Ons huis is al weken lang in rep en roer. Eigenlijk durf ik al vanaf augustus niet meer met mijn kinderen de supermarkt in, omdat daar al kruidnoten, speculaas, pepernoten en chocolade letters verkocht worden. “Jaaaa!!! Hij komt!!!!”, roepen ze als de mussen van het dak vallen, “Hoeveel nachtjes nog?”. En dat elke dag tot 5 december!!!
Maar nu komt de datum gelukkig steeds dichterbij. Nog 1 week!! Speelgoed boekjes worden al uitgeplozen. Tekeningen worden gemaakt. Terwijl het voor mij inmiddels een raadsel is wat ik moet verzinnen om te geven met een huis vol speelgoedzooi van 3 jongens. Mijn nichtje is al zo actief dat zelfs de lootjes al zijn getrokken. Plannen voor surprises worden gesmeed. Lootjes worden al stiekem onderling uitgewisseld. Mijn middelste zette voorheen altijd al weken van te voren zijn schoen bij de deur, in de hoop dat hij toch wat eerder kwam.
Maar vanaf dit jaar is er iets verandert. Pas haalde ik hem op bij een vriendje en toen vroeg hij me: “Mam, bestaat Sinterklaas?”, “Wat denk jezelf?” vroeg ik hem. “Ik denk van wel”, antwoordde hij vertwijfeld. Een tel later zei hij: “Ik denk het toch niet”. We keken elkaar teleurgesteld aan. “Ik denk het ook niet”. Thuisgekomen plofte we naast elkaar teleurgesteld op de bank. Hij had liever gewild dat hij het nooit had geweten.
Ook ik zat met een knoop in mijn buik. “Kleine jongens worden groot. Het geeft misschien ook wel wat rust? Hoeveel slapeloze nachten heeft hij wel niet gehad? 4 weken lang een kort lontje door de zenuwen rond Sinterklaas.” Alhoewel ik twijfel of het wel rust geeft, omdat hij nu steeds zegt: “Mam ik wil dit, heb je dat al besteld?” “Mag ik vanavond mijn schoen zetten?” En als ik zeg: “Hij is toch nog niet in het land?” antwoordt hij: “Nou en, die hebben we er toch niet voor nodig!”
Ik blijf het toch altijd een wonder vinden dat ze zo lang in die vent geloven. Jemig wat zien die lui er soms ongelofelijk nep uit. Baard of snor scheef. Spijkerbroek met sportschoenen onder de jurk aan. Een soort multomap als grote boek en een houten stok als staf. Maar die kinderen zien dat gek genoeg niet. Het verhaal is spannend. De ogen zijn gericht op de zak en dat is wat telt.
Maar het weten van het grote geheim brengt toch wat problemen met zich mee. Want geheimen bewaren van zoiets groots en belangrijks is toch wat lastig gebleken. Dus al gauw ging het grote geheim als een lopend vuurtje rond. En dat is in sommige gevallen toch wel een beetje jammer. Dus moeders in rep en roer. Anderen weer denken: “Shit!, komt de informatie bij mijn kind vandaan??”
Dus we gaan weer genieten de komende tijd van:
– De Sint, waar je als moeder altijd net te lang op schoot moet zitten.
– Witte, blauwe, zwarte, roze, blanke, bruine, zwarte, zeur, hoofd, pakjes, ome Piet.
– De kilo’s die er aankomen, omdat je s’ avonds toch per ongeluk de zak met pepernoten hebt leeggegeten die voor de kinderen was bedoeld.
– De paniek, omdat je er in de ochtend achter komt dat je bent vergeten de schoen te vullen.
– Lachen als een boer met kiespijn, omdat je helemaal wordt afgekraakt in het Sinterklaasgedicht. Gelukkig krijg je zelf de kans om ze terug te pakken.
– Surprises/ gedichten maken ( en die van je kinderen, joepie!)
– En van de kinderen die met gelukzalige gezichten naar de Sint zitten te staren.
Afbeelding: Shutterstock
