Het is het zover…. De jongste gaat wennen op school. Daar fietst hij naast me met een rugzak op zijn rug. Een hele vent zo.
Bij sommigen moeders gaat de vlag uit als ze naar school gaan. Lopen ze polonaise door het dorp. En natuurlijk zie ik dat het tijd wordt voor de basisschool. Hij gaat zich soms thuis vervelen. Hij wil alleen maar met vriendjes spelen. De meeste vriendjes zijn al naar school of slapen nog s’middags. En als ik zeg: “Je kunt toch met mij spelen”. Kijkt hij me met een blik aan dat hij dat alleen doet, omdat er echt geen betere keus is.
In de klas, zie ik de paniek in zijn ogen. Alles is nieuw en onbekend. Hij klampt zich vast aan mijn hand. Met een brok in mijn keel vertrek ik uit de klas.
Natuurlijk vind ik het ook wel lekker als hij naar school gaat. Kan ik weer gaan werken of misschien een opleiding volgen. Dan heb ik tijd voor mezelf. Maar ik vind het ook best lastig. De tijd dat ik een kleintje thuis heb, is voorbij. Deze tijd komt niet meer terug. (Als het aan mijn man ligt in ieder geval). Jeetje, wat voel ik opeens oud.
Van de week heeft hij afscheid genomen van de peuters. Stond hij trots als een pauw met een feesthoedje op. De oudste twee waren toevallig vrij op school en konden bij het afscheid aanwezig zijn. Alsof we met elkaar afscheid namen van de peutertijd. Griffelend zaten ze naast elkaar tussen de peuters in de kring met een tamboerijn in hun hand.
Of hij zelf zin heeft in school is nog de vraag. Soms zegt hij tegen me: “Wil je aan niemand vertellen dat ik 4 word?” Met andere woorden, dan kunnen we het laten zoals het is.
Soms wil ik ook de klok even stil zetten of juist vooruit spoelen.
Mijn vriendin zei me een keer: “Ik zou willen dat ik een afstandsbediening had, waardoor ik de tijd even verder zou kunnen spoelen”. Dat heb ik ook als ik de wc of badkamer schoonmaak. Maar er zijn ook momenten waar ik even in zou willen blijven. Dat ik even de pauzeknop kan indrukken.
Bij het ophalen van de wen ochtend komt de juf aangelopen met m’n kleintje aan de hand. “Hij heeft alleen gekeken en niets gezegd. De andere kinderen vroegen of hij wel kan praten”, vertelt de juf. Nou dat kan hij wel. Een heleboel zelfs. Dat gaan ze vanzelf merken. De schooltijd is begonnen.
