Ik ben redelijk zelfverzekerd. Natuurlijk heb ik weleens mijn onzekerheden over het moederschap. Over het leven. Doe ik het allemaal wel goed? Verkloot ik de boel niet weer? En ondanks dat ik dat gerust weleens doe, ben ik globaal genomen toch best wel zeker van mijn zaak. Het komt wel goed.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”, staat op mijn lijf geschreven. Lees meer
Communicatie is van mijn kant altijd al een puntje van aandacht geweest. Mijn non-verbale communicatie werd altijd gezien, zeker in mijn tienerjaren, als boos of arrogant. Om van mijn verbale communicatie maar te zwijgen, dat is wat ik dan ook meestal deed. Ik zeg meestal, want als er iets brutaals te zeggen viel, dan was ik niet op mijn mondje gevallen. Maar praten over gevoelens? Zeggen wat er in je omging? Neh, lastig onderwerp! En lastige onderwerpen vermeed ik liever. Ik was in ieder geval verre van duidelijk. Maar hierdoor moet ik nu wel op de blaren zitten. Want door mijn gebrekkige communicatie word ik nu nog steeds zelden tot nooit begrepen. Zelfs niet, of eigenlijk juist niet door mijn eigen, door mijzelf opgevoede bloedjes. Lees meer
De peuterpuberteit is een fase vol verwondering, bij de peuter maar ook bij de ouder. De peuter verwondert zich over de wereld om zich heen. De ouder verwondert zich over hoe zijn peuter deze verwondering uit.
Wijzen, willen, weigeren, eisen, fronzen, huilen, schreeuwen. En voor je het weet ligt hij weer op de grond te zwanzen onder het mom van een ‘peuterbui’. Elke ouder gaat anders om met de hysterische buien van zijn peuter. De één onderhandelt, een ander negeert en weer een ander koopt dat mensje van drie turven hoog om met snoep of valse beloftes. Elke ouder doet in zo’n situatie zijn eigen ding, maar één ding is zeker: Elke ouder doet dingen waarvan hij zelf niet verwacht had ze ooit te doen en vraagt zichzelf af wanneer deze fase voorbij gaat. Lees meer
Love is in the air. Bijna twee jaar na de dood van mijn moeder zweeft mijn vader de wereld door. De grauwe lucht laat een roze wolk toe en heel voorzichtig zonnestralen die een blik geven op de toekomst. Feestdagen geven vreugde naast verdriet om gemis. Er wordt niet losgelaten, maar opengesteld. Lees meer
‘De vakantie komt er weer aan en ik kan niet wachten tot mijn kinderen elkaar weer in de haren vliegen.’ Dat heeft nog geen enkele ouder ooit gezegd. En toch is het voor vele ouders de harde waarheid. Hoe kan het toch dat je bloedeigen kinderen, met dezelfde opvoeding zo goed, maar ook zo slecht met elkaar kunnen? Ze halen het beste, maar ook het slechtste bij elkaar naar boven. En terwijl je gewoon lekker rustig en vredig vakantie wil vieren, sta je met z’n allen hysterisch tegen elkaar te schreeuwen. Inclusief moeder of vader, want die wordt er ook compleet geschift door. Lees meer
Tijdens het opvoeden van een hooggevoelig kind, leer je als geen ander over non verbale communicatie. Je wist niet dat een baby van nog geen week oud, zulke gezichtsuitdrukkingen kon geven. En dat bleef niet alleen bij die eerste week, tot op de dag van vandaag gaat de mimiek van je kind binnen een mum van tijd, van übervrolijk naar een bitch-face waar je u tegen zegt. Lees meer
Voordat ik moeder werd besefte ik me niet dat een warme douche, helemaal alleen, ooit één van de luxe dingen in mijn leven zou worden. Ik stond er niet bij stil en dat hoefde ook niet. Ik kon namelijk gewoon douchen, wanneer en hoe lang ik maar wilde. Ik had zelfs tijd om na het douchen mezelf helemaal in te smeren met de nieuwste bodylotion. Wat een tijden waren dat! Lees meer
Ik leer mijn kinderen graag dingen. Het liefst leer ik ze zo zelfstandig mogelijk te zijn, maar voordat ze op dat punt zijn, moet ik ze eerst dingen leren. In het begin was daar het leren lopen, leren poepen op de wc, leren ‘dank je wel’ zeggen. Gewoon simpele dingen. Hoewel ‘dank je wel’ soms verdomd lastig blijkt te zijn.
Nu zijn we in de fase beland waar het ‘dingen leren’ tot een hoger level stijgt. Soms stijgt het even boven mijn hoofd en weet ik niets anders te zeggen dan: ‘vraag maar aan je vader’.
Dit hogere level vergt namelijk een aantal eigenschappen en die eigenschappen ontbreken weleens bij mij. Lees meer
Ken je dat? Een telefoon vol met mooie afbeeldinkjes van je kinderen, maar moeders is in de verste verte niet te vinden. En wanneer ze er dan al eens op staat, staat ze er half of erger nog, met haar achterhoofd op de foto. Wat is dat toch? Waarom verdwijnt een moeder uit beeld wanneer er kinderen in het plaatje komen? Als ik naar mijn eigen situatie kijk, ben ik gewoon veel te kritisch. Ik zie vooral wallen, rimpels en een verlept hoofd. Zonde, want wanneer ik straks écht oud ben hebben mijn kinderen helemaal geen foto’s van hun moeder om op terug te kijken. ‘Hoe zag jij eruit toen ik baby was mam?’ ‘Ja geen idee, want ik sta amper op de foto’. Een ander puntje van aandacht is dat ik altijd degene ben die de plaatjes schiet. Oftewel, ik sta meer achter de camera dan voor de camera. Maar daar is inmiddels wat op bedacht: de welbekende selfie! Lees meer
Wat een moeder zegt: ‘Ga nu naar boven, tanden poetsen en naar bed!’
Wat kinderen horen:
.
.
.
Helemaal niks. Want ze luisteren niet. Nou ja, ze luisteren wel en ze negeren me ook. Lees meer