Dat is dus loslaten

Met een schooltas bijna nog groter dan het meisje zelf, stapt ze dapper de winkel uit. Het duurt nog even, maar dan gaat de jongedame naar de peuterspeelzaal. Het stelt natuurlijk nog niet zoveel voor. Ze gaat gewoon ergens anders spelen. En, o ja, ze leert ook samen spelen, knippen en plakken enzo.

De keuze voor de peuterspeelzaal heeft natuurlijk niets te maken met de ogenschijnlijk zeeën van tijd die dan werkelijkheid lijken te worden en waar ik zo innig naar verlang. Voor mevrouw is het in ieder geval een serieuze zaak. Ze gaat naar school en dat mag iedereen weten. Trots mag dan ook iedereen haar nieuwe tasje zien, zelfs de caissière bij onze volgende stop.

Op de grote dag zoekt ze de mooiste appel uit en wordt de vreselijk irritante lekbeker gevuld met niet zo verantwoorde limonade. Dat gerommel met die appel heb ik in ieder geval straks niet. Ik heb de me-time voor deze morgen al helemaal voor ogen.

Buiten dat ik daar vreselijk aan toe ben, hoor ik iedereen er over dat hun kind er zooo aan toe is om naar de speelzaal te gaan. Daar zullen ze wel mee bedoelen dat zij er ook zin in heeft. Volgens mij gaat ze het helemaal leuk vinden. 

Weer behangen met haar nu volle rugzakje stapt ze dapper over het grote schoolplein. En ja hoor, net zoals bij het proef ochtendje verdwijnt ze direct in de keuken hoek waar ze een pop in de oven probeert te bakken. Dat geeft niet, want ze moet haar psychopathische neigingen tenslotte nog afleren in deze peuterspeelzaal jaren. Heeft de juf nog een uitdaging naast alle luiers en huilende peuters die er misschien nog niet zooo aan toe zijn.

Gelukkig hoef ik me over die waterlanders geen zorgen te maken. Tussen al het gehuil en ander lawaai ben ik trots op mijn kleintje als ze me vol ongeduld de deur uit wil duwen omdat ik wel mag gaan.

Zoals kennelijk gebruikelijk ga ik naast de andere ouders nog even door het raam staan gluren. Terwijl ik een poging doe om oogcontact te krijgen laat ik me compleet verrassen door mijn eigen gevoelens en schiet vol.

Wat nou als ze valt en zich echt pijn doet. Wie moet haar troosten? Ze zullen haar nooit zo begrijpen als ik.

Help! Nu gaat ze dingen beleven waar ik geen weet van heb!

Angstvallig kijk ik naar de andere ouders die vrolijk handkusjes uitdelen aan hun zwaaiende kind. Maar ik ben al betrapt: ‘Dat had ik ook hoor’, glimlacht de vrouw naast me. De twee anderen er naast knikken meelevend. Tranen biggelen over mijn wangen en niemand die naar mij zwaait.

Dat is dus loslaten, check, in de pocket!

Ik was er nog niet zooo aan toe denk ik….