Soms is de dag voorbij gevlogen, soms heb je de minuten op de klok weg zitten kijken. Hoe dan ook, de dag is voorbij. Het avondeten zit er in, de tandjes zijn gepoetst en de pyjamaatjes zijn aan. Zo nu en dan zie je stiekem al een gaapje voorbij komen… Kinderen, het is tijd om naar bed te gaan! Je maakt je op om ze naar boven te bonjouren, één voor één richting hun kamertje te dirigeren. Elke avond hetzelfde riedeltje, kusje, knuffel en oogjes toe. De eindstreep is in zicht. Nog even en je zit weer beneden op de bank met je welverdiende drankje, kijkend naar je welverdiende serie.
Ging het maar zo makkelijk…
Kleine kinderen naar bed brengen gaat nooit makkelijk. Er is altijd, maar dan ook altijd wel iets. Is het dit niet, dan is het dat wel. Herkenbaar?
1. Het is heel bijzonder hoe je slaperige kind plots vol vragen lijkt te zijn, zodra hij met zijn hoofd zijn kussen aanraakt. Opeens heeft je (overdag meestal ongeïnteresseerde) kind overal interesse voor. “Waarom vallen slapende vogels niet uit de boom? En waarom blaffen katten niet?”
2. Weet je nog? Dat je na schooltijd klaar zat om alle verhalen en avonturen van de dag aan te horen, maar alles wat er uit je kind kwam was ‘het was leuk’. Volgens je kind is het nu de tijd om alle verhalen over school in geuren en kleuren te vertellen.
3. Eén verhaaltje voorlezen is nooit genoeg. En eigenlijk wilde hij ook niet dit verhaaltje, maar dat verhaaltje.
4. Bedtijd is ook het moment voor je kind, om zijn blaas eens flink uit te knijpen. Zit er nou nog iets in? Volgens je kind zit er echt nog iets in, ja hoor, hij druppelt nog.
5. Of zal dat komen door de tachtig slokjes water die nog gedronken moeten worden?
6. Zijn het niet de kinderen, dan is het wel je partner die het nog even nodig vindt om de kinderen helemaal op te fokken met een stoeipartij op bed. Top.
7. Je begint te transformeren naar iemand die je eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Hoe kan het dat bedtijd toch altijd in schreeuwtijd eindigt?
8. Net op het moment dat je ze eindelijk in bed heb liggen, belt oma…
9. Had je kind de volgende vragen al gesteld?
- Kunnen mijn vissen verliefd zijn op elkaar?
- Weet een vlinder dat die ooit rups was?
- Hoe weten vogels die trekken waar het zuiden is?
- Waarom moet ik niet lachen als ik mezelf kietel?
- Hoe kan het dat een jojo weer omhoog gaat?
10. De manier waarop je de knuffels in bed heb neergezet is helemaal fout. Je kind doet het zelf wel even, heb je een kwartiertje?
11. Opeens vraag je kind zich al of hij die ene kies wel goed gepoetst had. Misschien moet hij toch nog even napoetsen?
12. Inmiddels heb je ze al twintig keer opnieuw ingestopt. Of terug naar boven geschreeuwd, afhankelijk van je stemming.
13. De één wil het ganglicht uit, anders kan hij niet slapen. De ander wil het ganglicht aan, ander wordt hij bang van alle monsters. En wanneer je een godsvermogen aan bedlampjes heb uitgegeven, veranderen ze allemaal weer van mening.
14. Er is acute paniek wanneer er een kind er achter komt, dat hij vergeten is om zijn denkbeeldige huisdier eten te geven.
15. Je legt ze voor de laatste keer op bed met de woorden dat je van ze houdt, maar als je ze nog één keer hoort er wat zwaait.
16. De woorden ‘slaap lekker’ komen uit je strot alsof je een telemarketeer aan de telefoon afkapt.
17. En wanneer het dan eindelijk, EINDELIJK stil is, je klaar bent om jezelf op de bank te nestelen voor de serie waar je de hele week op hebt gewacht, mieter je in slaap op de bank. Om vervolgens met een halve nekhernia in je bed te kruipen.
Ach, dat kan gebeuren wanneer je je kinderen naar bed brengt.
Afbeelding: Shutterstock / Standret