Van de week gaan we weer! “De paden op, de lanen in”. “En van je hela, hela, hela, hela, ho, la, la, hoi!” Het hoogte punt van het jaar! De avondvierdaagse! Een paar weken geleden vroeg ik aan de jongens tijdens een wandeling vol weerstand: “Willen jullie nog de Avondvierdaagse lopen dit jaar?” “Ja, natuurlijk!”, was het antwoord. “Waarom willen jullie nu dan niet wandelen?” “Kunnen jullie nu toch alvast lekker oefenen?” “Daar krijgen we mega veel snoep en nu niet!”
Dus dinsdag gaan we weer van start met een dorp vol stuiterende basisschoolkinderen van de kleurstoffen en suiker. Een drukte van jewelste! Niet alleen tijdens de wandeltocht, maar ook in de voorbereidingen ervoor! 4 dagen lang om 18.15 verzamelen! Ouders die werken, zijn compleet in de stress. Hoe gaan ze dat nu weer mogelijk maken? Iedereen moet voor die tijd gegeten en gedronken hebben. En waarom eigenlijk? Aangezien ze onderweg genoeg te snaaien krijgen. Het is een complete organisatie voor “de Happening” van het jaar.
Al struikelend het dorp door. “Wie wil er nog een snoepje”. En ja hoor, weer oponthoud in de stoet. En aangezien iedereen een keertje wil uitdelen, wordt er regelmatig gestopt. Daarna weer rennen om de boel bij te houden. De kleintjes mee in de buggy met een lolly in hun mond om ze te stil te houden in de lange tocht. Hopend dat ze er onderweg niet eruit willen of een poepluier hebben. Het zou een sportieve week kunnen zijn, als er niet zoveel snoep doorheen zou gaan.
Ondanks dat ik altijd geniet van het groepsgevoel met de klas. Het samenzijn en de gezelligheid, hou ik mijn hart vast tijdens de tocht. Daar rent een kind de ander achterna. Weer een ander drukt op elke bel die ze tegenkomen. Een kleine schat trekt alle bloemen uit de voortuinen voor hun moeder en de ander wordt van de stoep geduwd. Sommigen willen voorop en halen iedereen in. Of een groepje is niet meer vooruit te branden.
En dan nog het volgende: “Wie wil de begeleider zijn van het stel ongeregeld?” Van te voren wordt er op het schoolplein gekeken wie dit jaar wel de pineut zou kunnen zijn. Wie van de moeders wil altijd wel helpen? Of wie heeft het hele jaar nog geen reet uitgevoerd en kan nu wel eens de handen uit de mouwen steken. Zo was ik een paar jaar geleden de begeleider. Geen slechtere konden ze uitkiezen. Zelfs als je de hele stoet ander na kan lopen, presteerde ik om de weg kwijt te raken.
Overdag kunnen de kinderen hun ogen niet meer open houden in de klas van het late naar bed gaan. Vaak is het ook nog eens de tijd van de laatste Cito toetsen van het schooljaar. Die de kinderen gapend met het hoofd liggend op de tafel maken.
En dan met z’n allen eindigen op de laatste vrijdagavond. De fanfare en dansmariekes worden uit de kast getrokken. Opa’s, oma’s, ooms en tantes aan de kant van de weg met bloemen en nog meer snoep. Apetrotse vermoeide gezichten van ouders en kinderen. Opluchting dat het er weer opzit voor een jaar. Maar toch te leuk om niet te willen missen! Dus zet hem op van de week!
Afbeelding: Shutterstock
