Toen mijn oudste een jaar of twee was, begon ze te klagen over (vooral het gezonde) eten wat ik haar voorschotelde. Ze ging van alleseter naar overal-over-zeiken-eter. Voor een ouder is dat heel frustrerend, want je ziet je gezonde dreumes veranderen in een peuter met denkbeeldige scheurbuik. Dit eetpatroon kan toch niet gezond zijn? Wanhopig verstopte ik groente in sausjes en taartjes, maar al snel werden mijn Hans Klok kunsten ontrafeld. De avondmaaltijden werden er niet gezelliger op en het voelde werkelijk als trekken aan een dood paard.
Ik kon het echt niet begrijpen. Zelf at ik vroeger altijd alles. Helaas is dat nog steeds zo, maar dat is een ander verhaal. Toch kwam ik er al snel achter dat dit probleem niet alleen ons probleem was. Vele ouders hebben met een lastige eter te dealen. Hoe lullig het ook klinkt, het is toch fijn om te weten dat andere kinderen minstens net zulke lastige eters zijn als mijn eigen kind. Maar het feit blijft dat het frustrerend is. Hoe krijg je zo’n lastige eter toch aan het eten?
Trucjes
Boeken zijn er volgeschreven over hoe je kinderen gezonde voeding kunt geven. Trucjes als groenten verstoppen, maniertjes als leuke opgemaakte bordjes, kinderen laten meehelpen in de keuken (niet goed voor je eigen stressniveau), niets hielp om mijn kind enigszins normaal te laten eten.
Tot ik het volgende advies tegenkwam: verdeel de verantwoordelijkheid. De ouder beslist wanneer, wat en waar te eten. Het kind beslist hoeveel en óf te eten. Het is een mindset, want hoezo beslist mijn kind óf ze gaat eten? Eten wat de pot schaft, was mij altijd geleerd. Dit gaat compleet tegen je principes in. Maar eerlijk is eerlijk, je principes waren al aan de kant geschoven op het moment dat je kind besloot een lastige eter te worden.
Verdeel de verantwoordelijkheid. Jij bent verantwoordelijk voor wat er op tafel komt. Je zet dan ook altijd iets op tafel wat ze sowieso lust. Denk aan komkommer, een stukje brood, wortel. Daarnaast staat er wat de pot schaft, met de boodschap ‘gevarieerd eten is gezond’. En daar neemt je kind haar verantwoordelijkheid in hoeveel en of ze gaat eten.
De magische woordjes
De zes magische woordjes ‘je hoeft het niet te eten’ levert hier zoveel op.
Wat je hier in ieder geval mee wint, is een gezonde sfeer aan tafel. Je kind zal nog steeds een lastige eter zijn. Maar deze woorden geven jezelf toestemming om de verantwoordelijkheid los te laten. Je hoeft je niet meer op te winden over hoeveel en óf je kind eet.
Je hoeft geen trukendoos meer open te trekken om een leuk gepresenteerde maaltijd op te dienen. Je kunt gewoon eten wat jij lekker vindt. En of je kind hiervan wil proeven, is zijn keuze. Misschien probeert ze een hapje. Misschien probeert ze het wel 20 keer zonder het lekker te vinden. Maar in die 20 keer heb jij wel kunnen genieten (zonder gezeur) van je lekkere maaltijd. En met een beetje geluk heeft jouw kind je zien genieten.
‘Je hoeft het niet te eten.’
Met deze belangrijke woorden voor de lastige eter is de machtstijd volledig ten einde gekomen. Eten is geen beloning of straf. Het is een verantwoordelijkheid die je zelf neemt.
Afbeelding kind wil niet eten: veryulissa/Shutterstock
