Heb je altijd al willen weten hoe het is om een vierde baby te krijgen? Jim Gaffigan een Amerikaanse stand-upkomiek vertelt je hoe dat gaat. Het is in ieder geval een mooie opvolger op ‘Moeder van drie’
En voor de ouders van vier, herkenbaar?
https://www.youtube.com/watch?v=GEbZrY0G9PI
Ik vraag me weleens af wat ik in hemelsnaam toch verkeerd doe. Ik volg een aantal bekende moeders (Doutzen, Nikkie, Nicolette, enzovoorts…) op Instagram en de afbeeldingen die zij posten zijn in de meeste gevallen mooi, perfect en altijd happy. Alsof er geen ravage aan het lichaam is aangericht. Hun carrières zitten in de lift als nooit tevoren. Ze stralen alsof ze vanaf dag één de hele nacht kunnen doorslapen. En het leven na het krijgen van kinderen is geen spat veranderd, het draait gewoon allemaal nog om hun eigen ik. Wat een fijne realiteit en ja, jaloers kan ik er wel op zijn.
Ik doe daar toch iets verkeerd, want…
Mijn leven is namelijk van ‘alles draait om mij’ naar ‘alles draait om het kleintje’ gegaan.
Mijn dagen gingen van ‘wat ik wil’ naar ‘wat mijn kleintje van mij wil’.
En de nachten gingen van ‘heerlijk languit in mijn eigen bed’ naar ’twintig keer onderbroken en opgerold in een junior bed dat ik deel met een peuter’.
Mijn lichaam ging van ‘puntige borstjes’ naar ’theezakken tot op de knieën’. (Oke, dat was zwaar overdreven).
Uiteten ging van ‘fancy restaurants’ naar ‘de Mac Donalds’
Mijn winkelgedrag ging van ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kast’, naar ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kleintje’s kast’.
Mijn workout ging van ‘drie keer in de week naar de sportschool’ naar ‘elke avond drie kleintjes achtenzestig keer terug in bed leggen’
Mijn vakanties gingen van ‘mooie hotels op witte stranden’ naar ‘kindvriendelijk campings met glijbanen’.
Het huishouden ging van ‘redelijk netjes’ naar ‘complete chaos’.
En mijn relatie ging van een ‘vurige ik hou van jou’ naar een ‘oh, wil jij ook nog aandacht?’
Mijn Instagram-posts zijn in de meeste gevallen niet altijd mooi, perfect of helemaal happy. Het is ‘real-life’ en mijn leven draait, na het krijgen van kleintjes, volledig om de kleintjes. En ach, zo verkeerd is dat niet toch?
Kijkje achter de (realistische) schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram
Mijn zesjarige kan toveren met papier, stiften, pennen en potloden. En dan is ze vooral goed in het laten verdwijnen van deze producten. Echt waar, als ik niet oplet, dan gaat er per dag een pak papier doorheen. Mijn balpennen ben ik altijd kwijt en binnen een week zijn haar stiften niet meer leuk om mee te kleuren omdat je zo hard moet drukken om er nog enige kleur uit te krijgen. Hier in huis hebben we een massaproductie van tekeningen en brieven. Een pak papier is één van de mooiste cadeaus die ze krijgen kan.
Om al die massaproductie te kunnen uitvoeren, heeft ze een groot bureau nodig. Dat heeft ze niet. Ze heeft een leuk ouderwets (door mijzelf) gepimpt schoolbureautje. Echt heel schattig, maar niet functioneel. Daarom belandt ze elke dag aan de keukentafel met al haar papierwerk. Gezellig hoor, maar inmiddels ben ik klaar met die zooi aan tafel. En op de grond. En op de bank. En overal waar ze maar haar papieren kan neerleggen. Bewonderenswaardig is het wel hoe snel ze de gehele woonkamer kan bedekken met papier, alleen jammer dat ze haar toverkunsten niet gebruikt bij het opruimen van deze productie.
Hoe dan ook, mijn punt is, ze heeft een groter bureau nodig (en een limiet op papierverbruik). Op háár kamer. Zodat ze ongestoord haar massaproductie kan uitvoeren. Ikea is een voor de hand liggende optie om mijn zoektocht te starten. Maar toch kom ik eerst terecht bij Otto, waar ik dit mooie bureau zag. Het doet me denken aan een tekentafel, maar dan met een vak voor boeken en in mijn zesjarige’s geval: papier. En aan de zijkant een rekje voor een schooltas en in mijn zesjarige’s geval: een pak reservepapier.
Ik denk dat ze hier wel weer wat nieuwe kunstwerken op toveren kan. In haar eigen kamer.
We weten nu dat ouderschap gepaard gaat met humor, het liefst een flinke dosis humor. Maar het leukste zijn toch altijd nog die kleine (irritante en ó zo schattige) bloedjes van ons. Want hoe vreselijk we ze af en toe achter het behang kunnen plakken, achteraf (en soms tijdens) liggen we in een deuk om sommige situaties waarin we met ze verzeild raken.
Dus vandaag; De leukste kinderen van 2014!
In 2013 werd het woord ‘Selfie’ in de Dikke van Dale opgenomen. Inmiddels hebben heel veel kleintjes de selfie ook ontdekt. Ik ben hem weleens tegengekomen op m’n telefoon. Jij ook?
‘Fotobom’, genomineerd als woord van het jaar 2014. Ik kijk er liever naar, want ik lig in een scheur om sommige die voorbij komen. Ook die van de kleintjes zijn zeer vermakelijk…
Dit kleintje kijkt ongeveer net zo blij als ik, als ik dit soort voedsel op tafel zie staan.
Het is geen etalagepop maar een dreumes die overduidelijk in zijn lik-fase (ja dat bestaat) zit.
Duidelijk een gevalletje ‘ongewenst in beeld’
Maar ook in de ‘You-Tube scene’ zijn er behoorlijk veel lollige, getalenteerde en vermakelijke kleintjes te vinden.
Eentje die het hele world wide web is overgegaan; de vader-dochter ‘Let It Go’ versie. Heerlijk die overgave!
De tranen rolde over mijn wangen bij het zien van de ‘Jimmy Kimmel – I Told My Kids I Ate All Their Halloween Candy’
En dit lachje dan! Als je binnen 30 seconde niet meelacht, dan heb je écht een zware dag!
https://www.youtube.com/watch?v=PcqPKiNIzww
En als je dit meisje tegenkomt tijdens je ochtendhumeurtje, dan kan je dag niet meer stuk!
Kleutergeklets
Naast een eerder besproken puber met “pubertaal”, welke niet veel woorden bevat, hebben we hier natuurlijk ook nog een kleuter rondstruinen. Deze lekkere kletskous is zijn woordenschat aan het ontdekken en vooral aan het uitbreiden. Ik kan met een gerust hart zeggen, hij is goed bij de tijd en flink op weg. Hij leert woorden van zijn zus, televisie, van ons en hier en daar een medische term schuwt hij niet.
Ik zelf kan zeggen dat ik aardig kan ouwehoeren. Zoals mijn vriendin het schetst, praat ik tegen iedere stoeptegel. Ik heb natuurlijk mijn schaarse stille momenten maar op een feestje of met vriendinnen klets ik 5 kwartier in een uur. Door mijn turbulente drukke bestaan heb ik altijd wel wat te vertellen en meestal vol enthousiasme. Zo niet dan trekken we gewoon iets uit de oude doos, daar zit nog genoeg gesprekstof in voor een avondvullend programma, of tig. Het zit denk ik de genen, want ik heb lekker kletsende ouders en mijn opa was een ware kampioen in ouwehoeren.
Blijkbaar is dit iets wat in een bepaalde lijn voortzet, want wat mijn puber te weinig heeft zet mijn kleuter gewillig door. Ik betrap me er soms zelfs op dat, wanneer hij zoveel praat, mijn gedachten soms even wegglijden… Mama! Oeps. Een reeks van vragen stormen op me af. Zo ongeveer 300 keer per dag roept hij mama, daar hoor ik overigens maar een kwart van. Wat doe je? Wat staat daar op tv? Hoe laat is het nu? Waarom doe je dat? Is het nu ochtend of nog nacht. Wat betekent dat? Hoe moet dit? En bij iedere reclame op tv hoor ik dat hij dat ook wil hebben, wat bijna onmogelijk lijkt. En als ik er zelf een woord uitfloep dat hem geleerd is niet te gebruiken, word ik gecorrigeerd door mijn eigen 5 jarige. Oei!
Dit praten begint overigens al in de ochtend wanneer mijn prinsje binnen loopt met een “goede morgen, ik ben wakker mama” en vervolgens vraagt of ik zijn dekentje om wil doen, zijn drinken kom brengen en een tekenfilmpje op wil zetten. Dit alles in één adem. En zo geschiedde, iedere ochtend. De momenten dat hij naar school gaat zijn schaars, dus alles kan bij hem in de relax modus. Op dat moment is hij wel even rustig. Dan laadt hij zijn batterij op om vervolgens zijn stembanden een goede voorbereiding te geven voor de rest van de dag. Dit gaat door tot bedtijd zich aan dient, want dan wil hij eigenlijk nog wel even “rustig” spelen met zijn Playmobil boot of gooit hij snel nog even zijn bak met hotwheels om, krijgt hij trek of dorst, ja ook deze truc gebruikt hij voor zijn momentje rust. Maar ook dan ben ik de beroerdste niet.
Maar hoe heerlijk is het om dat kleine stemmetje te horen kletsen, honderduit. Want uiteindelijk is het ’s avonds, wanneer hij slaapt, toch best behoorlijk STIL.
Dan verlang ik weer naar “goede morgen mama, ik ben wakker, mag ik mijn dekentje, drinken en een tekenfilmpje?” YES!
Liefs,
Diana
Terwijl iedereen in de ban is van Sinterklaas en Kerst, ben ik het meest in de ban van de uitverkoop. Eindelijk weer even lekker losgaan en mooie items scoren. Zo is er hier en daar al 30% korting op kinderkleding en als supertip is er al 35% korting bij Olliewood! Ik zocht de leukste jurkjes in de categorie ‘Animal’ voor jullie uit én ze zijn on sale!
1. NoNo Panda jurkje uit de collectielijn ‘Just be Cute’, dat moet lukken met dit jurkje!
2. Roarrrr! De Bomba ‘Animal’ dress. Een schot in de roos of to much?
3. Nu we een hond hebben, zie ik ze opeens overal! Zo ook op deze Mexx sweatjurk.
4. Oeh, nog een gevalletje Love it or Hate it! ‘Flower bugs’ van Molo
5. Daar heb je er weer één, nu van WILD (model Dogs)
6. En als laatste, mijn persoonlijke favoriet: Mim-Pi met poezen-print.
Een jaar geleden, precies deze week een jaar geleden leek de wereld onder onze voeten verdwenen. Die week gebeurde er zoveel dat ik achteraf kan zeggen dat ik in een roes alles heb beleefd. Zo zaten we bij de huisarts en zo lag mijn kleine prinsje een volledige werkdag onder narcose voor een MRI en een spannende operatie. Operatie geslaagd, even ademhalen. Vanaf dan is ieder moment kostbaar. Hoe komt hij uit zijn kunstmatige slaap, de uitslagen, wel of geen uitzaaiingen, wat gaat er gebeuren! Is hij er volgende week nog?! 100.000 vragen en de ene klap na de andere te verwerken. Dat arme, arme, vrolijke, grappige, ondernemende, stoere, prachtige kleine kereltje vol met levenslust, moet dit allemaal ondergaan. Waarom? Op die vraag krijg je nooit een antwoord, dus probeer dat ook niet te krijgen. Eerlijk? Nee, kinderen met kanker is niet eerlijk. En dan terugkijkend op dit afgelopen jaar. Jeetje het is al een jaar en wat is er allemaal gebeurd! 30 bestralingen, chemo kuren, de prikken niet geteld, koorts, opnames, goede dagen, slechte dagen, maar klagen? Nooit. Ik heb nog nooit eerder zo een sterk kind ontmoet. Wat een kracht. Mijn kleine kanjer haalt veel kracht uit superhelden en superhelden huilen niet, mijn prins huilt bijzonder weinig. Het komt zelden voor dat een kind die onder behandeling is geen sonde draagt, want eten op eigen kracht is lastig. Prinsje zegt soms dat zijn buikje zegt dat het vol zit. Maar op eigen kracht, soms op het randje, eet hij zich naar het streefgewicht. Wat een wilskracht.
Het leven nu, want dat gaat door. Soms wil ik het niet, dan wil ik terug naar de tijd dat iedereen nog gezond was. Want wat brengt de toekomst? Soms slaat de angst toe, maar ik blijf proberen met een positieve blik vooruit te kijken. Mijn kleine prinsje is zo positief die trekt ons daar in mee. En het gaat ook niet om mij, ik hoef er alleen maar voor hem te zijn. En dat probeer ik met alle macht en waar ik kan. Samen met mijn gezin, want geloof me, iedere stap die ik buiten de deur zet, knaagt er schuldgevoel. Maar het moet soms. En wat er nog meer is gebeurd? Ik ben bijna volwaardig verpleegkundige, heb mensen verloren en bewust losgelaten en andere bijzonder leuke mensen daar weer voor teruggekregen. Ik heb uiteraard mijn te gekke ouders en wat schoonfamilie die er “gewoon” altijd zijn, mijn eigen vriendinnen en nichtje hebben wederom bewezen dat het echte toppers zijn. Zij trekken mij met regelmaat een restaurant in of naar de kroeg of gewoon een gezellige avond thuis. Mijn hele stoere, sterke dochter die gewoon lekker door pubert en haar broertje soms toch echt gewoon nog lastig vindt. Ik heb geluk met een werkgever die het allemaal begrijpt en een aantal lieve collega’s. Ik krijg met regelmaat hele lieve gedichten, berichten, etentjes, cadeautjes, bloemen en heb onlangs zelfs een tattoo cadeau gekregen. En natuurlijk deze kans om iedere week een column te schrijven op deze te leuke website wat zelfs redelijk succesvol lijkt. Ik heb geleerd dat het leven iets is om van te genieten, en heel veel liefde te geven aan een ieder waar je van houdt, iedere dag en doe mijn best, met mijn dierbaren.
Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel deze week. Ben mixed in emotions, alles komt soms even terug. Een lach, een traan, een knuffel met intense liefde, soms angst maar veel hoop, soms boos maar vaak blij. En ongelooflijk veel bewondering voor mijn kleine prinsje. Als iemand een prijs verdient van moed, waardering en respect is hij het wel.
Op naar beterschap!
Liefs Diana
Bijna twee weken geleden kondigde ik aan dat er toch een vierde kwam. We waren in verwachting en deze keer duurde dat slechts een korte week. Vandaag precies een week gelden, verwelkomden wij Lily, onze pup. En vanaf deze week proberen wij elke vrijdag een overzicht van ons hondenleven te geven. Wie weet, vinden jullie dat leuk en interessant. Zo niet, dan niet.
Goed. We hebben Lily nu een week bij ons en het was even wennen. Ogen in mijn rug had ik nodig. Want het was niet alleen achter Lily aan rennen, ook de kleintjes hadden zo hun instructies nodig. Tijd voor een kort overzichtje dus.
De afgelopen week heb ik:
– 35 drollen opgeraapt
– 87 plasjes weggeveegd
– 20 kilo puppyvoer ingekocht
– 4x in de kou buiten gestaan terwijl Lily binnen haar behoefte deed
– 122x de pup van de minipeuter afgehaald
– mijn angst overwonnen door mijn vinger in de bek van de pup te steken om iets uit haar mond te halen
– na het overwinnen van mijn angst, heb ik dat nog 76x herhaald
– 7x gedweild (ja dat is heel bijzonder)
– 111x mijn kleintjes hun speelgoed op laten ruimen
– 1 GB bestand foto’s van de pup gemaakt
– en maar 2x gedacht ‘waar ben ik aan begonnen??’
En hierbij een paar leuke fotootjes van ons hondenleven.
Lily weet uitstekend te integreren in ons gezin.
De peuter is zo ontzettend gelukkig met het nieuwe gezinslid.
Ik heb altijd geroepen dat ik een hond alleen op een boerderij zou willen. Lily voelt dat feilloos aan.
Nee, ze heeft hier niet aan mijn wijnvoorraad zitten lurken. Puppy’s slapen gewoon veel.
Voor het eerst in de bakfiets. Man, wat vond Lily dat spannend!
Ja, zo gaat dat hier weleens. Heb je zomaar opeens een fruitshake over je heen.
Ook de peuter voelt mijn wens naar het boerenleven aan en heeft zich in een overal gehesen.
Het avondeten kan bij ons alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat. Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie of bietjes… of een ander soort groente. Op het moment dat we de zesjarige zover hebben om een hap (lees: een ienie-minuscuul hapje) van haar eten te proeven, hangen de andere twee ondersteboven aan hun stoel, of erger nog, liggen ze onder de tafel. Als we ze dan eindelijk allemaal weer op hun plek hebben en eraan toe zijn gekomen om zelf een hap van ons eten te nemen, is het koud geworden.
Nee, het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Wat het nog het meest ingewikkeld maakt, is dat iedereen andere wensen heeft. De één wil patat, de ander wil pannenkoeken en als ik de man aan het woord laat, komt er soep of kip tandoori op tafel te staan. Nee, het zijn stuk voor stuk verschillende, en in mijn ogen moeilijke, eters.
De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ’s avonds eten, is eigenlijk geen enkele antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. En het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.
De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!
De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommendeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…
Weet je nog dat je kleintje lief in zijn of haar wiegje lag te slapen? Totale onschuld en helemaal puur. Je wilt dat kleintje de hele wereld geven, verwennen tot op het bot. Maar er komt een dag dat je je realiseert dat je lieve onschuldige en pure kleintje veranderd is in een verwend nest, een draak dat vuur gaat spuwen als ze niet krijgt waar ze om gevraagd heeft. En dan zou je even op ‘Control, Alt, Delete’ willen drukken, maar die toetsencombinatie is niet beschikbaar op je kleintje.
Het gedrag, waar wij als ouders overigens volledig schuld aan hebben, ook al bedoelden we het zo goed, ontwaakt deze maanden nog meer dan de andere maanden van het jaar. Hoe kunnen we dat verwende gedrag nu beperken? Of is het allemaal niet zo erg en kunnen we het gedrag beter accepteren?
Tevreden zijn. We kunnen ze bijvoorbeeld leren om tevreden te zijn met wat ze hebben en krijgen. Maar hoe erg is het om meer te willen? Als ze later groot zijn, zijn we ook apetrots als ze voor de volle mep ergens voor gaan. En niet zomaar tevreden zijn en genoegen nemen met minder. The Sky is the Limit.
Dus hoe erg is het eigenlijk als je kleintje bij het gekregen cadeautje zegt, dat ze eigenlijk een andere had willen hebben?
Kijken naar mogelijkheden. Natuurlijk is het vervelend als je kleintje niet enthousiast reageert op iets wat zij krijgt. Uiteraard wil je dat je kleintje tevreden is met wat ze heeft en krijgt. Maar voor haar is het totaal niet realistisch om direct gepikeerd te roepen dat andere kinderen helemaal niks krijgen. Misschien is het handig om te kijken naar de mogelijkheden om uiteindelijk toch te krijgen wat ze wil, door bijvoorbeeld ervoor te sparen. En nogmaals uitleg geven over dat niet alles meteen mogelijk is.
Durf nee te zeggen. Ook al kan het verrekte lastig zijn om nee te zeggen tegen die ‘puppy-ogen’, of om nee te zeggen omdat je simpelweg geen zin hebt in de gevolgen (krijsende kleintjes bijvoorbeeld). Ook bij deze kwestie kunnen we ons afvragen hoe erg het is dat onze kleintjes geen nee accepteren. Vervelend is het zeker, maar het is ook een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt. Wellicht is het in zo een situatie verstandig om weer te kijken naar de mogelijkheden. IS het in de toekomst (verjaardag?) wel mogelijk om die barbiepop of racebaan te kunnen bemachtigen. Op dat moment zal het een teleurstelling zijn, maar hé, ook daar moeten ze mee leren omgaan.
Nu ik erover nadenk is het opvoeden niet zwart of wit. Het is de kleur van je hart. En het gedrag, waar wij als ouders dus volledig schuld aan hebben, hoeft zo erg niet te zijn. Want The Sky is the Limit.