Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Valerie

Bijna een jaar geleden schreef ik al over dit jurkje van ByKyra, toen als de perfecte feestjurk. Inmiddels is het jurkje al zoveel gedragen dat het jurkje hier in huis wel onder het kopje ‘Vintage’ kan hangen. Maar zeker nog niet op uitgekeken! Zo trok ik van de week het jurkje weer eens uit de kast en dacht het een keer een andere draai te geven met het fake-fur bodywarmertje van Noppies. Een erg goed gelukte combinatie, al zeg ik het zelf.

Kijkje achter de schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram

Kinderen, Speelgoed, Winactie

Winactie: Prinsessia, Prins op ’t witte paard

Pauline

Mijn zesjarige heeft haar toekomst al helemaal uitgedacht. Ze gaat trouwen met haar vriendje, samenwonen kan ook, dat weet ze nog niet. Ze krijgen twee kindjes en als haar vriendje dat wil, worden het er vier (maar dat moet ze nog even overleggen). Ze werken samen bij de politie en oma (ik dus) mag op de kindjes passen. Haar prins op het witte paard is dus al in ’the pocket’.

Maar de prinsessen van Prinsessia zijn nog op zoek naar hun prins op ’t witte paard en daar hebben ze een heel leuk liedje over gemaakt, genaamd ‘Prins op ’t witte paard’! De nieuwe single staat ook op het allereerste Prinsessia album ‘Goud’, dat sinds enkele weken in de winkel ligt.

De serie Prinsessia is te zien op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag rond 14.55 uur bij Zappelin.

Winnen
Is jouw kleintje fan van Prinsessia? Ik geef 2x een poster met de singel van Prinsessia weg. Je doet mee door op het winformulier je gegevens in te vullen.

Kijkje achter de schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram

Kinderen, Liefs Diana

I love Rock ’n Roll

Diana

Een ieder die mij kent weet dat ik een voorliefde heb voor Rock. Of moet ik zeggen Rock ‘n’ Roll. Iedereen die mij niet kent… nu ook.

Mijn eerste lp’s waren van KISS (je weet wel, die mannen met te veel make-up, die een statement wilden maken, misschien wel de Marlyn Manson van toen) en van de Golden Earring. Ik was toen 8 jaar oud (ik heb het even opgezocht). Zo een schattig verlegen meisje met lange blonde haren en te grote scheve voortanden, wat net niet bij m’n gezicht paste.

Terwijl zij zongen van een “long blond animal” en “I was made for loving you” had ik geen idee waar dat over ging. Mijn kinderhartje ging sneller kloppen van gillende gitaren en geram op een drumstel en het rauwe randje in de stem van mannen in te strakke broeken met foute make-up, getoupeerde haren en oorbellen. Soms maakte ik een uitstapje naar de reguliere hippe muziek.

Tijdens mijn pubertijd heb ik mijn muzieksmaak iets aangepast, nog harder. Guns ‘n’ Roses, Metallica, Faith no More, Nirvana, Aerosmith, INXS, en een toefje Pearl Jam om de pijn te verzachten. De pijn bij mijn ouders wel te verstaan. Ik kreeg hiervoor een regel thuis, één uurtje per dag knallen zo hard ik wilde en dan volumeknop terug naar “ouders vriendelijk” niveau. Goeie regel weet ik nu.

Zoon lief vraagt zo nu en dan om een “breakdance” nummer en dan krijgen we een showtje. Dat duurt maar even en is redelijk verdraagbaar. Maar dochter lief duikt haar kamer in en heeft inmiddels ook uitgevonden dat vooral harde muziek het lekkerste luisteren is. Zij luistert naar de hits van nu, met af en toe een uitstapje naar… al sla je me dood welke muziekstijl dat is. Ik hoor iets brabbelen in onverstaanbaar Nederlands en dat is zo monotoon dat het lijkt alsof die gast niet weet hoe hij er een fatsoenlijk deuntje uit moet persen.

Zou mijn moeder zich ook zo hebben gevoeld? Nee toch?! Mijn muziek was minstens verstaanbaar en soms hoorde ik m’n mams stiekem “sweet child of mine” mee blèren. Nu versta ik niet eens wat er gebrabbeld wordt, laat staan dat ik mee kan eeeh… Ik weet dus nog steeds het soort muziek niet. Wel knap hoor, want mijn dochter brabbelt ook mee, maar zelfs haar versta ik niet. Wanneer het me te lang duurt, vraag ik dochterlief of er alsjeblieft normale muziek op mag. En mijn puber zou mijn puber niet zijn als ik een reactie krijg dat het normale muziek is. Een Déjà vu! Tuurlijk ik kon het weten.

Maar soms hebben we een “meiden avond”. Er logeert zo nu en dan een vriendin. Dan draaien we “normale” verstaanbare muziek, meestal de hits van nu. Lekker hard, een klein uurtje om lekker mee te kunnen blèren.

Liefs
Diana

Kinderen

Kleintjes en kattenkwaad

Pauline

‘Silence is golden unless you have a toddler’. Een welbekende quote waar iedere ouder minimaal één keer mee te maken krijgt. Sommige meerdere keren en als je echt een beetje pech hebt, zelfs elke dag.

Maar, zijn jouw kleintjes vandaag helemaal schoon gebleven en hebben ze niks gesloopt? Dan heb ik hier de leukste ‘feel good foto’s’ voor je…

Deze kleintjes dachten een schaap te redden uit de kussenhoes.

Koop nooit, maar dan ook nooit een kussen met een inhoud van piepschuimballetjes! NOOIT!

Deze twee knaapjes dachten zelf wel even koekjes te bakken…

Mooi groen is niet lelijk. Een kale muur wel. Toch mama?

Dit kleintje kon de juiste kleur niet vinden voor bij haar outfit.

Is dit kindje in protest tegen of voor Zwarte Piet?

Thank GOD, het is ‘maar’ pindakaas.

Dit kleintje had wat moeite met het vinden van zijn tanden.

Kan het nog erger? Volgens mij is het nog verf ook!

Ook dit kleintje had wat moeite met het vinden van haar mond.

Leek jouw kleintje vandaag op één van deze bovenstaande boefjes? Dan willen we natuurlijk graag de foto zien!

Kinderen

Sint Maarten?

Pauline

Maandagochtend, 8.30 uur. We hebben de de zesjarige naar haar klasje gebracht en ik loop op mijn gemakje tussen de wild rondrennende vaders en moeder weer terug naar huis…
„Mama, gaan we naar de knutselclub?”, vraagt mijn peuter. „Jaa! Plutsleplup”, roept de minipeuter er achteraan. „Neeej, de knutselclub is woensdag, vandaag is het maandag”, is mijn antwoord. En ik probeer de twee peutertjes zo snel mogelijk weer naar huis te loodsen.

Dinsdagochtend, 8.30 uur. We hebben de de zesjarige, na een hoop getier en gehaast op tijd in haar klasje gebracht. En met een wilde haardos en stoom uit mijn oren, loop ik met de peuter en de minipeuter weer richting huis. „Mama, ik wil naar de knutselclub!”, zegt mijn peuter dwingend. Gelukkig hoort de minipeuter het niet, want die staat te gillen omdat ze getild wil worden.
„Nej! We gaan nu naar huis, mama heeft koffie nodig!”, is mijn antwoord, op ietwat onaardige toon.

Woensdagochtend, 8.30 uur. We hebben de zesjarige naar de gymzaal gebracht, want het eerste uur heeft mijn zesjarige gymles. In een kleedhok vol met kakelende schoolkinderen help ik mijn zesjarige met het verkleden en loop na 10 minuten met tuitende oren weer naar buiten. Maar de locatie helpt mijn kleintjes herinneren aan de knutselclub, deze vindt namelijk plaats in datzelfde gebouw. Je kunt dus wel raden wat hun vraag is…
„JA! vandaag gaan we naar de knutselclub… Maar eerst nog een bakkie koffie!”

Goed, op woensdagochtend gaan wij dus naar de knutselclub. En mijn peuter en minipeuter vinden het fantastisch. Ze gaan graag naar de knutselclub. En ik ga altijd graag met ze mee, er is namelijk koffie, maar in sommige gevallen komen de knutsels ook erg goed uit. Zoals afgelopen woensdagochtend. De meeste kleintjes maken er één op het kinderdagverblijf of de peuterspeelzaal. Maar mijn kleintjes zijn afhankelijk van mijn creativiteit. Eerder had ik al eens het meesterlijke idee om een een flessenlampion te maken. Maar om nou elk jaar een fles te schilderen, daar win ik de originaliteitsprijs niet mee. Dus ik was maar al te blij dat ze de mogelijkheid kregen om een Sint Maarten lampion te maken op de knutselclub.
Mijn kleintjes plakten en knipten en plakten en knutselden met als eindresultaat een geweldige zelfgemaakte Sint Maarten lampion.

Donderdagochtend, 8.30 uur. We brengen de zesjarige naar haar klasje. De minipeuter loopt volledig in gedachten en verwonderend, meters achter ons. Het is prachtig hoor, haar kalme kijk op de wereld. Maar als je even vlug de zesjarige naar school wilt brengen, is dat niet echt handig… Uiteindelijk komt de zesjarige toch op haar plek terecht en wij lopen weer richting huis.
Al lopend naar huis, wacht ik op de standaard vraag. Dit keer komt deze niet, maar een andere. „Mama, gaan we Sint Maarten lopen?”

Vrijdagochtend, 8.30 uur. Iedereen is duidelijk aan weekend toe. Maar de zesjarige moet toch echt nog een ochtendje naar school. Op school is iedereen ook duidelijk aan weekend toe. Gelukkig, we zijn niet de enigen… Toch denkt mijn peuter niet aan het weekend als we weer naar huis toe strompelen. Het enige waar hij nog aan kan denken… „Gaan we nu Sint Maarten lopen?”

Zaterdagochtend, 6.30 uur. Drie kleintjes springen boven op me, terwijl ik stug mijn ogen dichthoud en doe alsof ze er nog niet zijn. Maar na tien keer de vraag „MAMA, gaan we vandaag Sint Maarten lopen?” lukt het mij niet om terug te keren naar dromenland. En ik vraag me daarnaast ernstig af, waar-om de kleintjes toch niet gebruik maken van de mogelijkheid uit te slapen…

Zondagochtend, 7.00 uur. De kleintjes hebben mijn gedachtes gehoord en hebben een half uurtje aan de slaaptijd geplakt. Of zal het komen doordat ik ze op zaterdagavond veel te laat naar bed heb gebracht? Hoe dan ook, de peuter is het belangrijkste niet vergeten. Hij komt met zijn lampionnenstokje mij al rammend op mijn hoofd wakker maken. „Mama, gaan we vandaag SINT MAARTEN lopen?” is zijn vraag…

Maandagochtend, 7.30 uur. Na het wakker maken van mijn kleintjes, (ja hoe kan het!? Op maandagochtend slapen ze opeens wél uit…) begint de ochtendstress. Toch lukt het me wederom om de zesjarige op tijd in de schoolbanken te krijgen. Een beetje trots op mezelf, loop ik met mijn peuter en minipeuter weer naar huis. En ja hoor, de peuter is het nog niet vergeten. „Gaan we vandaag dan Sint Maarten lopen?”

Dinsdagochtend, 8.30 uur. We hebben een soort van vast ritueel en de dinsdagochtend gaat meestal met getier en gehaast. Waarom? Geen idee. Maar de zesjarige belandt wederom in haar klasje. Met enige hartkloppingen en een aantal grijze haren rijker, loop ik met de peuter en de minipeuter weer richting huis. Tijdens dit wandelingetjes realiseer ik me dat het vandaag D-Day is, en je raadt nooit wat de peuter mij vraagt…

„Mama, gaan we naar de knutselclub?”

Kinderen, Mode voor je kleintje

ByKyra geeft je vleugels

Pauline

Een week geleden, maandagochtend, 6.15 uur…

De zesjarige staat volledig aangekleed én met haar nieuwe ByKyra tas op haar rug naast mijn bed en zegt: “mama, ik ben er al klaar voor”. In mijn hoofd schreeuw ik “WAAR BEN JE KLAAR VOOR??”, maar gelukkig weet ik het slaperig en enigszins vriendelijk uit mijn mond te krijgen. Ze is klaar om naar school te gaan en ze wil niets liever doen dan met haar nieuwe Bykyra sokken (waar ze de nacht al mee had doorgebracht) en haar nieuwe (oké, toegegeven super coole) ByKyra tas.

De zesjarige heeft gehoord dat het buiten een beetje waait en denkt dat ze, als ze straks buiten is, kan vliegen met haar flappervleugels. Deze uitleg gaf Kyra tenslotte bij de tas. ‘Als je gaat huppelen dan flapperen de vleugels.’ Tijdens het ontwerpen zag Kyra het al voor zich. En wat een goed inlevingsvermogen heeft zij toch als het om kinderen gaat. Dit is namelijk precies wat de zesjarige helemaal fantastisch vindt aan haar nieuwe tas. De flapperende vleugels.

Uiteraard moet dat dan ook getest worden. Al rennend gaat mijn zesjarige richting school. “Zag je het mam? Flapperen de vleugels?” En of ze flapperen!

©Review

Kinderen, Liefs Diana

Pubertaal

Diana

Ooit was ik een puber, en wat voor een. Ik heb mijn ouders extra rimpels en grijze haren bezorgd.

Als je praat over “mother’s worst nightmare” zit je er niet ver naast. Nu kan ik veel columns wijten aan de pubertijd, wat ook zal gebeuren, maar eerst wil ik wat kwijt over de “pubertaal”. Bestaat dat eigenlijk?

Ik heb het dan over de communicatie tussen “pubers VS ouders”. Voor zover je over communicatie kan spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik me nog veel herinner van mijn eigen pubertijd, maar nauwelijks iets over de pubertaal.

Tegenwoordig praten pubers namelijk niet zoveel. Althans, mijn puber niet. Als ik iets vraag aan mijn schatje van 13 jaar krijg ik vaak in eerste instantie géén reactie. Na het roepen van haar naam kijkt ze op vanuit haar iPhone op een manier van, Ohw jij ook hier….

Maar soms, heb ik haar aandacht. Dan vertel ik haar iets en kijkt ze me aan. Heel soms. Niet zo heel lang hoor, want bij een signaal van Mr. iPhone is mevrouw weer afgeleid. Het communiceren met een iPhone blijkt erg interessant.

Wat ik me afvraag: is er ook een puberwoordenboek? Er is een Nederlands woordenboek en het straattaalwoordenboek, maar is er ook een woordenboek speciaal voor pubertaal? Het schijnt namelijk dat je ze moet begrijpen met enkele woorden. Ik heb het opgezocht maar het is er niet. Niet officieel. Als ik het ga schrijven vrees ik dat het niet veel inhoud zal hebben.

Na lang denken zijn dit vooralsnog de meest gebruikte woorden: ja en? Nee! Dusss? Serieus? Tssss, Zucht.… en irritant. Hebben jullie pubers ook leuke antwoorden?

Er is ook nog een “maniertje” voor ja en nee. Dan ligt de nadruk op de klemtoon. Ja en nee klinken hier anders: Jaahaa en neehee is voor het geval ik het niet meteen begrijp.

Wisten jullie dat Pubers onderling trouwens heel véél te vertellen hebben? Ze kletsen op school tijdens de lessen, tussen de lessen door en uit school gaan de gesprekken eindeloos door. Ik weet niet of dat ook met die paar woorden is, maar dan zijn het vast heel interessante verhalen. En eenmaal thuis? Dan zijn Mr. iPhone en tablet weer helemaal de focus. Wederom in “gesprek” en nog steeds vraag ik me af of dat ook in diezelfde taal is.

Maar Gelukkig heeft mijn puber, Apps. Apps waar ze alleen maar een foto hoeft te plaatsen. Hoe cool is dat! Dan Hoef je helemaal niets meer te zeggen! Alleen maar dubbel tikken voor een “like”! Dat is DE uitkomst voor mijn puber.

Hoe dat omschreven moet worden in dat “Pubertaalwoordenboek ” weet ik nog niet. Maar wellicht heeft mijn prachtige puber dochter daar een gepast “antwoord” op.

Liefs Diana

Kinderen

Ik geloof

Pauline

Gisteren plaatste ik het volgende blog al op de site van onze KleineKanjer. Vandaag plaats ik het ook maar al te graag hier, want mijn gevoel is onbeschrijfelijk!

Tijdens de behandeling van onze minipeuter leefden we met de dag. Elke dag begon er een nieuwe dag. Met een beetje geluk kwamen we de dag door en konden we ’s avonds gaan slapen in ons eigen bed, maar het had ook zomaar gekund dat die dag in een ziekenhuisbed eindigde. Leven met de dag en het beste ervan maken. Dat was het beste wat we konden doen.

Toen was daar het einde van die behandeling. En begonnen we weer aan iets nieuws. Namelijk het jaar ná de behandeling. Een jaar waar we niet verder keken dan dat jaar. Een jaar waar we onze draai weer moesten vinden in het ‘gewone leven’ met op de achtergrond die angst, want ‘wat als’…

Dat jaar is voorbij. En na vandaag geloof ik er in.

Vanaf nu kijken we vooruit en genieten van de dag. We genieten van de dag waarin onze kleintjes plezier en ruzie maken. En kijken naar een toekomst waarin ze met elkaar zullen opgroeien. Als broer en zussen met ruzie en plezier. We zien ons meisje die woorden omzet in zinnen en uiteindelijk hele verhalen vertellen zal. Die gaat fietsen, rennen en spelen met lange vlechten in het haar. Die vriendinnen mee naar huis neemt, leert lezen en haar A-diploma halen zal en misschien ook haar B. Die languit op de grond gaat liggen in de supermarkt en straks stiekem het raam uit sniekt om te gaan stappen met haar vriendinnetjes. Die in haar K3-jurkje de meest langdradige shows weggeeft. We zien haar ’s nachts in ons bed kruipen omdat ze troost zoekt na een nare droom. En we horen hoe ze ’s morgens haar mooie dromen in geuren en kleuren vertelt. En wij vertellen haar, dat alles, maar dan ook alles mogelijk is. We zien haar naar de middelbare school gaan en misschien zien we haar wel studeren. Maar het aller belangrijkste, we zien haar haar dromen volgen en leven.

En niemand weet wat de toekomst zal brengen, maar wij geloven erin.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Een opvoed-onderzoek!?

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Op Mama en Zo lees ik over het grote opvoedonderzoek. Ze hebben een onderzoek uitgevoerd onder 2600 ouders die hun mening en ervaring deelden. Wil ik het weten? Ja, dat wil ik! Interessant natuurlijk, want het is altijd leuk en handig om te weten hoe andere ouders het doen en interessanter nog, hoe andere ouders ook zo nu en dan falen (dat doet jezelf weer een beetje goed dan he). Er zijn verschillende resultaten uit het onderzoek gekomen. Over opvoedcultuur, andermans kinderen, consequent zijn, corrigeren(de tik) en schreeuwen.

26% vindt onze opvoedcultuur veel te soft. Ja blegh, die kinderen mogen tegenwoordig overal maar een mening over hebben.
76% vindt dat het wel mee valt, maar geeft aan dat sommige kinderen wel wat regels en grenzen missen. Klopt, het zijn altijd die kinderen van een ander.
Meer dan 70% vindt dat ouders steken laten vallen in de opvoeding. Oh ja tuurlijk, doe maar 100%, nobody is perfect…
En 20% stoort zich continu aan het gedrag van andermans kinderen. Daar kan ik me iets bij voorstellen! Oh… het zijn mijn kinderen?

80% lukt het niet altijd om consequent te zijn. Niet altijd consequent zijn, betekent dat dan niet gewoon dat je niet consequent bent?
Slechts 2% laat regelmatig over zich heen lopen. Whahaha! 2%… Dat schort aan zelfkennis.

Om het gedrag van hun kind te corrigeren, gebruikt 62% een time-out. Oh bah, die ouderwetse time-out! Time-in is veel hipper! Oh maar wacht, daar krijgen we zeer brutale kinderen met weinig respect van.
12% negeert zijn kind. HALLO, *zwaait* hij is er echt hoor!
En 17% ontzegt zijn kind bepaalde dingen. Dat doe ik de hele dag door.
Ruim 40% denkt dat rustig uitleggen waarom je boos bent effectiever is dan echt straffen. Rustig uitleggen terwijl ik boos ben? Wil iemand mij uitleggen hoe ik dat moet doen?

15% geeft eerlijk toe elke week wel een keer een corrigerende tik uit te delen. Nee, die tikken deel ik alleen in gedachte uit.
Meer dan de helft (53%) schreeuwt soms, maar heeft daarna al snel spijt. Yup *vinger in de lucht steekt*
31% vindt dat je er niks mee bereikt en schreeuwt dan ook nooit tegen zijn kind. Yup *steekt weer vinger in de lucht voor het eerste deel van de zin*

Wil je het opvoedonderzoek even serieus doornemen? Je leest het hier: Het Grote Opvoedonderzoek

Kinderen, Netflix

Nostalgie op Netflix

Pauline

Netflix is verre van nostalgie. Het is helemaal hip en happening. Je films en series streamen van het internet, wie had dat 30 jaar geleden kunnen bedenken? Toch is er nostalgie te vinden op Netflix. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Troetelbeertjes (1981) of BoesBoes (1980)? En nog één uit mijn geboortejaar: ET (1982). De film met het ruimtebezem (zoals de peuter hem hier noemt) is overigens nog steeds een hit! En bijkomend voordeel is dat de zesjarig eindelijk die spuuglelijke levensgrote beer uit haar kamer verwijderd heeft, want die lijkt in de nacht teveel op ET. 😉

Ik spoel even een stukje vooruit en kom terecht in 1995. Ik weet nog goed dat ik met mijn puberhoofd en met een vriendinnetje met puberhoofd naar de bios ging. En hoewel we keuze hadden uit allerlei spannende films voor een dertienjarige zoals Clueless en French Kiss, kozen wij ervoor om naar ‘A Goofy Movie’ te gaan. Don’t ask me why! Maar wat ik wel leuk vond was de herinnering die weer boven kwam toen ik deze ‘Goofy Movie’ tussen de Netflix films zag staan. Het voelde voor mij toch een beetje nostalgisch. En nog leuker was, dat mijn kleintjes de film ademloos uitgekeken hebben en er enthousiast over waren! Ook al zijn ze nog geen dertien, ze kunnen mijn filmkeuze blijkbaar wel waarderen.

Ik spoel nog even iets verder, 2006. Mag dat al nostalgie genoemd worden? Ik was toen nog kinderloos, dus het voelt voor mij in ieder geval nostalgisch. In 2006 kwam Happy Feet! En nu weer te vinden als een nieuwe film op Netflix. Tijdens en na deze film heb je eigenlijk alleen maar zin om te dansen (kan ik eigenlijk niet) en om te zingen (kan ik al helemaal niet). Hoe dan ook, een film om vrolijk van te worden én een film over geloven in jezelf en dat bewijzen ook!

Note: Het benoemen van nostalgie en mijn geboortejaar in één alinea komt overigens wel een beetje hard binnen en daar springen de grijze haren spontaan van op mijn hoofd…

Note 2: Mooi ook, om in de Amerikaanse versie van Happy Feet, Robin Williams weer te horen!