wie hij is. Hij mag zich voelen zoals hij zich voelt en hij mag zich uiten op zijn manier.
Het geven van medicijnen aan je kind is geen gemakkelijke keuze. Maar je doet het omdat je denkt, hoopt, dat dit het beste voor hem is. Niet omdat je kiest voor de makkelijke weg. Voor sommige heeft het een positieve uitwerking, voor sommige niet.
Afbeelding: Shutterstock
Wat een herkenbaar verhaal. Morgen gaat onze zoon getest worden. Na jaren strijden, van alles geprobeerd te hebben, alle opties ondertussen wel gehad. Behalve nog de medische wereld. Na morgen hebben we een definitieve naam. Stiekem weet ik al wat het zal worden. En vrees dan inderdaad een pilletje zus, een pilletje zo. Het gaat zo tegen mijn wil in, dat ik ook nog niet helemaal zeker weet wat ik ermee aan moet. Aan de ene kant zal het hem tot rust brengen, meer concentratie op school, geen driftbuien meer enz. Maar aan de andere kant, hij zal overal geremd in zijn vrees ik. Wie weet valt het allemaal mee en is het niet nodig. Maar ik ben bang van wel. Tuurlijk zijn we er zelf ook nog bij, maar wat is wijsheid he……lastig lastig lastig!
Idd heel herkenbaar, Mijn ex gaf onze zoon (met mijn toestemming, waar ik naderhand wel spijt van had) direct na verkrijgen diagnose in de weekenden dat onze zoon bij hem was wel medicatie. Ik wilde er gewoon niet aan. Vond en vind het nog steeds troep, Maar na gesprekken met juffen uiteindelijk na een jaar toegestemd met een proefperiode medicatie op school. Het lijkt nu 2,5 mnd na de start van de proefperiode beter te gaan op school door medicatie. Ik vraag mijn zoon van 8 regelmatig wat hij zelf merkt en wat hij ervan vind. Hij vind t allemaal prima. Op vrije dagen vind ik medicatie volstrekt onnodig. Helaas staan zijn vader en ik daarin loodrecht t.o. elkaar. Het doet mij altijd verschrikkelijk verdriet te horen dat hij “bij papa” direct na binnenkomst weer een pilletje kreeg. Als mijn zoon op een dag thuis komt en zegt… mam ik wil geen pillen meer, dan zal ik hem absoluut in zijn keuze steunen. Tot die tijd zal ik hoe lastig ik dat ook vind hem pillen blijven geven naar school in de hoop dat ik hem ermee help, maar diep van binnen zou ik dat liever niet doen.
Google eens op LTO3. Natuurlijk middel en veel mensen (waaronder ook veel kinderen) met ADD/ADHD hebben hier baat bij. O.a. veel meer rust in je hoofd, niet meer zo’n chaos.
Het wordt tot nu toe helaas maar door 1 verzekeraar vergoed (weet even niet uit mijn hoofd welke maar dat is wel te vinden op de site van LTO3) en die heeft als voorwaarden dat het door een arts voorgeschreven moet zijn, en via een apotheek geleverd.
Maar wie weet is het wat voor je.