Laat ik voorop stellen dat ik mijn kleintjes, net als iedere moeder, de knapste, slimste en leukste kinderen van de hele wereld vind. Maar zijn ze bijzonder en uitzonderlijk? Neh.
Mijn kleintjes zijn gemiddeld. In alles. En ik vind dat prima.
Zoals ik al ongeveer zei, voor mij zijn ze heel bijzonder. Maar ze zijn niet uitzonderlijk in iets bijzonders.
Nee, ze zijn niet bijzonder getalenteerd. Ze zijn gemiddeld op school. Ze halen het niveau, maar moeten er wel wat voor doen. Ze kunnen lekker sporten, maar voor een koprol op een rekstok moet een aantal keer geoefend worden. Ze kunnen in mijn oren leuk zingen, maar ik kan mij voorstellen dat een buitenstaander liever heeft dat ze daarmee stoppen.
Ze halen niet uitzonderlijk snel hun zwemdiploma. Ze kunnen niet uitzonderlijk vroeg hun naam schrijven. Ze kunnen wel bijzonder veel herrie maken, maar ik weet dat meerdere kinderen dat kunnen. Zo uitzonderlijk is dat dus ook weer niet.
En hoe uitzonderlijk ik ze ook vind, ze doen gewoon mee met de middenmoot.
En ja, ik vind ze bijzonder grappig. Ik kan lachen om de simpelste grapjes die ze maken. Ik kan uren naar hun schoonheid kijken en me er vooral over verwonderen dat die wezentjes uit mij voortgekomen zijn. Hoe bijzonder!
En ik heb het gedacht hoor… Ik weet nog goed dat mijn eerste met twee maanden drie keer omrolde, van buik naar rug. Ik had een uitzonderlijk, bijzonder kind gebaard! Een motorisch genie. Uiteraard bleef het bij die ene keer en heeft ze vervolgens maanden op haar buik of rug gelegen, zonder enkele drang om om te rollen. Of toen mijn tweede met acht maanden achter een poppenwagentje aanliep. Hoe snel! Uiteindelijk bleek dat geen enkele versnelling te geven in het loslopen.
De eerste jaren van het ouderschap is een mijnenveld. Wie zegt er zijn eerste woordje? Wie loopt er als eerst? Wie is er als eerste zindelijk? Wie slaapt er als eerste door? Wie kunnen we alvast inschrijven voor de universiteit?
En ik zal niet liegen. Ik zou graag willen dat mijn kleintjes later gemakkelijk een HBO’tje halen. Maar ik ga ook steeds meer inzien dat ‘gelukkig zijn en plezier hebben in wat je doet’ veel, maar dan ook veel belangrijker is dan uitzonderlijk zijn.
Ik heb geen uitzonderlijk bijzondere wereldburgers op de wereld gezet. Het zijn gewoon kinderen. Maar deze kinderen maken mijn wereld wel uitzonderlijk bijzonder.
Heel mooi geschreven paulien! Ben het hellemaal met je eens… Liefs
Wow, helemaal mee eens. Van dat mijnenveld tot dat je eigen kinderen je wereld zo uitzonderlijk bijzonder maken. Leuk geschreven!
En zo is het!
Echt prachtig geschreven. Zo voel ik me ook over mijn zoontje. Hij gaat prima mee met de middenmoot en voor zo ver ik weet is hij geen wereldburger. Maar voor mij is hij waar de wereld om draait.
Geweldig stuk! Een gelukkig en gezond kind is eigenlijk al heel bijzonder!
Heel mooi stuk en zo waar Pauline! Ik kan me nog herinneren dat een groep moeders met elkaar op het schoolplein stonden te praten over hoe bijzonder intelligent hun kind wel niet was.. Dat het toch extra uitdaging nodig had en toch minimaal 4/5 talen moest gaan beheersen.. Ik werd er eigenlijk een beetje verdrietig van, zoooooveel druk op die kleintjes. Mijn kindje was de eerste 14 maanden in en uit het ziekenhuis rn ik dacht alleen maar: als ze maar gezond en gelukkig mag worden!
Mooi stuk, ik heb drie kinderen. Waarvan twee “gewone” zoals volgens dit stuk. Ik had liever drie “gewone” kinderen gehad en mijn ene dochter wil heel graag zelf ook “gewoon” zijn…..