Voor mama

Ah daar zijn jullie weer, de opvoedkundigen! Dit keer met een waarschuwing voor de veelgebruikte ‘wegloop-methode’…

Met alle respect voor jullie goedbedoelde adviezen en zorgvuldige tips, wil ik toch even een tegengeluid laten horen. Ik ben die moeder die vol overtuiging “Oké, doei!” roept in de speeltuin, het zwembad, of waar dan ook. En weet je wat? Ik krijg er geen greintje spijt van.

De realiteit van het ouderschap

Opvoeden is geen exact vak en soms moet je gewoon improviseren. Het leven met kinderen is een aaneenschakeling van momenten waarin je nét dat kleine beetje extra nodig hebt om de dag door te komen. Dus als mijn kind besluit dat het park nog niet verlaten mag worden, terwijl ik al half in de stress zit omdat er nog een ander kind ergens opgehaald moet worden, ja, dan roep ik “Oké, doei!” en loop ik weg. En guess what? Mijn kinderen rennen achter me aan alsof ze in een marathon zitten.

Tijdsbesef

Opvoedkundige Tovah Klein zegt dat peuters geen tijdsbesef hebben. Nou, ik denk dat mijn peuter een natuurkundig wonder is, want zodra ik begin te lopen, heeft hij ineens een razendsnelle klok in zijn hoofd die tikt dat mama écht wegloopt. En daar reageert hij meteen op.

Onvoorwaardelijke liefde

Opvoedkundigen beweren dat deze wegloop-methode schadelijk is voor het vertrouwen en de onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind. Maar mijn kinderen weten dondersgoed dat ik ze nooit echt achterlaat. Ze weten ook dat mama soms een beetje drama creëert om hen uit de speeltuin te krijgen. En als ik ze in de auto heb gekregen, lachen we erom. Die kleine theatrale momenten maken onze band alleen maar sterker.

Opvoedkundigen Margolin en Gallant stellen dat je kalm moet blijven en redelijke grenzen moet trekken. Kijk, ik ben het ermee eens dat je grenzen moet stellen, maar laten we het ook een beetje luchtig houden. Soms is humor en soms is een beetje dreigen de beste manier om een peuter in beweging te krijgen. “Wil je lopen of gedragen worden?” Ja, dat werkt soms. Maar soms werkt een goed geplaatste “dikke, doei!” gewoon het beste. En ja, als ze boos worden omdat ze weg moeten, dan is dat maar zo. Boze peuters horen er gewoon bij.

Het spijt me zeggen?

En mocht ik ooit eens écht te ver gaan met mijn dramatische afscheid, dan zeg ik gewoon: “Sorry schat, mama was een beetje te enthousiast met het doen alsof ze wegging. Natuurlijk laat ik je nooit alleen.” En dan knuffelen we, en alles is weer goed.

Dus, beste opvoedkundigen, ik waardeer jullie zorgen en tips, maar ik ben er van overtuigd dat mijn opvoed-methode ook zo zijn charme heeft. We overleven het allemaal wel en uiteindelijk groeit mijn kind op met een goed gevoel voor improvisatie.

Afbeelding: Shutterstock

Stel je voor dat je meer wilt werken, maar dat dit financieel nadelig voor je uitpakt. Voor Tessa, een alleenstaande moeder van twee jonge kinderen, is dit geen hypothetische situatie maar de dagelijkse realiteit. Na een pijnlijke scheiding probeert Tessa haar leven weer op de rails te krijgen, maar het toeslagenstelsel werpt een onverwachte hindernis op haar pad.

“Ik wil meer werken, maar elke extra euro die ik verdien, betekent minder toeslagen. Aan het eind van de maand houd ik dan juist minder over,” vertelt Tessa. Dit fenomeen staat bekend als de armoedeval, een vangnet dat onbedoeld een valkuil is geworden.

In ons land is hard werken een deugd, tenminste, dat wordt ons verteld. Toch confronteert Tessa’s situatie ons met de ironie van ons eigen systeem. Voor sommigen, zoals Tessa, betekent meer werken niet meer zelfstandigheid, maar juist een grotere afhankelijkheid van een systeem dat niet langer lijkt te werken zoals bedoeld.

Tessa werkt drie dagen per week. Ze zou haar werkweek graag uitbreiden, niet alleen voor extra inkomen maar ook om een voorbeeld te stellen voor haar kinderen. “Ik wil dat ze zien dat hard werken loont,” zegt ze. Maar de realiteit is anders. Tessa staat voor een keuze die geen echte keuze is: werk meer en verlies geld, of blijf steken waar je zit en behoud je toeslagen.

Het is een klem waar veel alleenstaande ouders in zitten. Natuurlijk, het systeem van toeslagen is ooit opgezet om mensen zoals Tessa te helpen. Maar als deze regelingen het onaantrekkelijk maken om meer te werken, moeten we ons afvragen of het systeem niet tegen zijn eigen doelstellingen ingaat.

“Ik probeer mijn kinderen te leren dat ze verantwoordelijkheid moeten nemen, dat ze hard moeten werken voor wat ze willen. Hoe leg ik uit dat hun moeder niet meer gaat werken omdat we dan financieel achteruitgaan?”

Volgens Tessa moeten we gaan werken aan een oplossing die ervoor zorgt dat hard werken daadwerkelijk loont, voor iedereen. “Want zeg nou zelf, waarom zou je meer werken als je er financieel op achteruitgaat?”

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Als moeder van een hooggevoelig kind, leef ik in een wereld waarin de volumeknop van het leven op maximaal lijkt te staan. En nee, ik heb het niet over mijn tienerjaren toen ik daadwerkelijk geloofde dat mijn haar beter zat als ik het föhnde met hardrock op de achtergrond. Ik heb het over het dagelijks leven met een kind wiens zintuigen zo fijn afgesteld zijn, dat een etiketje in een shirt kan aanvoelen als een cactus en de zoemer van de oven als het startschot van de Apocalyps.

Alles moet precies goed zijn

Neem bijvoorbeeld het ochtendritueel. Terwijl de meeste kinderen hun boterhammen als brandstof voor de dag zien, benadert mijn hooggevoelige kind de ontbijttafel alsof het een mijnenveld is. De textuur van het brood, de kleur van de jam, zelfs de temperatuur van de thee, alles moet precies goed zijn. Zo niet, dan hebben we het einde van de wereld bereikt voordat de klok negen slaat.

Ik heb geleerd dat flexibiliteit en geduld sleutelwoorden zijn, en dat een ‘ontbijt-diploma’ een vereiste zou moeten zijn voor elke ouder in mijn situatie.

Te strak, te los, te kriebelig

Dan is er nog de kledingkwestie. Wie had gedacht dat het kiezen van sokken vergelijkbaar zou zijn met het ontmantelen van een bom? “Te strak, te los, te kriebelig,” luidt het oordeel vaak. Ik overweeg serieus om een kledinglijn te starten genaamd “onzichtbaar”, speciaal ontworpen voor degenen voor wie zelfs de gedachte aan kleding al overweldigend is. Tot die tijd blijf ik een meester in het vinden van de meest naadloze, zachte en allesbehalve irriterende kledingstukken.

Alles is intens

Laten we het ook even hebben over schooluitjes. Voor veel kinderen een avontuur, maar voor mijn hooggevoelige kind eerder een expeditie naar een onbekende planeet. Elk geluid is luider, elke geur intenser en elke nieuwe ervaring is óf mega opwindend óf volkomen angstaanjagend. Ik heb dan ook altijd een ‘noodpakket’ bij me. Snacks, koptelefoon, favoriete kleine speeltjes, je weet namelijke maar nooit wanneer je een zo’n vredesonderhandelaar nodig hebt.

Ik wens soms dat ik een handleiding had gekregen bij de geboorte (“Hooggevoelig Kind: De Gebruiksaanwijzing”), maar laat me duidelijk zijn, ondanks de uitdagingen, is het moeder zijn van een hooggevoelig kind ongelooflijk verrijkend. Haar vermogen om diepe empathie te tonen, haar ongeëvenaarde creativiteit en de intensiteit waarmee ze liefheeft en leeft, maken elke strijd de moeite waard. Haar wereld is rijk en complex en ze leert mij dagelijks de schoonheid van het leven in alle nuances te zien.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Waar zal ik beginnen? Jij, een bescheiden streepje op mijn buik, bent zoveel meer dan alleen een herinnering aan de dag dat mijn leven veranderde. Ja, jij bent het tastbare bewijs van de dag dat ik moeder werd, een rol die ik met zowel trots als een niet te onderschatten hoeveelheid slapeloosheid bekleed.

Soms kijk ik naar je en denk ik terug aan die overweldigende mix van angst, opwinding en pure adrenaline die door mijn aderen gierde toen ik naar de operatiekamer werd gereden. Ik herinner me hoe ik daar lag, trillend van zowel de kou als de zenuwen, terwijl de artsen en verpleegkundigen rondom mij scharrelden alsof ze een geheime dans uitvoerden die alleen zij kenden. En dan, midden in die chaos, het moment dat mijn wereld stil stond, de eerste kreet van mijn kind. Jij bent de stille getuige van dat onbeschrijflijke moment.

Zo klein, zoveel emoties

Het is grappig hoe iets zo klein en onopvallend als jij zoveel emoties kan oproepen. Soms voel ik een steek van pijn als ik je per ongeluk aanraak, een herinnering aan de pijn die ik voelde toen ik je voor het eerst zag. Maar die pijn vervaagt snel als ik denk aan het leventje dat je me hebt gegeven. Je bent mijn persoonlijke krijgsteken, een bewijs van mijn kracht.

En laten we eerlijk zijn, je bent ook het perfecte excuus om die bikinimodel-carrière uit te stellen voor… nou ja, voor altijd. Je geeft me een reden om te lachen wanneer ik de absurde schoonheidsstandaarden zie die ons worden opgelegd. “Waarom zou ik me druk maken over een sixpack als ik het ultieme bewijs van vrouwelijke kracht op mijn buik heb?” zeg ik dan tegen mezelf.

Ik wenste dat je er niet was

Ik moet toegeven, er waren momenten dat ik wenste dat je er niet was. Momenten waarop ik in de spiegel keek en me afvroeg of ik ooit weer zou kunnen kijken naar mijn lichaam zonder de herinnering aan de pijn en de angst die je met je meebracht. Maar die momenten zijn zeldzaam en vervagen snel, want zonder jou zou ik niet de moeder zijn die ik vandaag ben.

Je bent meer dan een litteken, je bent mijn herinnering aan het wonder van het leven. Dank je wel litteken, voor alles wat je vertegenwoordigt. Ik draag je met trots.

Liefs,

Een keizersnede moeder

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock