Voordat ik moeder werd, vond ik nakomelingen van een ander altijd bloedirritant. Nou ja, niet altijd. Als ze gewoon beleefd en stil op een stoeltje zaten, dan kon ik ze wel aan. Maar aan de rest van de kinderen (zo’n 99%) moest in mijn ogen gewoon wat gebeuren. Ze moesten wat beter opgevoed worden.
En toen werd ik voor het eerst moeder. Mijn kind zou niet zo’n uit de kluiten geschoten gedrocht worden. Nee, ik zou haar vormen en kneden tot een goed opgevoed kindeke.
En het gebeurde. Eerlijk, nee ik ben niet arrogant. Mijn eerste kind was braaf, netjes, bescheiden en ook nog sociaal. Ze was gehoorzaam en ik geloofde in mijzelf. Zie je wel, prutsers! Het is een kwestie van opvoeden.
Zo kon ik er nog wel tien krijgen. En dus volgde er een tweede. Mijn zoon.
…
Mijn zoon is alles behalve braaf, netjes, bescheiden of sociaal. Eigenlijk is hij bloedirritant. Ja, zo is het nu eenmaal.
Hij maakt veel lawaai. Hij kan niet stil zitten. Als hij wakker is, is hij een wervelstorm en zelfs als hij slaapt gaat de wind nog niet liggen. Hij kan z’n zus sarren, blijven sarren en nog meer sarren. Hij kent z’n grenzen niet.
Hij speelt niet met speelgoed, hij smijt ermee. Hij doet de deur niet dicht, hij ramt het dicht. Zijn schoenen liggen onder de bank, altijd. Nooit kan hij zijn schoenen vinden. Hij veegt zijn kont af met een gastendoekje, omdat het wc-papier op is.
Hij negeert alles wat ik zeg.
En ik realiseerde me, hij irriteert mensen. Het deed pijn. De opmerkingen deden pijn, zelfs de blikken deden pijn. Het deed pijn om te weten dat jouw kind niet past in het gewenste beeld. In mijn gewenste beeld.
Ik heb mijn beeld bijgesteld. De praktijk wees namelijk uit dat ik het met mijn ‘even opvoeden’ compleet mis had, kinderen blijken allemaal een eigen identiteit te hebben. Een eigen unieke ik. Hoe kon ik het ooit anders denken?
Wat een bevrijding om het krankzinnige idee van ‘goed opvoeden’ los te laten. Ik heb een kind dat niet past in een brave samenleving. En dat geeft niet. Weet je waarom? Hij luistert naar The Beatles, dat vindt hij mooi en ik ook. Hij bouwt de meest complexe LEGO bouwwerken, dat vindt hij leuk en ik ook. Tijdens de les bedenkt hij allerlei plannetjes die hij dezelfde middag gaat uitvoeren, dat vind ik niet altijd leuk maar hij vermaakt zich wel. En hij is creatief. Soms explodeert hij, maar als hij boos is zegt hij dat hij van mij houdt en ik hou ook van hem.
En ik houd van hem, zoveel dat het pijn doet. Niet omdat hij buiten de verwachtingen valt, niet omdat hij irriteert en niet omdat hij niet past. Maar omdat hij míjn zoon is.
Lees hier: Dat lastige kind… Het zal de opvoeding wel zijn. >>
Afbeelding: Shutterstock
Mooi hoe je ook de fijne eigenschappen benoemd en deze niet ondersneeuwen.
Ach, al past hij nu niet in de samenleving volgens anderen…Jij houdt van hem en dat is voor hem het belangrijkste. wat anderen denken doet er niet toe en creatieve kinderen groeien vaak uit tot uitstekende uitvinders! Zij zijn vindingrijk, zitten niet bij de pakken neer en gaan door totdat ze een oplossing hebben. Vaak zijn dat dan de medewerkers die je in jouw bedrijf wilt hebben!
Zo herkenbaar bij mij is het andersom eerst een zoon en dan een dochter. Ik heb geleerd dat jongens zo zijn en dat het helemaal niet aan de opvoeding ligt!
Ja heel herkenbaar! Toch heb ik ook gemerkt, dat mijn kind behoorlijke problemen kreeg met haar gedrag. Zij irriteerde namelijk behalve haar gezin ook andere kinderen. En dat heeft consequenties. Ze zat niet lekker in haar groep op school en dus ook niet lekker in haar vel! En dan moet je daar dus wel iets aan gaan doen! Wij hebben dat gedaan met een speciale organisatie en nee dat was niet makkelijk! Erkennen dat jouw kind wat extra hulp nodig heeft! Gewoon om weer lekker in haar vel te zitten en weer gelukkig te zijn! Dat is voor ons en voor haar een zware en enotionele reis die nog steeds bezig is! En ik ben blij met de verandering die gaande is! Ze gaat niet meer door roeien en ruiten, maar denkt nu eerst na en kan keuzes maken hoe ze reageert! Ze heeft weer de regie over haar denken, voelen en doen! Mijn dochter is wel 13 dus uiteraard een andere levenscategorie dan jouw kind!