Ik ben gezegend met goede slapers. Althans, dat was ik. Want tot voor kort sliepen al mijn kinderen netjes in hun eigen bed. Ik hoefde ze alleen maar neer te leggen en ze gingen slapen. Dat is maar goed ook, ik heb zelf namelijk mijn rust hard nodig en ik kan mijn bed echt niet met kinderen delen. Ik heb daar behoorlijk wat jaloerse opmerkingen van andere moeders over gehad. En ik snap het wel, het is natuurlijk heel frustrerend dat mijn kinderen zo goed gingen slapen. Maar sinds kort kruipt onze kleuter steeds midden in de nacht in ons bed.
Mijn eerste reactie was niet al te aardig toen hij ’s nachts plots naast mijn bed stond. Ga héél snel terug naar je bed! En laat mij slapen! Maar keer op keer stond hij ’s nachts steeds weer naast mijn bed. Wat is er nou toch? Waarom blijft hij niet gewoon in zijn bed?
Mijn kleuter is een wildebras. Echt een gevalletje, eerst doen en dan denken. Hij deinst nergens voor terug. Aan de buitenwereld laat hij een heel stoer kereltje zien. En voor zijn broers doet hij niet onder. Ik was dan ook stomverbaasd toen hij zei ‘maar ik ben zo bang’. Om de één of andere reden had ik er nooit aan gedacht dat hij bang zou zijn. Dat dat de reden is dat hij elke keer bij ons in bed kruipt midden in de nacht. Ik dacht eerder dat het een soort van gewoonte was geworden of een vreemde manier van aandacht vragen.
Soms vergeet ik dat hij nog maar een kleuter is. Hij lijkt zo stoer en makkelijk mee te gaan met de rest. Maar hij is ook gewoon een kind. Een kind dat bang is in het donker. En wanneer hij midden in de nacht wakker wordt, misschien wel een monster uit zijn muur ziet komen. Hij is een kind met een magische fantasie waar alles nog mogelijk is. En hoe stoer en dapper hij ook is, sommige monster kan hij niet alleen verslaan.
Er komt een dag, of eigenlijk een nacht, dat hij groot genoeg is. Dat hij niet meer midden in de nacht getroost hoeft te worden of een veilige plek hoeft te zoeken. En door zijn broers weet ik dat die dag veel sneller komt dan ik hoop. Daarom neem ik de gebroken nachten voor nu maar even voor lief. En sluit ik me aan bij de jaloerse moeders, drink ik een extra kop koffie en tel ik mijn zegeningen.
Afbeelding: Shutterstock / Dragana Gordic