Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Dat kale bord macaroni waar ik het laatst over had, dat schotel ik mijn kleintjes natuurlijk niet elke avond voor. Nee, ik doe echt mijn best in de keuken, maar het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Het avondeten kan bij ons dus alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat (of spinazie à la crème). Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie, bietjes… of een ander soort groente.

Aan de laatste foodtrends hoef ik me ook al niet te wagen. Ik heb het geprobeerd hoor! Een soort fruitshakie, maar dan met avocado en spinazie erdoor gemixt. De peuter keek er vol afschuw naar en keerde het al snel de rug toe, zelfs de man riep een harde ‘gatverdamme’ uit. En eerlijk? Nee, ik vond het zelf ook niet zo een succes.

Maar het schijnt dat ik daar niet de enige in ben. Uit een onderzoek van de Ouders van Nu en FrieslandCampina bleek dat de meeste ouders de foodtrends (quinoa, Goji-bessen, kokossnippers, wagyu en amandel melk) liever aan zich voorbij laten gaan. Het mag allemaal wat simpeler aan tafel. Ze maakten een video van tafelmomentjes met kleintjes.

Oh yes Please… Simpeler, graag! Dit zijn mijn drie etertjes aan tafel:

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ‘s avonds eten, is eigenlijk geen enkel antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. Het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommandeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…

Hoe zijn de tafelmomentjes met jullie kleintjes? Gaan jullie voor simpel en ben je blij dat er überhaupt iets in gaat of ga je voor de foodtrends en heb je een tafel vol fijnproevers?

Kinderen, Liefs Diana

De bloemenkraal

Diana

De dag waarvan ik niet wist wat te verwachten, de dag waar ik 14 maanden geleden niet eens aan durfde te denken. Die dag is nu voorbij. De allerlaatste chemo behandeling is geweest. Heel eng want chemo voelt veilig. Het is fijn voor mijn Prins dat het voorbij is, zodat zijn lichaam weer goed kan herstellen, eindelijk!

Natuurlijk volgen er nog dips, transfusies, gesprekken, controles en scans en zijn we nog jaren verbonden met het VU. Maar de dag van de welbekende bloemenkraal is een mijlpaal voor een kind met kanker en zo ook voor mijn kanjer.

Vanaf nu moeten mijn Prins en zijn lichaam het zelf flikken maar oooooohw mèn wat heb ik bewondering voor mijn kleine fragiele manneke van 5 jaar met zijn slechts 1,05 meter groot en nog geen 17 kilo. Hij heeft deze hele periode doorstaan zonder klagen, zeuren of piepen. Heeft meer prikken en medicijnen gehad dan in een gemiddeld mensenleven, maar huilen? Nauwelijks. Nog meer bewondering heb ik voor het feit dat deze kanjer de hele periode ZONDER sonde heeft doorgebracht. Natuurlijk was het soms op het randje en werd de diëtiste uit de kast getrokken. Maar deze stoere knul heeft het zelf geflikt en zichzelf op gewicht gehouden met pure wilskracht. De manier waarop? Inmiddels zijn we groot aandeelhouder bij Mora en is de productie van frikandellen verdubbeld en de Dora worst en leverworst bij de AH zijn in grote getale aangerukt sinds Mace ziek is. Totaal geen structuur, maar eten wanneer “zijn buikje zegt dat hij honger heeft”. Een ziek kind die in dit ziekte proces geen sonde draagt, gebeurt zelden, dit noemen we superheldenkracht. Laat ik wel voorop stellen dat sommige kinderen geen keuze hebben.

De enige keerzijde van dit hele proces is dat deze “Prins op zijn erwt” enorm is verwend en ik draag hem op handen. En weet je? I love it! Deze jongen heeft een award verdiend maar het mag ook een standbeeld zijn, voor de meest stoere, moedige, krachtige en sterke jongen van 5 jaar oud die Mace heet. Er zijn natuurlijk nog duizenden kinderen die dit verdienen maar deze superheld is speciaal voor mij.

Het gekke is, ik besef nog niet helemaal dat het “klaar” is en zit er met mijn hoofd nog middenin. En als ik de film soms voorzichtig en langzaam terug draai is het nog niet te bevatten. Wat ik heel bewust ervaren heb, is dat het leven echt GEWOON doorgaat. Dat wil ik niet, dat gebeurt gewoon. Ik heb heel veel geleerd. Ik heb geleerd dat er mensen zijn weggebleven, uit angst. Ik heb geleerd dat ik dat niet begrijp. Ik heb geleerd dat alles relatief is en alles een andere betekenis krijgt. Daar waar ik me voorheen druk om maakte is een stuk minder belangrijk. Ik heb geleerd dat ik blij moet zijn met kleine dingen en grote idealen moet behouden. Ik heb geleerd wat vrienden, vriendinnen en familie betekenen. Ik heb geleerd door te knokken en positief te blijven denken en geleerd dat klagen en huilen niet helpt. Maar ik heb ook geleerd hoe een infuuspaal werkt, veel medische termen, over medicijnen, en hoe belangrijk de gezondheidszorg is en hoe belangrijk het is dat je als ouders mee denkt, mee werkt en vooral niet aan je gevoel moet twijfelen en dit ook uit te spreken. Ik heb geleerd niet te ver vooruit te kijken maar in korte periodes en dat het heel belangrijk is om geduld te hebben. Ik heb geleerd dat geld heel belangrijk is, maar dat het echt gaat om de gezondheid en het geluk van je kinderen.

Ook op de dagpoli nemen we nog geen afscheid, want ook hier waren we “thuis”. Maar waar Mace zo ongeveer 30 keer om heeft gevraagd op een dag en wat hij helaas heeft gemist zijn de CliniClowns. Met een van de clowntjes heeft hij een bijzondere klik, wat is dat overigens een mooi initiatief. Dus daar moeten we nog wel echt afscheid van nemen.

Voor nu, proost voor het weekend! Proost op het leven! Proost op de gezondheid van alle kinderen op de hele wereld!

Liefs,

Diana

Kinderboeken, Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Totdat je een bieb-pas had

Pauline

Sinds kort zijn we lid van de bibliotheek. Misschien een beetje aan de late kant gezien de leeftijd van mijn zesjarige, maar het was tot voor kort simpelweg niet nodig. We hadden zelf de halve bibliotheek aan prentenboeken thuis liggen, waar we de komende 20 jaar nog uit kunnen voorlezen. Maar de zesjarige ging naar groep 3 en daar leert ze lezen. Ze leert het uit de zogeheten Avi-boekjes wat begint met ‘ik vis mis’ of ‘ik pak maan’. Echt veelbelovende verhalen zeg maar. Boekjes die wij in ieder geval niet op voorraad hebben in onze persoonlijke bibliotheek.

Lid van de bieb dus. Wat ik niet wist…

Ik wist niet dat boekjes op tijd terugbrengen zo moeilijk kon zijn. Ondanks dat we er nu regelmatig komen en mijn kleintjes er zich volledig thuis voelen (als in jassen uit, schoenen uit, haar los, enzovoorts), is het mij nog geen één keer gelukt om de boekjes op tijd te retourneren. We hebben het in het afgelopen half jaar zelfs al gepresteerd om een boek te laten verdwijnen, zomaar opeens, foetsie, weg! Uiteraard, nadat ik de rekening betaald had, kwam de man met een boek aanzetten wat hij in zijn auto onder alle koekkruimels vond. Het boek van de bieb.

Ik wist niet dat mijn kleintjes langer dan 5 minuten stil konden zijn. Maar in de bibliotheek kunnen ze dat, echt waar. Misschien komt het door de dreigende blikken van de bieb-medewerkers. Of misschien kunnen ze hun eigen gegalm niet aanhoren in de mega stille ruimte.

Ik had het niet verwacht, maar mijn kleintjes vinden het fantastisch in de bieb. Ook al moeten ze hun mond zoveel mogelijk dichthouden. Eigenlijk is een uitje naar de bibliotheek heel relaxed. Mijn peuters vermaken zich, mijn zesjarige leert lezen en ik kan even heerlijk ontspannen.

bieb

Kinderboeken, Kinderen, Spelen met je kleintje

10x de leukste prentenboeken voor je kleintje

Pauline

Wat is een prentenboek? Prentenboeken zijn zeer aantrekkelijk voor peuters, naast een leuk verhaal heeft een prentenboek ook aantrekkelijke illustraties. Een goed en leuk prentenboek nodigt uit om interactie te hebben met je dreumes, peuter of kleuter.

Deze top 10 leukste prentenboeken is niet geselecteerd door een jury van jeugdbibliothecarissen, maar door mijn eigen kritische dreumes, peuter en kleuter.

1. Floddertje! Wie houdt er nou niet van Floddertje? Mijn kleintjes kunnen zich in ieder geval heel erg goed identificeren met Floddertje. Of ik daar nou zo blij mee moet zijn… In dit boek zes verhaaltjes met steeds weer andere belevenissen over het zich voortdurend vuil makende meisje Floddertje. € 15,95 – Bestellen >>

2. Willem is een humeurige en mopperende zeerover, maar blijkt uiteindelijk een klein hartje te hebben. Door het piraten thema is het vooral voor de jongens een erg leuk boek! Aanrader! Woeste Willem. € 13,95 – Bestellen >>

3. De eerste uit de officiële Prentenboeken top 10. Piep wil oversteken. Onder het mom van ‘ze leren er ook nog wat van’ is dit een erg leuk boekje, ook voor de hele kleintjes. € 6,95 – Bestellen >>

4. Het glimt en het blinkt, kleintjes kunnen er uren naar kijken. Een verhaal met een moraal. Trots en ijdel en toch geen enkele vriend omdat hij alles voor zichzelf houden wil. De mooiste vis van de zee. € 14,95 – Bestellen >>

5. De Gruffalo. Al jaren een absolute favoriet hier in huis! Wie niet sterk is moet slim zijn en dat is kleine muis! € 13,95 – Bestellen >>

6. Ook dit boekje is uitverkozen tot één van de 10 mooiste prentenboeken van 2015. Snel naar huis, kleine muis Een muisje wil heel graag naar huis, maar kan de weg in het donker niet vinden. Spanning alom en toch ook wel weer erg grappig. € 12,95 – Bestellen >>

7. Pas op! Dit boek bijt! Ook dit boek staat in de Prentenboeken top 10. Een boek dat in het teken staat van interactie. Grappig en origineel! € 9,95 – Bestellen >>

8. Als iedereen slaapt Over een meisje dat midden in de nacht wakker wordt en gaat doen waar ze zin in heeft. Vooral de tekeningen in dit boek trekken de aandacht. Ook dit boek staat in de Prentenboeken top 10 € 14,50 – Bestellen >>

9. Een oude bekende en nog steeds favoriet! Raad eens hoeveel ik van je hou Over Hazeltje en Grote Haas die aan elkaar graag laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Gegarandeerd dat je in een vertederende voorlees-kwartiertje met je kleintje hebt. € 13,95 – Bestellen >>

10. En als laatste: Koning Koen en de draak Ook in dit boek zijn de tekeningen favoriet en het thema ‘Draken’ doet het ook altijd goed bij de peuters. € 14,95 – Bestellen >>

Kinderen, Overige

Opvoeden zonder straffen en belonen

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Ik ben ooit begonnen in het boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ met de ondertitel ‘opvoeden zonder straffen en belonen’. Ik zag het helemaal zitten. Zo een opvoeding ging ik mijn kleintjes geven. Ik ging ze niet opvoeden, ik ging ze begeleiden in het vinden van hun eigen ik, zonder geschreeuw en te dreigen. Straffen en belonen kwamen daar ook niet in voor en beloningssystemen al helemaal niet!

Toen mijn eerste kleintje een babytje was, ging deze methode prima. Ik hoefde haar niet te straffen en te belonen. Ik hoefde haar alleen maar te voeden en te verzorgen. En lief te lachen. Maar opeens begint zo een baby te bewegen en altijd net de andere kant op als jij zou willen. Maar goed, je hebt in je achterhoofd dat je je kleintje wil begeleiden in haar eigen tempo van ontwikkelen, zodat zij kan worden wie zij werkelijk is. Klinkt mooi, vind je niet?

Maar toen kwam nummer twee en kreeg ik het drukker. Nog een kleintje om te begeleiden naar een waar en puur mensje. Nummer één begon wat verschijnselen van jaloezie te vertonen en ik vroeg me af hoe dat nou kon? Toch accepteerde ik het gedrag en probeerde ook hier mijn kleintje te begeleiden zonder het meteen af te straffen. Maar toen begon dat kleintje haar nieuwe broertje met het hamertje van haar hamertje tik spel op zijn hoofd te rammen, voor de tachtigste keer… En voor ik het wist zat mijn kleintje op de trap.

Nee, opvoeden zonder straffen en belonen was voor mij te mooi om waar te zijn. Maar beloningssystemen… Die hield ik buiten de deur.

Totdat mijn dochter epilepsie kreeg en daar medicijnen voor moest slikken. Na een week stiekem het medicijn door haar drinken te hebben gedaan, hebben we toch open kaart met haar gespeeld. Het stiekeme gedoe voelde niet goed en aangezien ze een lange tijd aan de medicijnen vast zou zitten, was het beter om de waarheid op tafel te leggen.

En daar was het dan. Het beloningssysteem. Als ze haar drankje (door haar drinken) in één keer opdronk, mocht zij een sticker plakken. Twee keer per dag, een hele week, met als beloning een klein cadeautje. En het werkte, het werkte verdomde goed! Mijn dochter kreeg haar medicijn en ik kreeg rust.

Ik ben nog steeds geen grootgebruiker van beloningssystemen. Laatst ontving ik er een aantal van Gastouderland waar het oog van mijn zesjarige op viel. Zij zag er wel wat in en dus ben ik weer overstag gegaan om een beloningssysteempje te beginnen. De afspraak was dat alledrie de kleintjes de héle nacht in hun eigen bed zouden slapen, twaalf keer. Toen ze de eerste nacht ook daadwerkelijk alledrie in hun eigen bed geslapen hadden, was ik toch een beetje beduusd. En overrompeld.

Was de oplossing nou zó simpel?

Kinderen, Liefs Diana

Het leven in het VU, deel 2

Diana

Ik stap de lift uit, afdeling 9B van het VU. Weer die bekende geur waar ik me meteen veilig en “thuis” voel. Dit keer bewapend met mijn spullen voor een overnachting. Na een berichtgeving dat mijn prins een zware nacht heeft gehad probeer ik me daar op voor te bereiden, voor zover mogelijk. Los van het feit dat ik dat altijd doodzielig vind, kost het mij, als ik hem zo zie lijden, al de energie die ik nog heb.

Ik loop zijn kamer binnen en hij zit er, volgens vader, alweer wat beter bij. Gelukkig maar, want er moet nog een zak chemo in en daarvoor moet hij natuurlijk wel goed genoeg zijn. Weer spelen we een spelletje en komt een lieve verpleegkundige een tijdje gezellig een praatje houden. Na een gezamenlijke lunch en vertrek van vader word ik door mijn prins vriendelijk doch dringend verzocht om wederom de sleutel van de dvd kast tevoorschijn te toveren. Wanneer we teruglopen naar de kamer ziet mijn prins vanuit de gang de magische blauw gekleurde lichttunnel van “kinderstad”. Er is geen ontkomen meer aan.

Terwijl hij in kinderstad zijn favoriete spel van Sky Landers op de Wii speelt, ziet hij “een voor hem” vreemd poppetje. Ok, ik ken mijn taak inmiddels en wanneer ik hierover navraag doe, blijkt dat de allernieuwste versie nog nieuw in doos, zojuist is aangeleverd. Alles wordt uitgepakt en geïnstalleerd, want Mace wil spelen. En met Mace zijn reputatie wordt alles uit de kast getrokken en geregeld. Dit gaat een tijdje duren weet ik, dus installeer ik mezelf op de gigantisch grote felgekleurde Fat Boys om vervolgens in de relax stand daar te vertoeven.

Inmiddels is het iets voorbij etenstijd en ik weet dat het avondeten klaar staat en zijn beste tijd heeft gehad qua warmte en stevigheid. Nu verzoek ik mijn Prinsje, vriendelijk doch dringend, terug te keren naar zijn kamer voor de laatste zak chemo. Wanneer hij in bed ligt en nog wat eet en drinkt, krijgt hij zijn laatste medicijnen van de dag. We kijken nog wat tv en als toetje speelt hij een spelletje op de DS en gaat dan eindelijk slapen.

The day after: het was een vreselijk onrustige nacht. Zoals een ieder weet, maakt chemo kankercellen stuk, maar als je ziet wat het met je knulletje doet besef je echt wat voor GIF het is. Kermend in zijn slaap en de huidpijn zeggen genoeg. Acht uur ’s ochtends: lab afname en controles. We duiken weer even terug in bed, want slapen is er nauwelijks van gekomen. Met koffie in bed, kijken we voor de zoveelste keer de dvd van Ben10. Mace moet spoelen via zijn lijn en dit duurt tot 18:00 uur.

Na een ochtend lang rust begint prinsje weer enigszins babbeltjes te krijgen en is vader begin middag weer gearriveerd. Tijd voor kinderstad, vindt Mace. Door die magisch blauw lichtgekleurde tunnel. We spelen tafelvoetbal, Sky Landers en we voetballen. Bij het piepen van het infuus, die een signaal geeft buiten onze kennis, moeten we terug naar de kamer. Eenmaal terug vullen we onze tijd met dvd kijken, spelletjes spelen, eten en chillen. Inmiddels is het 17:00 uur en wordt het eten rond gebracht. Het eten in het VU is overigens zeer goed eten en ik eet een lekker gebakken visje. Tussen alle keuzes die je krijgt zat er helaas niets tussen wat mijn prins lekker vindt. Kort na het eten ruim ik de kamer op en pak de spullen in.

Eindelijk is het 18:00 uur! De naald van het infuus mag eruit, yes! Wil ik benadrukken dat dit ook altijd wel een “dingetje” is bij mijn kanjer. De naald is eruit en we halen nog de kralen van de “kanjerketting“. Mace voelt zich vrij en raced met zijn loopfiets als een gek over de afdeling, 3 rondjes achter elkaar. We lopen terug om alle spullen op te halen. Alles opgeruimd achterlatend als altijd.

Ik neem geen afscheid want we zijn er woensdag weer. Niet op 9b maar wel in het VU. De mensen die ik ken die zie ik weer. Zeer binnenkort breng ik een lekkere traktatie naar de afdeling, maar voor nu ga ik gewoon naar huis. Dag 9b, dag lieve bekende en onbekende verpleegkundigen. Dag lieve PM’er. Dag fijne vertrouwde kamers, lekkere bedden en lekker eten. Dag vieze koffie uit de koffiemachine. Dag vertrouwde geur, ouderkamer, speelkamer en speelstad. Dag lieve vrijwilligers en alle mensen die zich daar inzetten. Ik zie jullie allen terug in andere omstandigheden, maar wat zal ik jullie missen.

Dank jullie wel, allemaal. We gaan weg, hetzelfde Als altijd. Prettig weekend.

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Het leven in het VU, deel 1

Diana

We stappen de lift uit, afdeling 9B van het VU. Ik ruik de bekende geur waar we ons al 14 maanden veilig en “thuis” voelen. Meteen komt het besef. Dit is de laatste opname voor een chemokuur. Een golf van emoties en een misselijkmakend gevoel overvalt me. Niet van de geur, maar van het idee dat deze veilige plek straks geen groot deel van ons leven meer uitmaakt.

Mijn Prins op zijn loopfiets, is zichzelf meteen aan het vermaken met de tafeltennistafel in de hal. Gehaast als altijd roep ik vanaf de klapdeuren dat hij moet komen, want anders komen we te laat. Dat is een van mijn gebreken, altijd alles op het laatste moment of gewoon net niet op tijd.

Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een welbekende vriendelijke verpleegkundige. Door een bomvolle afdeling krijgen we een kamer met sluis. Wat normaal bedoeld is voor quarantaine, is nu voor ons en dus super relaxt. Na de reguliere controles, het aanprikken van zijn Port-a-cath (aanprik systeem wat onder de huid bevestigd is) en het aansluiten van de lijn, is het altijd even wachten op kwalificatie (goedkeuring voor chemo na bloedwaarde controle). Dat geeft wat tijd om te spelen. Mace vraagt meteen waar onze eigen pedagogisch medewerkster (PM) blijft. Ja ook hier heeft hij zijn eigen personeel en wordt hij voorzien van stapels spelletjes, films en een DS. Helaas, lunchtijd, want ook personeel moet eten. Geduldig als Prins Mace is, word ik genoodzaakt “minstens” de sleutel van de dvd kast te bemachtigen. En nadat we onszelf hebben voorzien van 3 dvd’s gaan we terug naar de kamer. In een poging tot een kort relaxmoment kijken we een filmpje. En daar komt alsnog de PM, voorzien van een grote stapel spelletjes en een DS. Mace zou Mace niet zijn en de PM zou de PM niet zijn, als ze nog twee keer heen en weer wordt gestuurd met andere wensen. Eindelijk spelend met de DS en weer een poging tot een kort relaxmoment, komt daar de beloofde delegatie van, jawel… Ajax!

Ieder jaar komt het selectieteam van Ajax de kinderen in het VU bezoeken. Dat is voor de kinderen (en hun ouders stiekem ook) een hele happening. Dit is voor Mace de tweede keer, maar dit keer maakt hij het bewust mee. Een aantal van het team inclusief cameraploeg en fotograaf, komt binnen speciaal voor Mace. De interesse voor de DS blijkt groter dan de interesse in zijn hoogbezoek en voor het eerst is hij te verlegen en heeft hij niets te vertellen of te vragen. Na vertrek van de hele Ajax delegatie komen er nog twee jongemannen van het team een bezoek brengen, achtervolgd door een fotograaf van een krant.

Hierna, terwijl de eerste chemo al bijna is ingelopen, wederom een poging tot een rustmoment. Daar is de “nurse practitioner” (verpleegkundig specialist). Zij komt wat onderzoeken doen en een algemeen praatje maken. Pratend over de laatste opname kuur en aangevend dat ze Mace enorm zal missen, sta ik met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Wie had ooit gedacht dat ik al deze mensen, onze rotsen in de branding, zo verschrikkelijk zou gaan missen.

Vanavond slaap ik thuis, ik heb immers ook nog mijn puberdochter die ik niet te lang alleen wil laten. Mace achterlatend met zijn papa, neem ik voor mijn vertrek nog het een en ander door met de verpleegkundige. Dan rijd ik naar huis. Met weer die golf van emoties en dat misselijkmakend gevoel.

Liefs,
Diana

Bekijk hier het bezoekje van Ajax aan Vumc en lees hier deel 2

Kinderen, Prikbord

Vader van vier

Pauline

Heb je altijd al willen weten hoe het is om een vierde baby te krijgen? Jim Gaffigan een Amerikaanse stand-upkomiek vertelt je hoe dat gaat. Het is in ieder geval een mooie opvolger op ‘Moeder van drie’

En voor de ouders van vier, herkenbaar?

https://www.youtube.com/watch?v=GEbZrY0G9PI

Kinderen

Zijn bekende moeders realistisch?

Pauline

Ik vraag me weleens af wat ik in hemelsnaam toch verkeerd doe. Ik volg een aantal bekende moeders (Doutzen, Nikkie, Nicolette, enzovoorts…) op Instagram en de afbeeldingen die zij posten zijn in de meeste gevallen mooi, perfect en altijd happy. Alsof er geen ravage aan het lichaam is aangericht. Hun carrières zitten in de lift als nooit tevoren. Ze stralen alsof ze vanaf dag één de hele nacht kunnen doorslapen. En het leven na het krijgen van kinderen is geen spat veranderd, het draait gewoon allemaal nog om hun eigen ik. Wat een fijne realiteit en ja, jaloers kan ik er wel op zijn.

Ik doe daar toch iets verkeerd, want…

Mijn leven is namelijk van ‘alles draait om mij’ naar ‘alles draait om het kleintje’ gegaan.
Mijn dagen gingen van ‘wat ik wil’ naar ‘wat mijn kleintje van mij wil’.
En de nachten gingen van ‘heerlijk languit in mijn eigen bed’ naar ’twintig keer onderbroken en opgerold in een junior bed dat ik deel met een peuter’.
Mijn lichaam ging van ‘puntige borstjes’ naar ’theezakken tot op de knieën’. (Oke, dat was zwaar overdreven).
Uiteten ging van ‘fancy restaurants’ naar ‘de Mac Donalds’
Mijn winkelgedrag ging van ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kast’, naar ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kleintje’s kast’.
Mijn workout ging van ‘drie keer in de week naar de sportschool’ naar ‘elke avond drie kleintjes achtenzestig keer terug in bed leggen’
Mijn vakanties gingen van ‘mooie hotels op witte stranden’ naar ‘kindvriendelijk campings met glijbanen’.
Het huishouden ging van ‘redelijk netjes’ naar ‘complete chaos’.
En mijn relatie ging van een ‘vurige ik hou van jou’ naar een ‘oh, wil jij ook nog aandacht?’

Mijn Instagram-posts zijn in de meeste gevallen niet altijd mooi, perfect of helemaal happy. Het is ‘real-life’ en mijn leven draait, na het krijgen van kleintjes, volledig om de kleintjes. En ach, zo verkeerd is dat niet toch?

Kijkje achter de (realistische) schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram

Kinderen, Knutselen, Speelgoed

De papier tovenares

Pauline

Mijn zesjarige kan toveren met papier, stiften, pennen en potloden. En dan is ze vooral goed in het laten verdwijnen van deze producten. Echt waar, als ik niet oplet, dan gaat er per dag een pak papier doorheen. Mijn balpennen ben ik altijd kwijt en binnen een week zijn haar stiften niet meer leuk om mee te kleuren omdat je zo hard moet drukken om er nog enige kleur uit te krijgen. Hier in huis hebben we een massaproductie van tekeningen en brieven. Een pak papier is één van de mooiste cadeaus die ze krijgen kan.

Om al die massaproductie te kunnen uitvoeren, heeft ze een groot bureau nodig. Dat heeft ze niet. Ze heeft een leuk ouderwets (door mijzelf) gepimpt schoolbureautje. Echt heel schattig, maar niet functioneel. Daarom belandt ze elke dag aan de keukentafel met al haar papierwerk. Gezellig hoor, maar inmiddels ben ik klaar met die zooi aan tafel. En op de grond. En op de bank. En overal waar ze maar haar papieren kan neerleggen. Bewonderenswaardig is het wel hoe snel ze de gehele woonkamer kan bedekken met papier, alleen jammer dat ze haar toverkunsten niet gebruikt bij het opruimen van deze productie.

Hoe dan ook, mijn punt is, ze heeft een groter bureau nodig (en een limiet op papierverbruik). Op háár kamer. Zodat ze ongestoord haar massaproductie kan uitvoeren. Ikea is een voor de hand liggende optie om mijn zoektocht te starten. Maar toch kom ik eerst terecht bij Otto, waar ik dit mooie bureau zag. Het doet me denken aan een tekentafel, maar dan met een vak voor boeken en in mijn zesjarige’s geval: papier. En aan de zijkant een rekje voor een schooltas en in mijn zesjarige’s geval: een pak reservepapier.

bureau

Ik denk dat ze hier wel weer wat nieuwe kunstwerken op toveren kan. In haar eigen kamer.