Het uitgangspunt van mijn moederschapstijl is: wees aardig. Deze regel geldt voor mij, maar ook voor mijn kinderen. En zou het niet fijn zijn als alle moeders wat aardiger voor elkaar zouden zijn? En accepteren dat de dingen die een ander doet niet persé het beste zijn, maar gewoon een keuze, misschien een momentopname, maar altijd een manier om zo fijn mogelijk te (over)leven.
Of het nou gaat om het geven van borstvoeding of flesvoeding, om wel vaccineren of niet vaccineren of waar een moeder bevallen wil. Al was het in de rimboe, dan nog is dat een keuze, misschien niet jouw keuze, maar de keuze van de moeder. Waar ik voor kies, daar hoef jij niet voor te kiezen. Wat ik prettig vind, hoef jij niet prettig te vinden. Je hoeft mij ook niet te overtuigen, ik hoef jou niet te overtuigen en we hoeven ons al helemaal niet te verantwoorden.
Zo nu dat gezegd te hebben, kan ik het volgende onderwerp wel even aansnijden. De iPad.
Ook al komen mijn keuzes voort uit het diepste van mijn gevoel, er is altijd een gevoel dat als een knaagdier aan mijn ziel knabbelt en soms zelfs vreet. Schuldgevoel. Het zit namelijk zo, hier komt een bekentenis. Elk kind hier in huis heeft een iPad, een iPhone of een iMac tot zijn beschikking. Ik weet het, het klinkt heel decadent, maar dat is het niet.
Ho ho, denk aan de regel: wees aardig!
Ik zal proberen om het te rechtvaardigen. Mijn man is programmeur, je weet wel, iets met computers. Nu is het geval dat hij ook van mooie spullen houdt, zoals Apple-spul. Ooit dacht ik, het zal wel overwaaien maar uiteindelijk werd ik ook besmet met het Apple-virus. En voor we het wisten hadden we meer Apple apparaten dan stoelen om de tafel in huis. Ik geloof ook dat computers en internet de toekomst zijn en dus kunnen we de kinderen er ook maar beter vroeg mee om leren gaan. Niet zo een gekke gedachte toch? *Zoekt bevestiging*.
Maar goed, Netflix is op zich niet zo heel moeilijk te bedienen en staren naar een filmpje al helemaal niet. Waar gaat het mis? Die apparaten zijn toch om van te leren?
Oké, oké, ik gebruik ze ook als zoethouder. Tijdens de zwemles van de kleuter bijvoorbeeld. Niemand zit namelijk te wachten op twee rondrennende gillende keukenmeiden. Ik zie alle ogen alweer rollen en lees de wolkjes die boven de hoofden uitstomen met de tekst ‘Houd je kind eens rustig!’ (Vriendelijk uitgedrukt). Nee, die iPad en iPhone tijdens de zwemles, in de lunchtent en in de wachtruimte is voor jullie mensen.
En dan word ik kritisch en ook een beetje verontwaardigd. Want hallo, het zijn kinderen! Kinderen maken geluid (herrie), kinderen zitten niet stil en bovendien, wat leren zij nou van nóg een aflevering Backyardigans? Ze zien die vrouw met de snor niet of die man met die wijnvlek en vragen niet hardop hoe dat komt!? Ze zien de posters met belangrijke informatie over het tandenpoetsen in de wachtruimte niet. Ze zitten na al die lange dagen op school wéér stil.
Maar het is zo makkelijk, zo rustig en zo stil. Netflix is onderhand een co-ouder geworden en daar ben ik niet zo zeer trots op. Maar bij het ontwaken op een vrije dag dan is er niets lekkerder dan rustig wakker worden met een bakkie koffie in mijn hand en een bank vol kinderen met ieder zijn iPad. En na een drukke dag vol rennen, vliegen, springen vallen en opstaan is er voor de kinderen niets lekkerder dan onder een dekentje even in hun Minecraft wereld te stappen.
En dat kan én mag. Mijn keuze, niet perse de beste keuze maar gewoon een manier om zo fijn mogelijk te (over)leven.
Wees aardig!
Afbeelding: Shutterstock / Nenad Cavoski
