Wat je niet wist | Voormijnkleintje.nl

Het opvoeden van een peuter is geen gemakkelijke taak. Daar zijn we het inmiddels allemaal wel over eens. Degene waarbij het opvoeden van zo een klein eigenwijs mormeltje wel van een leien dakje gaat, is een genie en mag het hier even voor komen doen. Of diegene maakt het mooier dan het is en liegt, wat een stuk waarschijnlijker is.

We willen onze kleintjes graag opvoeden en klaarstomen voor de grote boze wereld. We willen dat het zelfstandige en verstandige volwassenen worden en toch zijn de kwaliteiten die we graag zien als ze groter zijn, nu de eigenschappen die ons gillend gek maken. Onafhankelijkheid, nieuwsgierigheid, passie, doorzettingsvermogen, en ook koppigheid. Het zijn eigenschappen bij de peuter die ervoor zorgen dat je weer eens te laat bij een afspraak komt aanzetten. Het zijn de eigenschappen waardoor het bloed onder je nagels vandaan komt, omdat het voelt alsof je peuter weer eens niet naar je luistert. Maar een onafhankelijke volwassene die vol passie en nieuwsgierigheid zijn opleiding doorzet, ja dat zien we dan wel weer graag. Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Gelukkige kinderen, daar gaan we voor

Pauline

Als je zwanger bent en iemand je vraagt of je voorkeur hebt voor een jongen of een meisje, dan komt meestal het correcte antwoord: ‘Als het maar gezond is’.

Ondertussen droom je stiekem van een meisje of een jongen, maar net wat je voorkeur is. En als je kleintje dan na negen maanden broeden geboren wordt, is gezondheid inderdaad een hele fijne bijkomstigheid en kan het je eigenlijk maar vrij weinig schelen of er een aanhangsel aanhangt of niet.

Als je kleintje dan eenmaal het daglicht heeft gezien, krijg je nog steeds allerlei vragen en opmerkingen op je afgevuurd. Het begint met vragen als ‘Slaapt je kleintje al door?’ en ‘Loopt jouw kindje al?’. Naarmate ze wat groter worden ‘Waar gaat je kind straks naar school?’, ‘Hopelijk doet hij het een beetje goed op school’ en ‘Heeft hij veel vriendjes en vriendinnetjes?’. Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Een beetje jaloers

Pauline

Het hebben van kinderen is genieten, ja toch? Van die wangetjes, handjes en voetjes om op te vreten zo schattig. Van die grappige uitspraken die onbewust met het liefste stemmetje uit zo een guitig mondje komen. Van die twinkelende oogjes die je aankijken en de warmste armpjes om je nek.

Zo kostbaar. Zo onbetaalbaar.

En hoewel het onwijs genieten is om ouder te zijn, ben ik toch een beetje jaloers. Jaloers op mijn kleintjes. Wat zou ik soms graag weer even terug willen, weer even klein willen zijn. Het leven van een kind kan zo eenvoudig zijn en ze kunnen zo lekker ongegeneerd dingen doen waar je als volwassene niet meer mee wegkomt. Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Die moeder op Instagram

Pauline

Zo een moeder op Instagram, je kent haar wel. Zo eentje die alleen maar plaatjes van haar kinderen post… Yep, that’s me!

Ik kan gewoon niet stoppen met het spammen van mijn kleintjes. Ik realiseer het me maar al te goed. Ik zou iets interessants moeten posten, over wat ik allemaal doe en meemaak. Maar hé, dit ís wat ik doe en meemaak.

Kijk hoe grappig mijn kleintje is. Kijk nou toch, wat een cutie. En ik vind het fijn als jij het leuk vindt. Want dit is wat ik doe. Dit is wat ik meemaak. Dit is wat ik heb.

En soms voel ik me weleens zielig. Een beetje verloren, wanhopig omdat ik echt niks interessanters te zeggen heb. En dan hoor ik je denken; heb je haar weer met die gekke kleintjes.

Doordeweeks breng ik twee kinderen naar school. Dit is op zich al een heel avontuur en een behoorlijke overlevingstocht. Voordat we überhaupt de deur uit zijn, heb ik al drie keer mijn verstand verloren en ben ik automatisch overgegaan op de automatische piloot. Als ik die twee dan eindelijk op de juiste plek heb gekregen, moet ik wachten. Wachten op een peuter. Een kwart van mijn leven sta ik te wachten op mijn peuter. Ze moet nog op de schommel. Ze moet nog een keer glijden. Nog één keer over de balk. Laatste keer. Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Omgaan met teleurstellingen

Pauline

Mijn kleintjes kunnen inmiddels zeer goed omgaan met teleurstellingen. Het is niet dat ik ze dat heb aangeleerd, of bewust met teleurstellingen in aanraking laat komen. Het gebeurt gewoon in het leven. En ja, het gebeurt ook gewoon met een moeder als ik.

Ja, ik stel ze weleens teleur. En niet alleen met het antwoord nee.

Zo stelde ik mijn kleintjes afgelopen voorjaar zeer teleur toen we heel enthousiast aan een moestuintje begonnen en ik binnen twee weken dat tuintje volledig heb laten verzuipen. Sorry kleintjes. Geen boontje dat hier nog groeien gaat en de aardbeitjes moeten we toch ook gewoon bij de supermarkt halen. Groene vingers? Sorry, ik heb ze niet.

Ik stel mijn kleintjes ook regelmatig teleur als ik samen met hun het oudpapier ga wegbrengen. Telkens weer zien mijn kleintjes dat de helft van het oudpapier bestaat uit eigen handgemaakte knutselwerken. Knutselwerken waar ze uren op hebben zitten ploeteren. En ik, hun bloedeigen moeder, die het zo bij het oudpapier flikkert. Wat een teleurstelling. Lees meer

Baby, Voor mama, Wat je niet wist

Borstvoeding. Bah. Goor.

Pauline

Bij de Telegraaf lees ik een mooi nieuwsbericht waarin staat dat alle zuigelingen op de afdeling neonatologie van het VUmc moedermelk krijgen. Ook als de eigen moeder dat niet kan geven, is er melk van een donor.

En nee, ik start hier geen discussie over dat iedereen borstvoeding kan of moet geven. Maar te vroeg geboren kindjes hebben veel baat bij moedermelk, blijkt uit onderzoek. En dus is het mooi dat daar dankzij de donormelk de mogelijkheid is om deze kindjes te bieden wat ze nodig hebben, vind ik.

De ouders moeten overigens wel toestemming hebben gegeven, er is dus wel degelijk een keuze. Toch verbaas ik mij over de reacties die ik hier en daar lees op dit bericht.

“Zou het idee helemaal niet fijn vinden, melk van een onbekende”

“Ik zou nooit en ten immer moedermelk van een ander aan mijn eigen kinderen geven.”

“omg k zou noooiitt me kleine ander mans melk geven!! Wthell voor gare actie is dit!!!!”

Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag

Pauline

Sinds ik moeder ben, werkt mijn brein dag en nacht. Dat is geen gave, dat is een moeder-brein, denk ik. Vanaf het moment dat ik wakker word, tot het moment dat ik weer in slaap val, en daarna.

Mijn hoofd is gevuld met dingen die ik moet doen en met dingen die mijn kleintjes moeten doen. Gevuld met dingen die ik moet onthouden en dingen die mijn kleintjes moeten onthouden.

Soms is er weleens een storing in mijn hoofd, dan weet ik bijvoorbeeld dat ik écht wat aan het huishouden moet doen, maar het gebeurt gewoon niet. Of ik heb acute korte termijn geheugenverlies en dan heb ik wat extra hulp nodig, zo maak ik boodschappenlijstjes, deze wijn moet ik onthouden lijstjes en ideeën-lijstjes om over te schrijven.

Hoe dan ook, het is druk in mijn hoofd. En dat begint al bij het wakker worden. Want dit is wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag.

Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Ze komen er wel

Pauline

Je kent vast de quote ‘behind every great kid is a mom who’s pretty sure she’s screwing it up’ wel. Wat een waarheid! Want wat je ook doet, bij alles kun je je wel afvragen of het wel de juiste keuze is.

Maar weet je, je kleintje is geweldig en ook al denk je dat je het allemaal aan het screwing uppen bent, ze komen er wel.

Ook als je…

Als je consequent de opvoedboeken aan het negeren bent. Ze liggen er al een tijdje klaar voor, maar intussen trekt de nieuwste Jill Mansell toch echt meer aandacht.

Als je op sommige avonden de bedtijd door de vingers ziet. Als ze bijvoorbeeld nog lekker een film aan het kijken zijn of plotseling samen super lief spelen. Of als je zelf gewoon nog geen zin hebt om die kleintjes het bed in te mikken.

Of als je een keer nee zegt tegen de vraag om te komen helpen op school en ja zegt tegen elk sportclubje, muzieklesje, discoavondje en elke andere extra activiteit buiten school om. Kinderen hebben het zo druk tegenwoordig? Moeder heeft wat meer rust nodig tegenwoordig…

Als je het niet voor elkaar krijgt om sokken te laten matchen.

Of je kleintje zijn handschoenen aan te laten houden.

Als je je kinderen tv laat kijken. Of met de iPad laat spelen. De duur hiervan laat ik maar even in het midden…

Of als je toch weer een keer uit je plaat gaat, ook al had je jezelf nog zo voorgenomen om niet meer te gaan schreeuwen.

Als je je kleintje borstvoeding geeft. Of flesvoeding. Helemaal geen voeding, dan moet je je zorgen gaan maken.

Of als je aan het einde van de dag er achter komt dat je kleintje nog steeds in zijn pyjama rondbanjert. Zoiets heeft zelfs een naam: pyjamadag.

Als je 80% van alle knutsel- en tekenwerken wegmietert en ook nog vergeet om er een foto van te maken.

Of als die verrekte tandenfee weer eens jullie huis voorbij gevlogen is.

En óók als je een Happy Meal van de McDonalds een avondmaaltijd (niet elke avond, duh) noemt. Of als je kleintje zijn gehele kindertijd het zonder bento lunch of lieve broodtrommelbriefjes moet doen.

Ze komen er wel!

Afbeelding: Shutterstock

Baby, Wat je niet wist

‘Als het maar gezond is!?’

Pauline

Als het maar gezond is. Ik ben inmiddels allergisch voor de uitspraak. Want heb je enig idee wat je hiermee zegt? Hoe het overkomt? Is het echt een voorwaarde om een kindje op de wereld te zetten?

Ik heb altijd een voorkeur gehad voor het geslacht. Achteraf blijkt, ik hou van beide. Ik heb ook altijd voorkeur gehad voor gezondheid, en achteraf blijkt, ik hou van beide.

Maar toch, als ik nu de uitspraak ‘als het maar gezond is’ hoor, gaan mijn haren rechtovereind staan. En natuurlijk is het fijn om gezonde kinderen te krijgen en scheelt dat een hele hoop grijze haren. Maar wat als je geen gezonde kinderen produceert zoals ik? Wel hele leuke overigens, maar niet gezond. Is het leven dan minder waard? Of haal je juist meer uit het leven?

Ik denk aan het programma van Johnny de Mol, dat afgelopen week de Televizier Ring won, het fantastische SynDROOM. Hét bewijs dat gelukkig zijn, belangrijker is dan gezond.

Gelukkig zijn, dat is wat mij betreft het belangrijkste. Dus kunnen we de uitspraak ‘Als het maar gezond is’ vanaf nu inwisselen voor ‘Als het maar gelukkig is’?

En precies zoals Johnny zei, meer verdraagzaamheid, meer respect en meer liefde voor elkaar, hiermee kunnen we misschien bereiken dat wat meer mensen gelukkig zijn op deze aardkloot.

Baby, Kinderen, Wat je niet wist

Schijt aan poepadvies

Pauline

Voordat je moeder wordt, krijg je te pas en te onpas de welbekende adviezen naar je hoofd geslingerd.

‘Geniet nu maar van je rust, want dat is straks voorbij.’

‘Ga nu nog lekker samen weg, want dat gaat straks niet meer lukken.’

‘Neem een lekkere lange douche, want… blablabla’

En het is allemaal waar hoor! Gewoon goed bedoelde adviezen, van een persoon die zelf heel graag nog zou wíllen genieten van de rust, lekker samen weg wil met haar partner of die lange douchebeurt met beide handen zou aangrijpen.

Maar waar over gezwegen wordt, is de grote hoeveelheden poep, waar je als ouder opeens mee te maken krijgt.

Om maar te beginnen met de beginnersfout. Waarom zegt niemand dat je niet, ik herhaal niet met je vinger de achterkant van de luier open moet trekken om te checken of je daar wellicht een bolus aan zal treffen. Jouw vinger belandt namelijk negen van de tien keer in de bruine derrie die tot aan het randje van de luier is gekomen.

Of wat dacht je van die andere beginnersfout… Het is zo jammer dat je zelf moet uitvinden dat je er altijd vanuit moet gaan dat een bruine vlek poep is en géén chocolade.

Om de één of andere reden ontwikkel je ook een bepaald talent als spoorzoeker. Je ruikt poep, maar waar komt het vandaan? Is het jouw kind? Is het mijn kind? Laten we gewoon onze neus even tegen die pamper aandrukken om het zeker te weten.

Eén van de mooiste poepherinneringen die ik heb, is dat mijn baby na een dag huilen bij op de huisartsenpost belandde, die ik overigens zelf gebeld had omdat ik ervan overtuigd was dat er iets niet goed met hem was. Toen de dokter besloot om eerst zijn temperatuur te meten (je weet waar), was daar ook meteen het probleem dat naar buiten kwam. Over de hand van de dokter, tegen haar witte muur… Mooi verhaal.

Op een gegeven moment denk je na een intensieve zindelijkheidstraining (ahum), wel even klaar te zijn met al dat gepoep. Maar gek genoeg beland je van de poepluier-fase in de poeppraatjes-fase, waarin elke zin wordt beëindigd met poepie-scheetje-kak. Het is overigens ook wel weer een fase waarin je je kleintje heel gemakkelijk op kunt vrolijken. Roep gewoon ‘Poep!’ en er verschijnt gegarandeerd een glimlach op het bekkie van je kleintje.

Wat je van tevoren ook nooit had kunnen bedenken, is dat je ooit zou gaan juichen bij iets wat met poep te maken heeft. Denk aan het eerste drolletje in het potje. Of bij die drol die er eindelijk na een week (van slapeloze nachten) ineens uitkwam bij je kleintje, wat een opluchting was dat! Het was een dansje waard.

Tja… Poepadvies.

Ik weet ook niet waarom ik al dit bovenstaande schreef.

Het was in ieder geval geen ongevraagd advies.

Mocht het wel zo overkomen. Excuus.

Fijne dag verder.