Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Ik wist van tevoren niet dat mijn tweede kleintje uiteindelijk het middelste kleintje zou worden. Je weet tenslotte nooit hoe het leven loopt. Maar toch werd hij, sneller dan ooit gedacht, een ‘middelste’.

Het krijgen van een tweede kleintje is al een wereld van verschil met het krijgen van een eerste kleintje. Hoe je het wiel bij de eerste moest uitvinden, denk je het bij een tweede kleintje allemaal wel te weten. Maar toch valt dat zo vies tegen. Bij je eerste kleintje had je namelijk niet nog een kleintje rondbanjeren en kon je in alle rust uitvinden hoe dat wiel werkte. Een tweede is van het begin af aan gewend om zijn aandacht te moeten delen. Ook zijn alle eerste gebeurtenissen net even minder bijzonder en in een enkele geval komt het gevoel ‘been there, done that’ heel sterk opspelen.

Maar een middelste is ook niet de laatste. Dus het gevoel van ‘de laatste keer’ komt niet echt opspelen. Eigenlijk heeft het middelste kind, ook wel sandwich kind genoemd een soort onbestemde positie, hij floept zo overal tussendoor. Dat heb ik wel gemerkt toen mijn middelste kleintje zomaar ‘opeens’ 3 jaar werd… HUH! 3 jaar! Nu al? Waar was hij en wat heeft hij gedaan dan in die 3 jaar? Nou, hij floepte er tussendoor…

Nu klinkt dat eigenlijk best een beetje sneu, gelukkig zijn er uitzonderingen. Zo blijkt een middelste jongen tussen twee meisjes een bijzondere positie te zijn. Het feit dat je anders bent dan de oudste en de jongste, maakt je bijzonder. Maar dat niet alleen. Sowieso is een middelste het vriendelijkst (geliefd is hij zeker), de vredestichter (bemiddelen kan hij als een professionele mediator) en het rustigst (af en toe zo zen dat ik bang ben dat hij erin blijft). Mooie kenmerken die een middelste op zijn of haar naam mag schrijven.

Daarbij gaan middelste kleintjes een zeer mooie carrière tegemoet. Hij heeft een onderhandel-talent waar je U tegen zegt en de creativiteit komt uit zijn tenen. De beste managers, rechters en ja, ook politieagenten zijn vaak middelste kinderen. En als dat hem niet wordt, kun je altijd nog in de voetstappen van Bill Gates treden, ja ook hij is ‘een middelste’.

Kiekeboe! Ik ben er echt hoor!

Kinderen

Een onbegonnen wedstrijdje

Pauline

Ooit heeft de man hier in huis het fenomeen ‘wedstrijdje doen’ geïntroduceerd. Nu weet ik ook wel dat uiteindelijk alle kleintjes niet aan het competitie gerichte gedrag ontkomen. Leren ze het niet thuis, dan leren ze het wel op school. Maar wat ze er niet bij leren zijn de regels. Mijn zesjarige wil maar al te graag een spelletje of een wedstrijdje doen. Maar wel zolang zij de winnaar is. En om zeker te zijn van die titel, moeten af en toe de regels tijdens het wedstrijdje aangepast worden.

Zo speelden wij gisteren een spelletje memory. Iets waar mijn kleintjes erg goed in zijn, vergeleken bij mij dan. Maar gisteren leek ik een keer aan de winnende hand. Totdat de zesjarige spontaan de regels veranderde in ‘Wie de minste kaartjes heeft, die wint!’.

Of ’s avonds, als we weer een keer de geniale truc van de man uitvoeren. Wie het eerste zijn pyjama aan heeft, tanden gepoetst, geplast en in zijn bed ligt heeft gewonnen. Al gaande weg voeren mijn kleintjes de opdracht naar alle tevredenheid uit. Ik word halverwege al uitgeschakeld, want douchen telt niet mee aldus de zesjarige. Daar kan ik mee leven, als mijn kleintjes maar doorgaan voor de winnende titel. Na een hoop getier en geploeter roept de zesjarige “Wie tweede is, die wint!”.

En zo verandert een ‘verloren wedstrijdje’ in een ‘onbegonnen wedstrijdje’…

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De oudste

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Ik weet niet hoe het is om de oudste te zijn. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Ook de man weet niet hoe het is om de oudste te zijn. Dat geeft wel eens problemen bij ons inlevingsvermogen voor onze oudste. Zij is hier in huis de enige met deze ervaring, zij weet wel hoe het is om de oudste te zijn en ik geloof best dat dat niet altijd meevalt.

Als oudste moet je namelijk in elke nieuwe situatie het wiel uitvinden. Wat voor het kind nieuw is, is voor de ouders ook de eerste keer, dus zij weten ook niet hoe het allemaal werkt. Zo hebben we de kraamverzorgster helemaal suf gevraagd over alles wat maar met een baby te maken had.
Maar spannend en interessant zijn alle nieuwe dingen wel en al die nieuwe dingen samen met je oudste ervaren, schept een speciale band.

Een oudste kan meestal als eerste praten en heeft dan ook het hoogste en laatste woord als er broertjes en zusjes komen. Oudste kinderen zijn vaak ook leidertypes. Maar zij moeten ook altijd maar het goede voorbeeld geven en daardoor wordt er meestal niets door de vingers gezien, slechte voorbeelden worden niet getolereerd.

Door al die verantwoordelijkheid heeft een oudste een leiderschap-skills waar de President van Amerika jaloers op is.

Als oudste kun je wel heel goed je broertje of zusje voor je uit duwen als je zelf iets heel eng vindt.

Als je als oudste ’s nachts bij het bed van je ouders aankomt, word je verbannen naar het voeteneind omdat je broertje en zusje al de plek tussen je ouders hebben opgeëist.

Een oudste heeft aanzienlijk meer spullen dan haar broertjes en zusjes en zal nooit de afdankertjes krijgen. Bijna alles wat nieuw gekocht wordt, gaat naar de oudste. Want dan hebben we er het meeste profijt van als de broertjes en zusjes er ook nog mee kunnen spelen.

Nog een voordeel voor de oudste is dat haar eerste levensjaren zoveel is vast gelegd dat daar ongeveer 4 harde schijven voor nodig zijn. En zo kunnen we van alle eerste keren (fruithapje, omrollen, kruipen, stapjes, verjaardagen, school zwemles, enzovoorts) een fotoboek vullen.

En het allermooiste aan de oudste zijn, is dat je je ouders vader en moeder hebt gemaakt, de mooiste rol in hun leven. Die kun je mooi op jouw naam schrijven, oudste kleintje!

Advertorial, Kinderen, Kinderkleding

Wauw regenlaarsjes!

Pauline

Van de week had ik het over de meest afgrijselijke regenkleding en de daarbij horende afgrijselijke regenlaarsjes. Met dit weer ontkom je niet aan die regenlaarsjes, want kleine kindjes willen nu eenmaal in de plassen stampen. En eigenlijk is dat, als je toch buiten bent, ook wel één van de mooiste uitzichten die je kunt hebben. Kindjes die vrolijk in een regenplas dansen.

Gelukkig zijn er ook onwijs gave exemplaren van het rubberen schoeisel. Bij regenlaarsexpert.nl ontdekte ik een aantal (voor mij) nieuwe merken en ook bekende merken waarvan ik niet wist dat ze ook regenlaarsjes in het assortiment hebben. Bijvoorbeeld de Havaianas, blijkbaar gaan deze er wel uit bij regenlaarsexpert.nl Ze zijn namelijk in de aanbieding en alleen nog te bestellen in maat 31. Maar de leukste regenlaarsjes die er voor mij uitspringen zijn van het merk Nokian. Deze natuur-rubberen laarsjes zijn verkrijgbaar in de kleuren, rood, blauw, zwart en wit en kunnen ook meteen als snowboots gebruikt worden. Deze laarsjes van het Finse merk zijn namelijk bestendig tot -40˚C en gemaakt om te dragen met dikke geitenwollen sokken.

Ook de regenlaarzen van Bogs vind ik opvallend leuk. Deze zijn voor de grotere kleintjes, namelijk vanaf maat 30. Opvallend aan deze laars is de zool. Deze is namelijk vochtafdrijvend, waardoor de voeten gegarandeerd droog blijven. Door de warme binnenvoering is ook deze laars te gebruiken bij koude temperaturen (tot -15˚C).

bogs

Regenlaarsexpert.nl is een fijne site met een prima assortiment aan regenlaarsjes. Voor ieder wat wils en ja, ook een brandweer-regenlaars, maar deze van het merk Chuva vond ik nog wel schappelijk. Een goede en duidelijke beschrijving van de artikelen en gratis verzending vanaf € 50,00.

Gesponsorde post ©

Kinderen

Supernanny Jo Frost

Pauline

Supernanny Jo Frost komt naar Nederland. Deze Britse opvoedgoeroe met de welbekende naughty chair komt Nederlandse gezinnen uit de brand helpen. Misschien moet ze hier ook maar eens komen observeren, want zo nu en dan lijkt het alsof ik in een hok vol met losgelaten chimpansees leef. En ondanks dat mijn kleintjes regelmatig op de naughty chair (trap) zitten, vind ik het toch een heel naar woord en gebruik ik het fenomeen ook liever niet. Want ik weet ook wel dat een kind de tijd dat hij of zij op de trap zit, niet zijn zonde zit te overdenken.

Tegenwoordig lees ik regelmatig over een time-in in plaats van een time-out. Een time-in houdt in dat je je kleintje tijdens een conflict met jou of met zichzelf (driftbui) dichtbij je neemt en dus niet afzondert. Je bent er voor je kleintje en probeert zijn of haar emoties te erkennen. Volgens verschillende bronnen is het zelfs zo dat een time-out op lange termijn totaal niet effectief is, ze leren er vrij weinig van en op het moment dat ze ons als ouder het hardste nodig hebben, laten wij ze in de steek en moeten ze het zelf maar uitzoeken. Sommige bronnen hebben het zelfs over machtsmisbruik.

Bij ons gaat het vaak niet om een driftbui of in de knoop zitten met je eigen emotie, maar om ruzie onderling. En dat is voor mij vaak een reden om er één even op de trap te zetten. Want na 100 pogingen tot uitleg (en voordoen) dat je samen moet spelen, elkaar geen pijn mag doen, elkaar niet mag treiteren, enzovoorts, kan ik ook niks anders meer bedenken dan één van de kleintjes even af te zonderen. En inderdaad, ze maken nog steeds regelmatig ‘ruzie’. Dus ik geloof ook wel dat de time-out op lange termijn totaal geen enkele nut heeft gehad. Maar soms is die time-out voor mezelf even belangrijk. En zelf op de gang gaan zitten (time-out) tijdens een broer en zus ruzie is ook géén goed idee, geloof me!

Al met al is het opvoeden van die kleintjes geen gemakkelijke taak. En natuurlijk wil ik ook een echte, intense en gelijkwaardige band met mijn kleintjes en het allerliefst dat allemaal zonder te straffen, zonder time-outs en zonder geschreeuw. Maar dat gebeurt tot nu toe alleen nog maar in mijn ‘perfect (fantasy) world’.

Ja papa, Kinderen, Spelen met je kleintje

Een verloren wedstrijdje…

Arno

Mijn kleuter is een kleuter. Zeg ik ja, dan zegt zij nee.
Zeg ik nee, dan zegt zij ook nee, want ze weet dat ik ja bedoel. Tja, zo gaat dat met kleuters.

Maar ik heb de oplossing gevonden en demonstreer het trots aan mijn vrouw. Het is tijd om ons avondritueel te beginnen. Naar boven, even spelen, douchen, pyjama aan, tandenpoetsen en naar bed. Ik stel me zo voor dat dit bij anderen altijd vlekkeloos verloopt, maar bij ons gaat het meestal niet zonder slag of stoot.

“Let op”, zeg ik tegen mijn vrouw.
“Fenne?”, roep ik naar mijn kleuter. En als ik haar aandacht heb: “Ik heb een goed idee. We doen een wedstrijdje, wie het eerste boven…”. Nog voor mijn zin af is, zet ik het op een sprintje naar de trap. En mijn plan slaagt, ik ben nog geen twee treden de trap op en ze stuift me al voorbij. “Ik heb gewonnen!”, roept ze triomfantelijk bovenaan de trap.

Met een big smile kijk ik mijn vrouw aan, maar krijg niet het applaus dat ik verwacht.
“Dat moet je echt niet doen hoor, zo gaat ze overal een wedstrijdje van maken…”, zegt ze. En daarna: “dit mag je alleen maar doen als het echt niet anders kan hoor!”.
Ze weet natuurlijk al dat ik dit trucje echt nog wel eens ga toepassen, maar probeert mijn enthousiasme wat te begrenzen. En ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.

De dagen daarop pas ik mijn meesterlijke truc stiekem nog twee keer toe. Het werkt geweldig goed. Een waar wondermiddel. Mijn kleuter is als was in mijn handen. Ik voel me de koning van het opvoeden. Wat is het leven toch mooi!

Tot dag drie…

Mijn vrouw loopt alvast met de twee andere kinderen naar boven. Ze zijn al halverwege de trap als mijn kleuter hen met luide stem beveelt terug te komen: “Stooop! Zo kan ik geen wedstrijd doen, allemaal naar beneden!”.

Tja…

Kinderen, Kinderkleding

Regenkleding of Carnavaloutfit?

Pauline

Zoals jullie misschien wel weten wonen wij tegenover school. Als ik zou willen, kan ik zo bij de zesjarige in haar klasje kijken en wat er op het schoolplein gebeurt, kan ik al helemaal goed in de gaten houden. Soms best handig dus! Soms ook helemaal niet, zeker niet als de schoolcarrière van je kleintje net begint en ze moederziel alleen op het schoolplein staat. Dan is het verre van handig dat je dat allemaal uitgebreid kunt bestuderen.
Maar goed, met dit weer is het echt super, zeker als de twee peuters een beetje mee zouden werken. Ja als… Als dat nou eens zou lukken. Deze kleintjes maken van het halen en brengen altijd een uitgebreide wandeling, inclusief speurtocht-elementen. Hartstikke leuk dat ze dat doen, maar wel graag als het droog is. Als het zo plenst, dan wil ik graag even snel heen en weer. Gisteren was weer zo een dag waaruit bleek dat dat niet haalbaar was en ik ging dus op zoek naar alternatieven. Zoals regenkleding.

Maar mensenlief! Waarom moet die regenkleding zo afschuwelijk lelijk zijn? Is het als het regent een goede reden om in een Carnavaloutfit rond te gaan lopen?

Hier mijn persoonlijke top 3 van de regenkleding die ik zelf niet zo heel erg mooi vind. Daar tegenover staat wel dat mijn kleintjes het de meest fantastische regenkleding vinden!

1. De Kidorable zeemeermin regenjas. Met deze jas zou mijn kleintje nog natter dan nat worden. Ze denkt dan natuurlijk dat ze een zeemeermin is en zal in elke plas een bommetje proberen te maken. Maakt het wandelingetje naar de overkant niet sneller.

2. De regenjassen van Stephen Joseph zijn op zich best vrolijk, maar ik ben die uilen inmiddels zo beu! En bij die aapjes krijg ik wel een heel erg Kleertjes.com gevoel.

3. Ik ben helemaal weg van rode regenlaarsjes! Maar niet van deze variant. Hoewel elke jongen van dit regenoutfit droomt, word ik er niet warm van. En daarbij, blussen dat doen de wolken wel. Ik wil gewoon snel weer naar binnen…

Vind jij dat ik de plank volledig mis sla en vind je deze regenkleding wel helemaal te gek? Je kunt ze bestellen bij Kleertjes.com
Prijzen van de regenjasjes liggen tussen de € 34,95 en € 39,95.

Kinderen, Speelgoed

De Jezus-boot

Pauline

Dit weekend stond in het teken van de rommelmarkt. Het was namelijk hoog tijd om hier in huis weer eens wat op te ruimen en dan met de nadruk op ruimen. Ruimte maken voor nieuw speelgoed, want er zal wel weer genoeg bijkomen de komende maanden. Een nadeel van het uitzoeken van het speelgoed, is dat de kleintjes weer (her)ontdekken van al het zooi wat ze eigenlijk in de kast hebben staan. En zo (her)ontdekten mijn kleintjes de Little People. Door de jaren heen hadden we de welbekende bus, de auto met maxicosi, het boerderijtje en de Ark van Noach verzameld. Nooit, maar dan ook nooit hadden mijn kleintjes ernaar omgekeken. Tot dit weekend.

Maar ik had mijn zinnen gezet op het verkopen van de Little People en zo gebeurde het dus ook. De peuter deed vanmorgen nog een laatste poging om de Little People te bevrijden uit mijn kratten, maar helaas was ik te stellig. Weg ermee! En zo geschiedde het ook.
Als ik ’s avonds terug kom en de zesjarige zich afvraagt of de Jezus-boot verkocht is, ben ik toch wat verbaasd. “De Jezus-boot?”, vraag ik haar. “Ja, de boot met de diertjes”, antwoordt ze stellig.

“Oohh, de ark van Noach! Die heb ik verkocht.”

Ze kijkt wat beteuterd, of dat is omdat de boot verkocht is, of omdat ik moet lachen om haar “Jezus-boot” blijft een mysterie, maar een ding is zeker, wij hebben weer wat ruimte…

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Totdat je een peuter had

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen.

Weet je nog? Toen je peutertje een dreumesje was? Toen hij of zij nog heel schattig wat woordjes brabbelden en dat je dacht dat het niet nóg eigenwijzer kon…

Totdat je een peuter had, wist je niet…

– dat het schattige gebrabbel van je dreumesje over gaat naar ingewikkelde vragen die altijd beginnen met “Waarom???”. Zelfs als je als antwoord geeft “Waarom, waarom… Waarom zijn de bananen krom??”, kan hij het nog presteren om zich af te vragen waarom de bananen krom zijn.

– dat je er op een dag achter komt dat je kleine onschuldige peutertje opeens heel goed kan jokken! Gelukkig hoorde ik laatst dat je daar heel trots op kan zijn, omdat het een mijlpaal in de ontwikkeling is. Je peuter kan namelijk vooruit denken.

– dat je, ook al kan hij jokken, toch wel achter de waarheid komt. Als hij namelijk met zijn mond vol snoep zo overtuigend mogelijk ‘NEE’ aan het schudden is op de vraag of hij stiekem een snoepje heeft gepakt, dan weet je genoeg.

– dat er ’s avonds weinig van die stoere superheld overblijft. Papa of mama is namelijk degene die allerlei monsters weg moet jagen. En als ze dan weg zijn, lijken ze altijd rond een uur of elf terug te komen, want dan komt de peuter weer zijn bed uit gestormd.

– dat je kleintje zindelijk gaat worden. En dat die ‘poepbroeken’ schoonmaken echt duizendmaal erger zijn dan een poepluier. En als peuter-jongetjes eenmaal wildplassen hebben ontdekt, denken ze dat dat overal zomaar kan en mag.

– dat hij écht nog veel eigenwijzer is dan een dreumes.

– dat je je peuter (geldt vast niet voor alle peuters, de overige stellingen uiteraard wel) géén plezier doet met een peuterspeelzaal, terwijl je dacht dat hij dolgraag met andere kindjes zou willen spelen. Het leek hem in eerste instantie ook heel leuk, maar als het puntje bij paaltje komt, is hij toch het liefst nog bij mama.

– en als hij dan vraagt of hij alsjeblieft weer mee naar huis mag, je je laat inpakken door zijn peuter-puppy-ogen.

– dat een peuter nog steeds alles zelf wil doen! Maar wel alleen op de momenten dat het je echt, maar dan ook echt niet uitkomt. Alle andere keren, als het dus wel uitkomt, is de peuter zo verschrikkelijk lui, dat hij ‘opeens’ helemaal niks meer zelf kan.

– dat je kleine allesetende klikobak opeens niks meer lust. Vooral als het groen is, wordt er naar je gekeken alsof je één of ander beschimmeld breisel voor zijn neus zet.

En wat je ook niet wist is dat peuters werkelijk de meest briljante uitspraken kunnen doen, de prachtigste knutselwerken kunnen maken en nog altijd heel erg graag lekker willen knuffelen. Ik ben gek op peutertjes!

Ondeugend? Wie… Ik?

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Totdat de man een week weg was

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

De man was een week weg. Niet uit frustratie hoor, hij moest werken (er moet toch iemand het brood op de plank verdienen). En dat werken moest toevallig een keer bijna aan de andere kant van de wereld. Dat betekende dus dat hij ’s avonds niet thuis kwam en dat ik alles alleen moest doen. Nou ja alleen, ik heb in een week tijd geleerd hoe ik mijn kleintjes kan inzetten voor klusjes. Bijvoorbeeld door ze te beloven dat als ze netjes opruimden of goed meewerkten met pyjama’s, tanden poetsen, dat soort dingen, ze in mijn bed mochten slapen. De man was er toch niet, dus who cares? Eigenlijk ging het allemaal best wel voorspoedig. Het scheelt toch een persoon die ook aandacht wil. 😉 En bovendien kon ik volledig mijn eigen plan trekken en niemand die mij daarin tegenhield of afleidde.

Maar dat ik de man mistte, staat als een paal boven water. Dat wist ik van tevoren wel! Maar wat ik niet wist…

Het missen begon de eerste avond al. Toen de zesjarige zich realiseerde dat papa al naar Amerika was, brak de hel even los. Na weken voorbereiden en dagelijks zeggen dat papa een weekje weg zou gaan, was zelfs samen uitzwaaien niet genoeg om bij haar door te laten dringen dat papa ’s avonds niet thuis zou komen. Pas bij het daadwerkelijk niet thuiskomen drong het tot haar door dat papa echt weg was.

’s Avonds drie kleintjes naar bed brengen blijft een uitdaging. Mét man en al helemaal zonder man. Ik heb de afgelopen week de minipeuter máár 113 keer teruggelegd, bij de peuter 788 monsters weggejaagd en de zesjarige een kleine 3 uur op d’r rug gekriebeld. En dat allemaal voor maximaal 4 uurtjes, want rond een of 23.00 kwam de eerste alweer mijn bed in gekropen.

Ik dacht dus dat ik een weekje het bed voor mij alleen zou hebben… Leuk gedacht!

Ook het avondeten zonder man verloopt geheel anders. Want wie moest er nu het vlees snijden?

In het weekend (dus na twee dagen al) had ik ernstig de behoefte aan iemand die niet schreeuwend een verhaal vertelde, of om de haverklap begon te janken, of alles 10x herhaalde om het vervolgens nog eens te herhalen. Gelukkig wilde mijn vriendinnetjes wel met mij afspreken.

Iets wat ik wel wist, maar uiteraard vergeten was: de vuilnisbak aan de weg op woensdag! Maar de goden waren met mij, want toen ik er om 13.00 achter kwam, stonden er nog allemaal gevulde bakken aan de weg. Ik was dus net op tijd om mijn gevulde bak erbij te zetten, want vrijwel hetzelfde moment kwamen de vuilnismannen aangereden.

Zonder de man is er wel aanzienlijk minder was! Wat zijn zijn kleren toch eigenlijk groot.

Mijn wijnglas heeft wel wat overuurtjes gemaakt afgelopen week, ik ook daarentegen.

Na een week te moeten vechten (letterlijk elke dag: “Mam zullen we vechten?”) met mijn peuter, is het tijd dat er weer wat mannelijke oestrogeen wordt aangevuld in ons huis.

Welcome home babe!