Maar je hebt toch al een jongen en een meisje? – Een titel die mij opviel en ik had meteen door waar het blog over ging. Een opmerking die in eerste instantie ook door mijn hoofd gaat als ik gezinnen zie met meerdere kinderen. Twee gezonde kinderen, wat wil je nog meer?
Uiteraard is het helemaal niet aan mij om te bepalen wat jij nog meer wilt. Ieder mens heeft zo zijn eigen gedachtes die gevormd zijn door hun eigen verleden en ervaringen. En sommige mensen laten hun gedachtes weleens over hun lippen glippen. En voor je het weet is de misplaatste opmerking gemaakt.
Zo heb ik als moeder van één kind ook te dealen met die gedachtes van anderen die over lippen heen glippen.
Ik ben een moeder van een driejarig meisje. En zoals het er nu op lijkt, blijf ik moeder van één meisje. Dit lag niet zozeer in de planning, maar zo ging het leven tot nu toe. En ondanks dat de maatschappij de verwachting heeft dat ik nu toch wel de drang zou hebben om mijn verwende en eenzame dochter een broertje of zusje te geven, blijft die drang bij mij uit.
„Wanneer komt de tweede?”
„Uhh niet.”
Ben ik egoïstisch? Weet ik niet wat ik mis? Want ja echt waar, mensen willen mij dat toch wel even duidelijk maken als ik vertel dat er geen broertje of zusje komt.
Ik ben gewoon heel tevreden en blij met mijn leven nu. We hoeven niet elk dubbeltje op zijn kant te leggen. We kunnen leuke dingen doen, mooie reizen maken. En ik vind zelf dat dat heel makkelijk gaat met één kind. Met twee of drie kinderen is reizen toch weer een stuk ingewikkelder, daar ben ik van overtuigd.
Ik heb ook tijd voor mijzelf. Ik heb de energie en niets weerhoudt mij om een opleiding te volgen. Ik ga met plezier naar mijn werk en als ik een avondje samen met mijn hubbie wil zijn, dan is de oppas voor één kleintje zo geregeld.
We hoeven geen gigantische wagen aan te schaffen om al ons volk te vervoeren. Mijn Opel Corsa voldoet prima aan de ruimte eisen.
En sorry voor de mensen die dit wel vinden: maar mijn dochter is niet verwend! Ze krijgt gewoon de aandacht die ze verdient en door die aandacht is ze ook zeker niet eenzaam!
Toch heb ik het vaak gedacht dat er iets mis met mij zou zijn. Want een gezin met twee kinderen… Dat wil toch iedereen? Waarom ik niet dan? En ondanks dat er van mij verwacht wordt dat ik een tweede kleintje op de wereld zet, ben ik heel erg tevreden met hoe mijn gezin nu is.
Het voelt compleet en dat is voor mij het belangrijkst. Zei ik dat nou hardop?
Afbeelding: Shutterstock
Heel herkenbaar. Mensen denken vaak vanuit een algemene visie. Maar individuen hebben geen algemene keus, maar een individuele keus die het best past bij zijn of haar omstandigheden. Goed voor de ouders en zeker goed voor het kind.
Vooral doen wat jouw gevoel zegt.. Als jouw gezin compleet is met één kindje, dan is dat toch gewoon zo.. Ik ben er nog niet aan uit of het bij eentje blijft 🙂
Ik ben zo’n moeder die ‘maar je hebt toch al een jongen en een meisje’ te horen kreeg, maar ben zelf ook enig kind! Misschien overcompensatie, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik er vroeger nooit problemen mee heb gehad dat ik ‘alleen’ was, nu op latere leeftijd heb ik het er moeilijker mee. Maar trek je vooral niets aan van wat anderen vinden, want je doet het hoe dan ook nooit goed (te veel leeftijdsverschil, te weinig leeftijdsverschil, teveel kinderen, te weinig, enz enz) als jullie met zijn 3en gelukkig zijn, is dat het allerbelangrijkste, ook voor je enig kind!
Heel herkenbaar! 2 kids is het walhalla volgens de vragenstellers of er nog een 2e komt… maar vervolgens krijg ik te horen als ik zeg dat we voor de 3e keer op vakantie gaan of een dagje ben wezen shoppen met mijn dochter: “ja maar jullie zijn maar met 3, ik moet betalen voor 4 vliegtuigstoelen of een familiekamer Of lekker makkelijk, jij hoeft niet op tijd thuis te zijn voor het slaapje van het broertje of zusje….
Bizar, soms gewoon verwijtend terwijl wij de keuze bewust hebben gemaakt. Ben er nog elke dag blij om!
Oh, ik heb ook dikwijls d reactie gekregen. Een accidentje? Neen? Maar, je hebt er toch al eentje van elk? Iemand vroeg mij zelfs ronduit of het er eentje “voor de belastingen” was. Wat ben ik daar toen kwaad over geworden… (Hormonen, weet je wel).
Neen dus, ik wou er heel bewust een derde, mijn man niet onmiddellijk, maar later wel. En neen, we hebben er nog geen seconde spijt van gehad, want wat zijn wij gelukkig met ons “groot” gezin!!!