Oh wat leuk! Al zijn tanden zijn eruit…

Als je een kleintje in de tandenwissel-fase hebt, dan hoef ik je niet te vertellen hoe trots een kind op zijn of haar eerste wiebeltand zal zijn. De spanning van zo een nieuwe belevenis zit er dan behoorlijk in. Het ene kind vindt het wel prima en blijft er mooi vanaf, het andere kind (mijn kind) begint er aan te wiebelen als een malle en stopt niet totdat die tand verwijderd is. Want wat is er nou mooier dan de volgende dag je vriendjes en vriendinnetjes dat charmante gat in je mond te showen? Voor een 6-jarige helemaal niets!

tandloos

Dat is nu dus een van de mooiste dingen in haar wereldje… “tanden eruit”. En dat bleek laatst maar weer toen ze naar haar nieuwe DVD The Tom and Jerry show* aan het kijken was. De eindeloze strijd tussen die twee gaat er af en toe bijzonder hardhandig aan toe en dit keer liep Tom heel hard tegen een muur. Zo hard dat al zijn tanden eruit vielen. De 6-jarige reageerde vol enthousiasme: “Oh, wat leuk voor Tom! Al zijn tanden zijn eruit!”

* De DVD met 13 gloednieuwe afleveringen en The Tom & Jerry Show – Funny Side Up met 14 afleveringen is inmiddels alweer een tijdje uit op de markt, maar aangezien deze twee tijdloos zijn, is het een aanrader voor elk seizoen.

TOM&JERRY SHOW S1.1_DVD NLFR_3D

5x de leukste speeltenten (en 1x de lelijkste)

De populairste speeltenten voor binnen is ongetwijfeld de tipi tent, ook wel wigwam genoemd. Welk kind wil daar nu niet mee spelen? De creatieve mama gaat de tipi tent zelf maken en de mama met twee linker handen koopt de tipi tent. Daarnaast zijn de kartonnen speelhuisjes ook razend populair, zeker als het huisje nog geschilderd mag worden. Hier zie je wat voor mooie creaties daar uitkomen.

En de laatste musthave speeltent is de tafeltent. Er zijn mensen die dat heel goed kunnen naaien. Denk niet dat je dat ook wel even maakt terwijl je nog nooit genaaid hebt, want zo makkelijk is dat niet. Dat moet je echt aan de professionals over laten.

De speeltenten die mama het leukste vindt:

speeltenten

1. De nylon tipi speeltent van KidZ ImpulZ. Zeer snel opgezet en ook zo weer ingeklapt. En dankzij het materiaal, gemakkelijk af te nemen. € 94,95
2. Gave tent met een zéér hip patroontje. Deze zou ik alleen al voor de sier neerzetten. De Nobodinoz tipi is gemaakt van een stevige katoenen twill met beukenhouten stokken. €145,95
3. Ook altijd leuk; een tafeltent van Colorique! Door het linten-systeem past het vrijwel over elke tafel, behalve dan de ronde en de driehoekige… € 94,95
4. Een kartonnen speelhuisje is ook heel handig, want als je deze helemaal zat bent, mieter je het bij het oud papier. € 25,00
5. Mijn persoonlijke favoriet; de VILAC tipi indianentent. € 124,95

En de speeltent die je kleintje zou willen:

peppa-speeltent

Blegh! Totaal niet VT-wonen stylish verantwoord, dat is mijn woonkamer overigens ook niet, maar er zijn grenzen! Toch is dit de speeltent waar mijn kleintjes voor zouden kiezen, of ik het nou leuk vind of niet… € 34,95 Bestellen >>

Mijn advies? Kies een speeltent waar je kleintjes ook daadwerkelijk mee spelen. Want hoe stylish je VT-wonen speeltent ook is, als je kinderen er niks aan vinden, kun je je tent wel op je buik schrijven.

Wat voor vrouw ben jij eigenlijk?

Ik vraag me wel eens af wat voor “type” vrouw ik ben. Het schijnt dat daar grote verschillen en gradaties in zijn. Ik ben heel benieuwd.

Wat voor vrouw ben jij?

vrouwen

En wat voor type zal ik zijn:

-Handtassen, iedere vrouw blijkt er een grote hoeveelheid te hebben. Voor mij een bittere noodzaak en ik vind het echt ondingen. Ik kan er nooit iets in vinden en het is een last en gezeul.

-Rokjes en jurkjes, ik vind ze prachtig! Vooral bij een ander. Ik voel mezelf alles behalve comfortabel in die dingen. En als ik er al een draag, voelt het als het doorkomen in koud water, dus even wennen, altijd.

-Sieraden, ik vind ze mooi en zelfs prachtig maar ben heel selectief. Ik draag graag een mooi, opvallend horloge. Een ring, arm- of enkelbandje is tot daar aan toe. Maar halskettingen? Verschrikkelijk. Ik kan het niet uitleggen, maar het voelt echt vreselijk om mijn nek.

-Koken, yeah right. Het moet voor mijn gezin. Al die moeite doen voor iets wat binnen vijf minuten naar binnen is gewerkt.

-Huishouden, dat vind ik zonde van mijn tijd. Ook dit moet! Maar ik besteed dat het liefste uit. Ik zorg graag voor de werkgelegenheid. By THE way, over speelgoed stap ik prima heen.

-Schoenen en laarzen collectie, ik sterf er van maar loop altijd op de meest comfortabele. Biker laarsjes of All Stars, het moet niet gekker worden, ik kies voor lekker makkelijk.

-Staartjes en speldjes, ikzelf draag bij hoge nood een staart als ik weer eens de sportschooldrempel durf over te stappen. En zelfs toen m’n puber een kleuter was, had ik haar al deze genen doorgegeven, want die rukte alles eruit wat ik er in stopte.

-Taartjes bakken, schijnt iets te zijn wat iedere vrouw kan en doet. Al is het maar voor de verjaardag van je partner of kinderen. Ik kan weken bezig zijn met het ontwerp en bestel hem vervolgens bij de bakker.

-Romantische jankfilms, niets voor mij. Geef mij maar knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen. Zombies, vampieren, fantasie, name it.

Overigens, i looooooove Make-up, ik ga zeer zeker de deur niet uit zonder minstens een bescheiden laag. Ik spuit mezelf vol met heerlijke parfum, neem zelfs mijn fles mee onderweg. Ik ben enorm gek op hoge hakken, maar graag met zo min mogelijk kilometers. Ik had maar houd van lange nagels, alleen vind ik het gewoon niet praktisch en lak nog steeds trouw mijn teennagels, ja ook midden in de winter. Ik zou met alle liefde een verlanglijstje aan Dr. Schumacher of de Bergmann kliniek sturen met medische wensen om het een en ander op te vullen of op te trekken.

Dit laatste voor het geval een ieder dacht dat ik een soort van “Tom Boy” ben. Misschien, misschien ook niet. Ik ben gewoon mezelf.

Liefs,
Diana

Ervaren moeders tegen de nieuwe moeders…

battle women

Ken je de Netflix serie Orange is the New Black? Ja natuurlijk ken je die. Het gaat over een vrouwengevangenis en in die gevangenis bevinden zich allemaal groeperingen. Op het moment dat je moeder wordt is het alsof je net als Piper daar voor het eerst die vrouwengevangenis binnen wandelt. Er zitten daar dan allerlei verschillende groepjes onder andere onder leiding van bijvoorbeeld een Red, een Pennsatucky of een Gloria.

Deze zijn dan de ervaren moeders, bijvoorbeeld de ‘alles voor elkaar’ moeders. Moeders die het ’s morgens voor elkaar krijgen om hun haren te doen, om hun tanden te poetsen en netjes aangekleed op tijd (lachend) op hun werk verschijnen, maar wel hun kindjes op de creche dumpen. De borstvoedingsmoeders die ver bij de magnetron vandaan zitten en met enige jaloezie naar het wijntje van de flesvoedingmoeders kijken. De draagdoekmoeders en de co-sleepers kunnen zich eindelijk even uitrekken en bij de ‘ik doe maar wat moeders’ zie je continu een groot vraagteken boven hun hoofd hangen. Oh ja en er wandelt ook een ‘Crazy eye’ rond, ik durf niet hardop te zeggen bij welke moedergroep deze hoort.
Maar deze ervaren vrouwen zijn allemaal aan het wachten op het arriveren van een nieuwe gevangene, zodat ze kunnen smullen van de fouten van ‘de nieuwe’ in dit geval moeder.

Zou het nu niet leuker zijn om dat wijzen met een vingertje om te zetten in goed bedoelde adviezen? Want ik zal je vertellen, deze moeders in de moeder-gevangenis, zijn allemaal verre van perfect, ieder huisje heeft z’n kruisje zullen we maar zeggen. Dus, hier komen mijn goedbedoelde adviezen…

– Probeer geen linkse hoek uit te delen aan iemand die je vertelt dat je moet gaan slapen als je baby slaapt.

– Als je kraamverzorgster je aanbiedt om te koken, maandverbandjes in de vriezer wil leggen, een boodschapje voor je wil doen, voor de derde keer je bed wil verschonen, of gewoon de deur open wil doen voor de kraamvisite, probeer geen superheld te zijn maar accepteer (of nee, maak gebruik van) de hulp.

– Ik vind het echt ontzettend knap als je weer uren in de keuken hebt gestaan om een suiker- en zoutvrije maaltijd voor je kleintje in elkaar te flansen. Maar sla jezelf niet voor je kop als je achteraf bedenkt dat je kleintje er welgeteld drie happen van genomen heeft.

– Probeer ook geen linkse hoek uit te delen aan de zoveelste persoon die vraagt waarom je geen borstvoeding geeft. Of vraagt wanneer je weer aan het werk gaat, of waarom je niet meer aan het werk gaat of wanneer de volgende komt of wat voor domme vraag dan ook stelt.

– Het is volkomen normaal dat je auto verandert in een klikobak vol met ontbijtkoekresten, Dora-koekkruimels, waardeloze McDonalds Happymeal speeltjes, kotsresten en kwijtgeraakte bibliotheekboeken. Voel je dus niet schuldig tegenover je schoonmoeder als je haar een keer een lift geeft.

– Als je een beetje gefrustreerd raakt van het oorverdovende geschreeuw dat uit je kleine wondertje komt (en geloof me, dat gebeurt), leg het kleintje dan even in zijn bedje of box, ga naar je kamer, doe de deur dicht en schreeuw zo hard als je kan en herhaal dit zo vaak als nodig is.

– Het is niet raar als je een keer 10 minuten gedachteloos door je Facebook tijdlijn scrolt, op de wc.

– O ja! En probeer ook de mensen die zeggen “geniet er maar van, want voor je het weet…” niet te hoeken.

Want weet je, het zijn allemaal goedbedoelde adviezen uit een ‘ervaren’ moederhart. En ieder die handelt uit een moederhart, doet het geweldig!

 

Afbeelding: Shutterstock

Opvoeden zonder straffen en belonen

straffen belonen

Afbeelding: Shutterstock

Ik ben ooit begonnen in het boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ met de ondertitel ‘opvoeden zonder straffen en belonen’. Ik zag het helemaal zitten. Zo een opvoeding ging ik mijn kleintjes geven. Ik ging ze niet opvoeden, ik ging ze begeleiden in het vinden van hun eigen ik, zonder geschreeuw en te dreigen. Straffen en belonen kwamen daar ook niet in voor en beloningssystemen al helemaal niet!

Toen mijn eerste kleintje een babytje was, ging deze methode prima. Ik hoefde haar niet te straffen en te belonen. Ik hoefde haar alleen maar te voeden en te verzorgen. En lief te lachen. Maar opeens begint zo een baby te bewegen en altijd net de andere kant op als jij zou willen. Maar goed, je hebt in je achterhoofd dat je je kleintje wil begeleiden in haar eigen tempo van ontwikkelen, zodat zij kan worden wie zij werkelijk is. Klinkt mooi, vind je niet?

Maar toen kwam nummer twee en kreeg ik het drukker. Nog een kleintje om te begeleiden naar een waar en puur mensje. Nummer één begon wat verschijnselen van jaloezie te vertonen en ik vroeg me af hoe dat nou kon? Toch accepteerde ik het gedrag en probeerde ook hier mijn kleintje te begeleiden zonder het meteen af te straffen. Maar toen begon dat kleintje haar nieuwe broertje met het hamertje van haar hamertje tik spel op zijn hoofd te rammen, voor de tachtigste keer… En voor ik het wist zat mijn kleintje op de trap.

Nee, opvoeden zonder straffen en belonen was voor mij te mooi om waar te zijn. Maar beloningssystemen… Die hield ik buiten de deur.

Totdat mijn dochter epilepsie kreeg en daar medicijnen voor moest slikken. Na een week stiekem het medicijn door haar drinken te hebben gedaan, hebben we toch open kaart met haar gespeeld. Het stiekeme gedoe voelde niet goed en aangezien ze een lange tijd aan de medicijnen vast zou zitten, was het beter om de waarheid op tafel te leggen.

En daar was het dan. Het beloningssysteem. Als ze haar drankje (door haar drinken) in één keer opdronk, mocht zij een sticker plakken. Twee keer per dag, een hele week, met als beloning een klein cadeautje. En het werkte, het werkte verdomde goed! Mijn dochter kreeg haar medicijn en ik kreeg rust.

Ik ben nog steeds geen grootgebruiker van beloningssystemen. Laatst ontving ik er een aantal van Gastouderland waar het oog van mijn zesjarige op viel. Zij zag er wel wat in en dus ben ik weer overstag gegaan om een beloningssysteempje te beginnen. De afspraak was dat alledrie de kleintjes de héle nacht in hun eigen bed zouden slapen, twaalf keer. Toen ze de eerste nacht ook daadwerkelijk alledrie in hun eigen bed geslapen hadden, was ik toch een beetje beduusd. En overrompeld.

Was de oplossing nou zó simpel?

Een hondenleven! Week 8

“Kom Lily, kom! Zit, zit, ZIT! Goedzooooo. Brave hond!”, mijn minipeuter heeft het er maar druk mee. Ze doet hard haar best om te helpen met het opvoeden van onze puppy. Maar de minipeuter en ik zitten niet altijd op één lijn met de opvoeding en dat geeft wel eens strubbeling en onhandige situaties. Zo helpt de minipeuter Lily de hele dag om op de bank te komen en ben ik de hele dag bezig om Lily er weer af te krijgen. En waar ik regelmaat probeer te krijgen in het naar buiten gaan, gooit de minipeuter te pas en te onpas de deur open. Nee het valt niet mee, het opvoeden van een kindje, uhhh hondje!

Maar ik blijf mijn best doen, want je krijgt er zoveel voor terug he?

foto

“Mama, Lily zit niet op de bank hoor. Je mag niet kijken.”

foto1

foto2

Het leukste en braafste speelkameraadje is Lily! 

kind-borstelt-hond

En het beestje wordt ook heel goed verzorgt! 

Er is er in ieder geval één blij met de thuiskomst van het baasje! 

foto4

En na een week in ‘gevecht’ te zijn geweest, is mijn energie op en eindigt Lily toch nog op de bank. 

Een hondenleven! Week 7

Beste Cesar,

mag ik me even voorstellen. Mijn naam is Lily Paarsje en ik ben nu 15 weken oud. Toen ik 8 weken was, oud ben ik bij mijn vijf baasjes komen wonen. Mijn baasjes moesten wel even wennen aan een hond in huis en ze begrepen niet meteen dat ze me zoveel mogelijk hondensnoepjes en hondenbrokjes moeten geven, maar het gaat steeds beter.

Elke dag investeer ik wat tijd in de training van mijn baasjes en ik heb ze al heel wat geleerd.

Oefening 1: snoepjes geven

Toen ik bij de mensjes kwam wonen, deed ik mijn behoefte gewoon in huis op de vloer. Eerst vonden ze dat niet erg, maar het begon ze steeds meer te irriteren. Vooral als ze er op hun sokken doorheen liepen. Vanaf dat moment gebruikte ik mijn plasjes om hondensnoepjes van de baasjes te krijgen. Hoe? Heel eenvoudig, als ze mij in de tuin laten lopen, doe ik ook af en toe een plasje in de tuin. De mensjes zijn dan zo blij, dat ze me een snoepje geven.

Oefening 2: op commando snoepjes geven

Nu mijn mensjes mij een snoepje geven in ruil voor een plasje, ga ik gewoon bij de achterdeur zitten als ik een snoepje wil. Ze laten me dan in de tuin zitten, ik doe daar een plasje en krijg een snoepje. Simpel toch?

Oefening 3: op commando snoepjes geven bij slecht weer.

Maar wat als regent? Dan wil ik natuurlijk niet de tuin in voor een snoepje. Ik loop dan wat door de woonkamer en zoek contact met een van de mensjes door even in hun kleren te happen. Als ik hun aandacht heb, willen ze meestal een ’spelletje’ met me doen. Ze willen me bijvoorbeeld graag een pootje geven en dat laat ik ze doen, in ruil voor… een snoepje.

Maar Cesar, hoewel ik dus al heel wat bereikt heb met mijn mensjes, is er nog een ding dat ik heel graag wil. Ik wil lekker (met een paar hondensnoepjes) op de bank liggen, maar telkens als ik mijn poten op de bank leg, roepen de mensjes in koor „LAAG!” en duwen ze me weg. Hoe krijg ik ze nu zover dat ze me op de bank laten liggen?

Ik hoop dat je me daar een nuttig antwoord op kan geven.

Waf,
Lily

IMG_5823

Gezelligheid in/uit balans

Hellup! ik ben uit balans! Wat eten en drinken betreft dan. Ietsjes uit balans. Oké iets meer dan dat. Oké oké ik ben gewoon, UIT balans. Ik dacht dat ik de afgelopen maand december er zonder kleerscheuren af zou komen, maar mijn huidige spijkerbroeken moeten toch met iets meer agressie en geweld worden aangetrokken en dichtgeknoopt. Dat is nog niet het ergste want de bewegingen die ik daarbij maak om er comfortabel in te komen zijn minstens zo erg tot hilarisch.

Het komt niet omdat ik zelf culinaire hoogstandjes heb uitgehaald in de keuken hoor, want ik kan niet koken, ik houd er ook niet van en wil het ook niet. Ik doe het overigens wel, voor mijn gezin, voor er wordt gedacht aan een ontaarde moeder die haar kinderen iedere dag pizza en patat voorschotelt. Hoewel ze dat geen straf zouden vinden. Maar als het simpel en snel kan, heel graag. Mijn gezin is dus mijn redding anders zou ik zelf leven op crackers, kwark, pizza en eiwit shakes, en overal, waar mogelijk, aanschuiven. Niet omdat ik niet van eten houd, integendeel, maar gewoon omdat ik het koken bijna niet kan opbrengen. Helaas heb ik de “kook” genen van mijn moeder niet doorgekregen en zelfs mijn vader weet goede gerechten neer te zetten. Mijn mams, zij kan geweldig koken, met stip en hoewel ik er altijd met mijn snufferd boven op stond of liever gezegd, met mijn kont op het aanrecht zat toe te kijken, heb ik die passie nooit begrepen.

Een van de mogelijke verklaringen van deze worsteling met mijn kleding is omdat ik de afgelopen weken veel bij mijn ouders heb gegeten. Gewoon binnen komen en aanschuiven, ideaal en overheerlijk! Nog meer “mogelijke” verklaringen zijn de onregelmatigheden van de hele maand december, de wijntjes, de onverwachte lunches en vaker aanschuiven aan tafel bij vriendin, de hapjes, chippies en de trek “rondom” de wijntjes. Uitleg, in de kringen waarin ik mij verkeer zijn net zulke wijnliefhebbers als ik, die iedere gelegenheid op ieder tijdstip aangrijpen om een wijntje te doen. O ja, en een toastje, hapje en bijbehorend lekkers in de avond voor de zachte landing van de wijn

Tjonge wat is het soms lastig om de boel in balans te krijgen en dan weer zo te houden. Het is ook allemaal zo lekker en gezellig! Het hoort ook wel een beetje bij me eigenlijk, net als dat in balans zijn en ik voel me dan toch het allerbeste. Nu voel ik me een soort van rollade verpakt in zo een te strak netje. Mijn broeken worden tegenwoordig vergezeld door lovehandels waar je volledige grip op hebt. Over de rest nog maar te zwijgen.

Aan voorgeschreven diëten doe ik niet. Het is weer gewoon een kwestie van de “juiste balans” vinden. Ik ben reeds op zoek, al is de verleiding vaak groot. Gelukkig ben ik weer aan het werk en is het leven weer een beetje in structuur, dus die onverwachte lunches, wijntjes, hapjes en lekkers zijn bij deze vervallen. Is het al weekend? YES!

En indien mogelijk, zo snel mogelijk! Dan toch ergens weer van dat lopende abonnementje van de sportschool gebruik gaan maken.

Liefs,
Diana

balans

 

Happy new year!

Happy new year! Ik wens iedereen een fantastisch, gelukkig, te gek, liefdevol maar vooral gezond 2015.

En, wat zijn jullie goede voornemens? Of misschien beter, hebben jullie überhaupt goede voornemens? Ik heb daar heel lang en hard over nagedacht. Het rijtje van gewoontes af, roken doe ik niet dus daarmee hoef ik niet te stoppen, voeding is redelijk in balans, niets meer aan doen. Wijn is te lekker om mee te stoppen, dus geen denken aan en snoepen en snacken doe ik nauwelijks, houden zo. Sporten heb ik geen tijd voor, al mag het een en ander wel wat verstevigd en opgetrokken worden, maar ik ben tenslotte geen 18 meer. Mocht die tijd zich weer aandienen, dan loopt er nog een abonnementje. Dan hebben we de gezondheidsnormen zo een beetje wel gehad. Dus eigenlijk komt het ieder jaar bij mij op hetzelfde neer, geen goede voornemens, gewoon zo doorgaan.

Dit jaar wordt wel een heel spannend jaar. De laatste loodjes van de zware behandelingen van mijn kleine Prins, de laatste scan tijdens de behandelingen en dan het leven “na” de behandelingen. Het wordt natuurlijk een nieuwe uitdaging om het leven weer op te pakken en op dat moment weer met bepaalde angsten en “het leven er na”, wat nieuw is, om te gaan. De intensiviteit naar het ziekenhuis neemt, als het goed is, drastisch af, dus dat wordt gaten vullen. Gaten van tijd.

Maar niet te ver op de zaken vooruitlopend blijf ik nog even in het begin van dit jaar. O ja en de goede voornemens die ik niet heb. Wel plannen. Ik ga mijn haren doneren, samen met een club andere dames die betrokkenheid tonen en graag een bijdrage willen leveren aan volwassenen en kinderen die door bepaalde ziektes, geen haar (meer) hebben. Een goed streven en een dubbel gevoel. Dubbel omdat ik houd van mijn lange haren, maar goed omdat ik graag een klein steentje wil bijdrage aan een goed doel. Een nieuw jaar wordt nieuw haar, een nieuw begin van een volledig nog vreemd tijdperk.

Voor nu, gaan we nog even door in het “oude” vertrouwde ritme a la 2014. Alsof er geen jaarwisseling is geweest. Ons nieuwe jaar begint wat later maar dan is er in ieder geval weer een goede reden voor een feestje. Want daar houden we zo van, toch?

Cheers! Op een nieuw jaar en nieuw haar. Een afsluiting en een nieuw begin. En wel gewoon met een wijntje of champagne natuurlijk. Dat houden we er gewoon in.

Liefs,
Diana

Een hondenleven! Week 6

Op dit moment heeft de pup (en haar baas) de eerste puppy-training. Het was er ook hoog tijd voor, want Lily is nog lang niet afgericht. Als er iemand aanbelt en in het halletje komt te staan, staat ze te springen achter de kamerdeur alsof ze in de huid van Donkey gekropen is. Als ons bezoek de kamerdeur doorgaat worden ze besprongen alsof het beest in weken niemand heeft gezien. Erg grappig is ook steeds de overeenkomsten tussen de pup en de kleintjes. Stilte is heerlijk, maar ook een grote kans dat ze wat aan het uitvreten is… Dus stilte bij een pup is ook zeer verdacht!

De man probeert haar overigens wel heel nuttige dingen te leren (niet dus). Zo kan Lily nu al aardig rollen, ze kan een high five geven (ja echt) en laatst zag ik de man ook nog in de weer met een hoepel. (Don’t ask me why)

foto 5

We hebben een hondje met ‘groene pootjes’

foto1

Kijk daar hebben we de hoepel! Hij wordt eindelijk nuttig gebruikt (en opgevreten). Goed excuus voor mij om hem niet meer te gebruiken…

foto 7

Nee we proberen er geen circushond van te maken. Het is puur talent.

foto 4

De act met de ballen verloopt nog niet helemaal als gewenst.

foto 1

Deze week had ze ook een prooi gevangen! De muis…

foto

Ik ben ook druk bezig met een training: de zesjarige die de hond kan uitlaten. Het gaat al aardig.