Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Ooit was ik een puber, en wat voor een. Ik heb mijn ouders extra rimpels en grijze haren bezorgd.

Als je praat over “mother’s worst nightmare” zit je er niet ver naast. Nu kan ik veel columns wijten aan de pubertijd, wat ook zal gebeuren, maar eerst wil ik wat kwijt over de “pubertaal”. Bestaat dat eigenlijk?

Ik heb het dan over de communicatie tussen “pubers VS ouders”. Voor zover je over communicatie kan spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik me nog veel herinner van mijn eigen pubertijd, maar nauwelijks iets over de pubertaal.

Tegenwoordig praten pubers namelijk niet zoveel. Althans, mijn puber niet. Als ik iets vraag aan mijn schatje van 13 jaar krijg ik vaak in eerste instantie géén reactie. Na het roepen van haar naam kijkt ze op vanuit haar iPhone op een manier van, Ohw jij ook hier….

Maar soms, heb ik haar aandacht. Dan vertel ik haar iets en kijkt ze me aan. Heel soms. Niet zo heel lang hoor, want bij een signaal van Mr. iPhone is mevrouw weer afgeleid. Het communiceren met een iPhone blijkt erg interessant.

Wat ik me afvraag: is er ook een puberwoordenboek? Er is een Nederlands woordenboek en het straattaalwoordenboek, maar is er ook een woordenboek speciaal voor pubertaal? Het schijnt namelijk dat je ze moet begrijpen met enkele woorden. Ik heb het opgezocht maar het is er niet. Niet officieel. Als ik het ga schrijven vrees ik dat het niet veel inhoud zal hebben.

Na lang denken zijn dit vooralsnog de meest gebruikte woorden: ja en? Nee! Dusss? Serieus? Tssss, Zucht.… en irritant. Hebben jullie pubers ook leuke antwoorden?

Er is ook nog een “maniertje” voor ja en nee. Dan ligt de nadruk op de klemtoon. Ja en nee klinken hier anders: Jaahaa en neehee is voor het geval ik het niet meteen begrijp.

Wisten jullie dat Pubers onderling trouwens heel véél te vertellen hebben? Ze kletsen op school tijdens de lessen, tussen de lessen door en uit school gaan de gesprekken eindeloos door. Ik weet niet of dat ook met die paar woorden is, maar dan zijn het vast heel interessante verhalen. En eenmaal thuis? Dan zijn Mr. iPhone en tablet weer helemaal de focus. Wederom in “gesprek” en nog steeds vraag ik me af of dat ook in diezelfde taal is.

Maar Gelukkig heeft mijn puber, Apps. Apps waar ze alleen maar een foto hoeft te plaatsen. Hoe cool is dat! Dan Hoef je helemaal niets meer te zeggen! Alleen maar dubbel tikken voor een “like”! Dat is DE uitkomst voor mijn puber.

Hoe dat omschreven moet worden in dat “Pubertaalwoordenboek ” weet ik nog niet. Maar wellicht heeft mijn prachtige puber dochter daar een gepast “antwoord” op.

Liefs Diana

Kinderen

Ik geloof

Pauline

Gisteren plaatste ik het volgende blog al op de site van onze KleineKanjer. Vandaag plaats ik het ook maar al te graag hier, want mijn gevoel is onbeschrijfelijk!

Tijdens de behandeling van onze minipeuter leefden we met de dag. Elke dag begon er een nieuwe dag. Met een beetje geluk kwamen we de dag door en konden we ’s avonds gaan slapen in ons eigen bed, maar het had ook zomaar gekund dat die dag in een ziekenhuisbed eindigde. Leven met de dag en het beste ervan maken. Dat was het beste wat we konden doen.

Toen was daar het einde van die behandeling. En begonnen we weer aan iets nieuws. Namelijk het jaar ná de behandeling. Een jaar waar we niet verder keken dan dat jaar. Een jaar waar we onze draai weer moesten vinden in het ‘gewone leven’ met op de achtergrond die angst, want ‘wat als’…

Dat jaar is voorbij. En na vandaag geloof ik er in.

Vanaf nu kijken we vooruit en genieten van de dag. We genieten van de dag waarin onze kleintjes plezier en ruzie maken. En kijken naar een toekomst waarin ze met elkaar zullen opgroeien. Als broer en zussen met ruzie en plezier. We zien ons meisje die woorden omzet in zinnen en uiteindelijk hele verhalen vertellen zal. Die gaat fietsen, rennen en spelen met lange vlechten in het haar. Die vriendinnen mee naar huis neemt, leert lezen en haar A-diploma halen zal en misschien ook haar B. Die languit op de grond gaat liggen in de supermarkt en straks stiekem het raam uit sniekt om te gaan stappen met haar vriendinnetjes. Die in haar K3-jurkje de meest langdradige shows weggeeft. We zien haar ’s nachts in ons bed kruipen omdat ze troost zoekt na een nare droom. En we horen hoe ze ’s morgens haar mooie dromen in geuren en kleuren vertelt. En wij vertellen haar, dat alles, maar dan ook alles mogelijk is. We zien haar naar de middelbare school gaan en misschien zien we haar wel studeren. Maar het aller belangrijkste, we zien haar haar dromen volgen en leven.

En niemand weet wat de toekomst zal brengen, maar wij geloven erin.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Een opvoed-onderzoek!?

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Op Mama en Zo lees ik over het grote opvoedonderzoek. Ze hebben een onderzoek uitgevoerd onder 2600 ouders die hun mening en ervaring deelden. Wil ik het weten? Ja, dat wil ik! Interessant natuurlijk, want het is altijd leuk en handig om te weten hoe andere ouders het doen en interessanter nog, hoe andere ouders ook zo nu en dan falen (dat doet jezelf weer een beetje goed dan he). Er zijn verschillende resultaten uit het onderzoek gekomen. Over opvoedcultuur, andermans kinderen, consequent zijn, corrigeren(de tik) en schreeuwen.

26% vindt onze opvoedcultuur veel te soft. Ja blegh, die kinderen mogen tegenwoordig overal maar een mening over hebben.
76% vindt dat het wel mee valt, maar geeft aan dat sommige kinderen wel wat regels en grenzen missen. Klopt, het zijn altijd die kinderen van een ander.
Meer dan 70% vindt dat ouders steken laten vallen in de opvoeding. Oh ja tuurlijk, doe maar 100%, nobody is perfect…
En 20% stoort zich continu aan het gedrag van andermans kinderen. Daar kan ik me iets bij voorstellen! Oh… het zijn mijn kinderen?

80% lukt het niet altijd om consequent te zijn. Niet altijd consequent zijn, betekent dat dan niet gewoon dat je niet consequent bent?
Slechts 2% laat regelmatig over zich heen lopen. Whahaha! 2%… Dat schort aan zelfkennis.

Om het gedrag van hun kind te corrigeren, gebruikt 62% een time-out. Oh bah, die ouderwetse time-out! Time-in is veel hipper! Oh maar wacht, daar krijgen we zeer brutale kinderen met weinig respect van.
12% negeert zijn kind. HALLO, *zwaait* hij is er echt hoor!
En 17% ontzegt zijn kind bepaalde dingen. Dat doe ik de hele dag door.
Ruim 40% denkt dat rustig uitleggen waarom je boos bent effectiever is dan echt straffen. Rustig uitleggen terwijl ik boos ben? Wil iemand mij uitleggen hoe ik dat moet doen?

15% geeft eerlijk toe elke week wel een keer een corrigerende tik uit te delen. Nee, die tikken deel ik alleen in gedachte uit.
Meer dan de helft (53%) schreeuwt soms, maar heeft daarna al snel spijt. Yup *vinger in de lucht steekt*
31% vindt dat je er niks mee bereikt en schreeuwt dan ook nooit tegen zijn kind. Yup *steekt weer vinger in de lucht voor het eerste deel van de zin*

Wil je het opvoedonderzoek even serieus doornemen? Je leest het hier: Het Grote Opvoedonderzoek

Kinderen, Netflix

Nostalgie op Netflix

Pauline

Netflix is verre van nostalgie. Het is helemaal hip en happening. Je films en series streamen van het internet, wie had dat 30 jaar geleden kunnen bedenken? Toch is er nostalgie te vinden op Netflix. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Troetelbeertjes (1981) of BoesBoes (1980)? En nog één uit mijn geboortejaar: ET (1982). De film met het ruimtebezem (zoals de peuter hem hier noemt) is overigens nog steeds een hit! En bijkomend voordeel is dat de zesjarig eindelijk die spuuglelijke levensgrote beer uit haar kamer verwijderd heeft, want die lijkt in de nacht teveel op ET. 😉

Ik spoel even een stukje vooruit en kom terecht in 1995. Ik weet nog goed dat ik met mijn puberhoofd en met een vriendinnetje met puberhoofd naar de bios ging. En hoewel we keuze hadden uit allerlei spannende films voor een dertienjarige zoals Clueless en French Kiss, kozen wij ervoor om naar ‘A Goofy Movie’ te gaan. Don’t ask me why! Maar wat ik wel leuk vond was de herinnering die weer boven kwam toen ik deze ‘Goofy Movie’ tussen de Netflix films zag staan. Het voelde voor mij toch een beetje nostalgisch. En nog leuker was, dat mijn kleintjes de film ademloos uitgekeken hebben en er enthousiast over waren! Ook al zijn ze nog geen dertien, ze kunnen mijn filmkeuze blijkbaar wel waarderen.

Ik spoel nog even iets verder, 2006. Mag dat al nostalgie genoemd worden? Ik was toen nog kinderloos, dus het voelt voor mij in ieder geval nostalgisch. In 2006 kwam Happy Feet! En nu weer te vinden als een nieuwe film op Netflix. Tijdens en na deze film heb je eigenlijk alleen maar zin om te dansen (kan ik eigenlijk niet) en om te zingen (kan ik al helemaal niet). Hoe dan ook, een film om vrolijk van te worden én een film over geloven in jezelf en dat bewijzen ook!

Note: Het benoemen van nostalgie en mijn geboortejaar in één alinea komt overigens wel een beetje hard binnen en daar springen de grijze haren spontaan van op mijn hoofd…

Note 2: Mooi ook, om in de Amerikaanse versie van Happy Feet, Robin Williams weer te horen!

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De middelste

Pauline

Ik wist van tevoren niet dat mijn tweede kleintje uiteindelijk het middelste kleintje zou worden. Je weet tenslotte nooit hoe het leven loopt. Maar toch werd hij, sneller dan ooit gedacht, een ‘middelste’.

Het krijgen van een tweede kleintje is al een wereld van verschil met het krijgen van een eerste kleintje. Hoe je het wiel bij de eerste moest uitvinden, denk je het bij een tweede kleintje allemaal wel te weten. Maar toch valt dat zo vies tegen. Bij je eerste kleintje had je namelijk niet nog een kleintje rondbanjeren en kon je in alle rust uitvinden hoe dat wiel werkte. Een tweede is van het begin af aan gewend om zijn aandacht te moeten delen. Ook zijn alle eerste gebeurtenissen net even minder bijzonder en in een enkele geval komt het gevoel ‘been there, done that’ heel sterk opspelen.

Maar een middelste is ook niet de laatste. Dus het gevoel van ‘de laatste keer’ komt niet echt opspelen. Eigenlijk heeft het middelste kind, ook wel sandwich kind genoemd een soort onbestemde positie, hij floept zo overal tussendoor. Dat heb ik wel gemerkt toen mijn middelste kleintje zomaar ‘opeens’ 3 jaar werd… HUH! 3 jaar! Nu al? Waar was hij en wat heeft hij gedaan dan in die 3 jaar? Nou, hij floepte er tussendoor…

Nu klinkt dat eigenlijk best een beetje sneu, gelukkig zijn er uitzonderingen. Zo blijkt een middelste jongen tussen twee meisjes een bijzondere positie te zijn. Het feit dat je anders bent dan de oudste en de jongste, maakt je bijzonder. Maar dat niet alleen. Sowieso is een middelste het vriendelijkst (geliefd is hij zeker), de vredestichter (bemiddelen kan hij als een professionele mediator) en het rustigst (af en toe zo zen dat ik bang ben dat hij erin blijft). Mooie kenmerken die een middelste op zijn of haar naam mag schrijven.

Daarbij gaan middelste kleintjes een zeer mooie carrière tegemoet. Hij heeft een onderhandel-talent waar je U tegen zegt en de creativiteit komt uit zijn tenen. De beste managers, rechters en ja, ook politieagenten zijn vaak middelste kinderen. En als dat hem niet wordt, kun je altijd nog in de voetstappen van Bill Gates treden, ja ook hij is ‘een middelste’.

Kiekeboe! Ik ben er echt hoor!

Kinderen

Een onbegonnen wedstrijdje

Pauline

Ooit heeft de man hier in huis het fenomeen ‘wedstrijdje doen’ geïntroduceerd. Nu weet ik ook wel dat uiteindelijk alle kleintjes niet aan het competitie gerichte gedrag ontkomen. Leren ze het niet thuis, dan leren ze het wel op school. Maar wat ze er niet bij leren zijn de regels. Mijn zesjarige wil maar al te graag een spelletje of een wedstrijdje doen. Maar wel zolang zij de winnaar is. En om zeker te zijn van die titel, moeten af en toe de regels tijdens het wedstrijdje aangepast worden.

Zo speelden wij gisteren een spelletje memory. Iets waar mijn kleintjes erg goed in zijn, vergeleken bij mij dan. Maar gisteren leek ik een keer aan de winnende hand. Totdat de zesjarige spontaan de regels veranderde in ‘Wie de minste kaartjes heeft, die wint!’.

Of ’s avonds, als we weer een keer de geniale truc van de man uitvoeren. Wie het eerste zijn pyjama aan heeft, tanden gepoetst, geplast en in zijn bed ligt heeft gewonnen. Al gaande weg voeren mijn kleintjes de opdracht naar alle tevredenheid uit. Ik word halverwege al uitgeschakeld, want douchen telt niet mee aldus de zesjarige. Daar kan ik mee leven, als mijn kleintjes maar doorgaan voor de winnende titel. Na een hoop getier en geploeter roept de zesjarige “Wie tweede is, die wint!”.

En zo verandert een ‘verloren wedstrijdje’ in een ‘onbegonnen wedstrijdje’…

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De oudste

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Ik weet niet hoe het is om de oudste te zijn. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Ook de man weet niet hoe het is om de oudste te zijn. Dat geeft wel eens problemen bij ons inlevingsvermogen voor onze oudste. Zij is hier in huis de enige met deze ervaring, zij weet wel hoe het is om de oudste te zijn en ik geloof best dat dat niet altijd meevalt.

Als oudste moet je namelijk in elke nieuwe situatie het wiel uitvinden. Wat voor het kind nieuw is, is voor de ouders ook de eerste keer, dus zij weten ook niet hoe het allemaal werkt. Zo hebben we de kraamverzorgster helemaal suf gevraagd over alles wat maar met een baby te maken had.
Maar spannend en interessant zijn alle nieuwe dingen wel en al die nieuwe dingen samen met je oudste ervaren, schept een speciale band.

Een oudste kan meestal als eerste praten en heeft dan ook het hoogste en laatste woord als er broertjes en zusjes komen. Oudste kinderen zijn vaak ook leidertypes. Maar zij moeten ook altijd maar het goede voorbeeld geven en daardoor wordt er meestal niets door de vingers gezien, slechte voorbeelden worden niet getolereerd.

Door al die verantwoordelijkheid heeft een oudste een leiderschap-skills waar de President van Amerika jaloers op is.

Als oudste kun je wel heel goed je broertje of zusje voor je uit duwen als je zelf iets heel eng vindt.

Als je als oudste ’s nachts bij het bed van je ouders aankomt, word je verbannen naar het voeteneind omdat je broertje en zusje al de plek tussen je ouders hebben opgeëist.

Een oudste heeft aanzienlijk meer spullen dan haar broertjes en zusjes en zal nooit de afdankertjes krijgen. Bijna alles wat nieuw gekocht wordt, gaat naar de oudste. Want dan hebben we er het meeste profijt van als de broertjes en zusjes er ook nog mee kunnen spelen.

Nog een voordeel voor de oudste is dat haar eerste levensjaren zoveel is vast gelegd dat daar ongeveer 4 harde schijven voor nodig zijn. En zo kunnen we van alle eerste keren (fruithapje, omrollen, kruipen, stapjes, verjaardagen, school zwemles, enzovoorts) een fotoboek vullen.

En het allermooiste aan de oudste zijn, is dat je je ouders vader en moeder hebt gemaakt, de mooiste rol in hun leven. Die kun je mooi op jouw naam schrijven, oudste kleintje!

Advertorial, Kinderen, Kinderkleding

Wauw regenlaarsjes!

Pauline

Van de week had ik het over de meest afgrijselijke regenkleding en de daarbij horende afgrijselijke regenlaarsjes. Met dit weer ontkom je niet aan die regenlaarsjes, want kleine kindjes willen nu eenmaal in de plassen stampen. En eigenlijk is dat, als je toch buiten bent, ook wel één van de mooiste uitzichten die je kunt hebben. Kindjes die vrolijk in een regenplas dansen.

Gelukkig zijn er ook onwijs gave exemplaren van het rubberen schoeisel. Bij regenlaarsexpert.nl ontdekte ik een aantal (voor mij) nieuwe merken en ook bekende merken waarvan ik niet wist dat ze ook regenlaarsjes in het assortiment hebben. Bijvoorbeeld de Havaianas, blijkbaar gaan deze er wel uit bij regenlaarsexpert.nl Ze zijn namelijk in de aanbieding en alleen nog te bestellen in maat 31. Maar de leukste regenlaarsjes die er voor mij uitspringen zijn van het merk Nokian. Deze natuur-rubberen laarsjes zijn verkrijgbaar in de kleuren, rood, blauw, zwart en wit en kunnen ook meteen als snowboots gebruikt worden. Deze laarsjes van het Finse merk zijn namelijk bestendig tot -40˚C en gemaakt om te dragen met dikke geitenwollen sokken.

Ook de regenlaarzen van Bogs vind ik opvallend leuk. Deze zijn voor de grotere kleintjes, namelijk vanaf maat 30. Opvallend aan deze laars is de zool. Deze is namelijk vochtafdrijvend, waardoor de voeten gegarandeerd droog blijven. Door de warme binnenvoering is ook deze laars te gebruiken bij koude temperaturen (tot -15˚C).

bogs

Regenlaarsexpert.nl is een fijne site met een prima assortiment aan regenlaarsjes. Voor ieder wat wils en ja, ook een brandweer-regenlaars, maar deze van het merk Chuva vond ik nog wel schappelijk. Een goede en duidelijke beschrijving van de artikelen en gratis verzending vanaf € 50,00.

Kinderen

Supernanny Jo Frost

Pauline

Supernanny Jo Frost komt naar Nederland. Deze Britse opvoedgoeroe met de welbekende naughty chair komt Nederlandse gezinnen uit de brand helpen. Misschien moet ze hier ook maar eens komen observeren, want zo nu en dan lijkt het alsof ik in een hok vol met losgelaten chimpansees leef. En ondanks dat mijn kleintjes regelmatig op de naughty chair (trap) zitten, vind ik het toch een heel naar woord en gebruik ik het fenomeen ook liever niet. Want ik weet ook wel dat een kind de tijd dat hij of zij op de trap zit, niet zijn zonde zit te overdenken.

Tegenwoordig lees ik regelmatig over een time-in in plaats van een time-out. Een time-in houdt in dat je je kleintje tijdens een conflict met jou of met zichzelf (driftbui) dichtbij je neemt en dus niet afzondert. Je bent er voor je kleintje en probeert zijn of haar emoties te erkennen. Volgens verschillende bronnen is het zelfs zo dat een time-out op lange termijn totaal niet effectief is, ze leren er vrij weinig van en op het moment dat ze ons als ouder het hardste nodig hebben, laten wij ze in de steek en moeten ze het zelf maar uitzoeken. Sommige bronnen hebben het zelfs over machtsmisbruik.

Bij ons gaat het vaak niet om een driftbui of in de knoop zitten met je eigen emotie, maar om ruzie onderling. En dat is voor mij vaak een reden om er één even op de trap te zetten. Want na 100 pogingen tot uitleg (en voordoen) dat je samen moet spelen, elkaar geen pijn mag doen, elkaar niet mag treiteren, enzovoorts, kan ik ook niks anders meer bedenken dan één van de kleintjes even af te zonderen. En inderdaad, ze maken nog steeds regelmatig ‘ruzie’. Dus ik geloof ook wel dat de time-out op lange termijn totaal geen enkele nut heeft gehad. Maar soms is die time-out voor mezelf even belangrijk. En zelf op de gang gaan zitten (time-out) tijdens een broer en zus ruzie is ook géén goed idee, geloof me!

Al met al is het opvoeden van die kleintjes geen gemakkelijke taak. En natuurlijk wil ik ook een echte, intense en gelijkwaardige band met mijn kleintjes en het allerliefst dat allemaal zonder te straffen, zonder time-outs en zonder geschreeuw. Maar dat gebeurt tot nu toe alleen nog maar in mijn ‘perfect (fantasy) world’.

Ja papa, Kinderen, Spelen met je kleintje

Een verloren wedstrijdje…

Arno

Mijn kleuter is een kleuter. Zeg ik ja, dan zegt zij nee.
Zeg ik nee, dan zegt zij ook nee, want ze weet dat ik ja bedoel. Tja, zo gaat dat met kleuters.

Maar ik heb de oplossing gevonden en demonstreer het trots aan mijn vrouw. Het is tijd om ons avondritueel te beginnen. Naar boven, even spelen, douchen, pyjama aan, tandenpoetsen en naar bed. Ik stel me zo voor dat dit bij anderen altijd vlekkeloos verloopt, maar bij ons gaat het meestal niet zonder slag of stoot.

“Let op”, zeg ik tegen mijn vrouw.
“Fenne?”, roep ik naar mijn kleuter. En als ik haar aandacht heb: “Ik heb een goed idee. We doen een wedstrijdje, wie het eerste boven…”. Nog voor mijn zin af is, zet ik het op een sprintje naar de trap. En mijn plan slaagt, ik ben nog geen twee treden de trap op en ze stuift me al voorbij. “Ik heb gewonnen!”, roept ze triomfantelijk bovenaan de trap.

Met een big smile kijk ik mijn vrouw aan, maar krijg niet het applaus dat ik verwacht.
“Dat moet je echt niet doen hoor, zo gaat ze overal een wedstrijdje van maken…”, zegt ze. En daarna: “dit mag je alleen maar doen als het echt niet anders kan hoor!”.
Ze weet natuurlijk al dat ik dit trucje echt nog wel eens ga toepassen, maar probeert mijn enthousiasme wat te begrenzen. En ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.

De dagen daarop pas ik mijn meesterlijke truc stiekem nog twee keer toe. Het werkt geweldig goed. Een waar wondermiddel. Mijn kleuter is als was in mijn handen. Ik voel me de koning van het opvoeden. Wat is het leven toch mooi!

Tot dag drie…

Mijn vrouw loopt alvast met de twee andere kinderen naar boven. Ze zijn al halverwege de trap als mijn kleuter hen met luide stem beveelt terug te komen: “Stooop! Zo kan ik geen wedstrijd doen, allemaal naar beneden!”.

Tja…