Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Premiere Nijntje viert feest

Pauline

Gisteren was het zover, de nieuwe musical van nijntje ging in première in het TivoliVredenburg theater. Dit keer was het feest, groot feest, nijntje vierde namelijk haar 60ste verjaardag!

Het is ongelofelijk hoe dit konijntje zijn publiek al 60 jaar kan boeien, maar het is waar. Daar heb ik gisteren het bewijs van gezien. Mijn kleintje heeft namelijk 55 minuten zeer geboeid naar het vrolijke en interactieve theaterstuk gekeken. En niet alleen mijn peuter, de hele zaal zat vol met enthousiaste kleintjes die genoten en het feest van Nijntje uitbundig meevierden. Ook al lijkt nijntje tijdloos en kun je altijd van haar op aan, toch gaat ook nijntje met de tijd mee. Dat konden we wel horen aan het nieuwe K3-lied.

Het vrolijke theaterconcert, met live band, was een feest van herkenning. Naast de bekende liedjes waren daar ook nieuwe liedjes die je binnen no-time met nijntje mee zingt. Ook voor de mama’s was er herkenning in het theaterstuk, zo werd er bijvoorbeeld een traantje gelaten toen nijntje voor het eerst naar school ging.

Dick Bruna bedacht nijntje in 1955. In de loop der jaren evolueerde nijntje van een stoffen speelgoeddier tot een eigenwijs konijn. Ivo de Wijs vertaalde de verhalen van Dick Bruna naar even speelse als herkenbare liedjes en de onvergetelijke Joop Stokkermans maakte er tijdloos vrolijke muziek bij.

De konijnenfamilie viert tot en met 17 mei in vele Nederlandse theaters feest. Kijk hier voor de speellijst.

Nijntje

Fotograaf: Leo van Velzen

Ja papa, Kinderen

Drie kinderen binnen vier jaar. Over vier jaar…

Arno

Vroeger, lang geleden, toen ik nog onwetend was, dacht ik dat ik over vier jaar wel aan kinderen toe zou zijn. Die gedachte veranderde door de jaren heen niet. Jarenlang dacht ik dus over vier jaar aan kinderen toe te zijn. Op een dag kwam het besef dat ik nooit iets anders zou denken. Hoewel de jaren voorbij vlogen, zou het nooit ‘over vier jaar’ worden. Ik zou er nooit aan toe zijn, het perfecte moment zou nooit komen. Toen ik dat besefte, zo rond mijn dertigste verjaardag in 2007, was het ineens ‘over vier jaar’.

In 2008 werd mijn eerste dochter geboren en er gebeurde iets bijzonders. Het ‘over vier jaar’ kwam terug als ‘binnen vier jaar’. Want meer kinderen? Ik moest er niet aan denken dat we als we uit de luiers en slapeloze nachten zouden zijn, hier weer opnieuw aan moesten beginnen. Daar voelde ik me veel te oud voor. Nee, dan hadden we vier jaar eerder aan kinderen moeten beginnen. Meer kinderen? Dat moet dan binnen vier jaar gebeuren.

En zo gebeurde het. Zoals ik al zei, werd in 2008 mijn eerste dochter geboren. Binnen vier jaar kwamen daar in 2011 een zoon en in 2012 nog een dochter bij. Sindsdien puilt onze kliko regelmatig uit van de luiers, is het begrip nachtouders ons niet vreemd, worden we regelmatig gillend gek van onze zesjarige, kleuter en peuter, is ons huis nooit opgeruimd en bestaan de woorden ‘snel’ en ‘even’ niet meer in onze vocabulaire.

Ja, achteraf denk ik wel eens dat de fase ‘over vier jaar’ een stuk gemakkelijker was dan de fase ‘binnen vier jaar’, want met drie kleintjes is ons leven meestal een complete chaos. Toch heb ik er geen spijt van. Hoewel soms wat slaperig, genieten we van ons gezin en het gezinsleven. En ook het “binnen vier jaar” loont, want wat is het fijn om te zien hoe de kinderen samen groot worden en ik weet zeker dat ze nu binnen vier jaar uit de luiers zullen zijn!

Kinderen, Liefs Diana

Avondmens!

Diana

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De redenen voor een driftbui

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Moeder van een peutertje, een dreumesje of (in een enkele geval) een kleutertje? Dan weet je inmiddels al wel een beetje hoe te leven in constante angst, omdat je simpelweg nooit weet hoe je kleintje zijn brood gesneden wil hebben. Ook weet je inmiddels wel dat je geen dure spullen (speelgoed) meer hoeft aan te schaffen, aangezien ze de meeste lol beleven met een kartonnen doos. Of ze slopen de boel, die zijn er ook.
En ongetwijfeld zul je ook regelmatig te stellen hebben met zo een bui, ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik doe het voor de duidelijkheid toch maar even. Een driftbui.

Zomaar. Opeens. Out of the blue.

Maar is dat eigenlijk wel zo? Komen die driftbuien zomaar opeens opdagen of hebben die kleintjes een gegronde reden om zich zo hysterisch en genadeloos te gedragen? Want, soms hebben ze echt een ernstig goede reden om languit op de grond (midden in een winkelcentrum) te gaan schreeuwen, krijsen, de vloer te besmeuren met kwijl en snot en vergeet vooral het hysterische schoppen met armen en benen niet.

Neem bijvoorbeeld de regels die de kleintjes allemaal ‘opeens’ opgelegd krijgen. Toen ze nog baby’s waren, hoefden ze maar een gilletje te geven en er was iemand die daar klaar voor ze stond. Maar een dreumes/peuter/kleuter moet zich ‘opeens’ aan allemaal regels houden. Hoezo mag ik de vla niet meer in mijn haren smeren? We gaan toch straks in bad? – Mag ik geen tekeningen op de muur maken? Maar het zijn hartjes! – Hoe kom je erbij dat sudocreme alleen voor je billen is? Het smeert ook prima op je wangen, je benen, de bank, de vloer en de muur.

Of wat dacht je hiervan? Ik heb weleens aan de telefoon gehangen met één of ander verkoper en toen ik een keer besloot om aan de lijn te blijven voor het ‘bel me niet register’ heb ik na 10 minuten doorverwezen te worden en allerlei knopjes te hebben moeten indrukken, uit frustratie de telefoon op de grond gesmeten en ik kreeg de neiging om schoppend en krijsend op de grond te gaan liggen. Hoe denk je dat je kleintje zich voelt als hij of zij wéér mee moet naar de supermarkt. Hij wordt langs allerlei schappen gelootst, hij moet alle zakjes snoep weer terug leggen en bij de kassa moet hij zeker vijf minuten wachten. En als mama de zware boodschappen snel in de auto wil zetten, moet hij ineens doorlopen! HALLO! Tijd voor een driftbuitje.

Stel je voor; je zit in een aftands restaurantje ergens in een achterbuurt van Hong Kong en je krijgt een bordje voorgeschoteld waarvan je werkelijk geen idee hebt, wat erop ligt. Je ziet wat bruine drap en hier en daar een brokje. Ga je het eten? No way! Ik niet. Van binnen zou je waarschijnlijk kokhalzen. Je zou wel kunnen janken en als je even de kans krijgt, vlucht je, zo snel als je kan!
En stel je nu even je dreumes/peuter/kleuter voor. Je hebt heerlijk in de keuken gestaan om een fijne maaltijd voor je liefjes te bereiden. Op het moment dat het op tafel komt begint je dreumes/peuter/kleuter te gillen alsof ze iets voorgeschoteld krijgt wat ze nog nooit eerder heeft gezien. Misschien is dat ook wel zo? Misschien ook niet. Het is in ieder geval verrekte eng om dat ‘vreemde eten’ op te eten.

De taalbarrière. Hoe lastig is het om met zo weinig woorden iets duidelijk te maken. Die jas die je aan hebt, die is echt veel te warm en dan ook nog een muts op je kop én kriebelende (geen biokatoen!) wanten aan. Dus ja, dan smijt je alles de hele tijd af. Maar nee, dat is niet duidelijk genoeg, want alles wordt weer rigoureus bij je opgezet. Het laatste wat je dan nog kunt doen om jezelf duidelijk te maken is een strot van hier tot gunter opzetten.

En dan hebben we nog de magische wereld. Voor een dreumes/peuter/kleuter is er geen onderscheid tussen de echte wereld en de fantasie wereld. En ja, wij weten wel dat het allemaal niet echt is, voor zo een kleintje ligt dat toch even anders. Die krokodillen onder je bed? Die zijn daar en in dat bed wil je dus echt niet slapen. Die schaduw op de gang? Dat is een spook, je gaat dus echt niet langs dat spook mee naar buiten. Het doucheputje? Daar kun je zomaar opeens in verdwijnen, daar ga je dus echt niet, voor je plezier én om even lekker schoon te worden, vlak naast staan. En zo heeft iedere dreumes/peuter/kleuter zijn eigen magische wereld…

Een driftbui… Zomaar? Opeens? Out of the blue?

Nah.

Kinderen, Liefs Diana

Puber VS iPhone

Diana

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd.
Dit jaar mogen we haar 14e verjaardag vieren dus ik zit al ruim anderhalf jaar in dit pubergedrag. Nog steeds wacht ik op de dag dat het went, maar tegen die tijd is ze waarschijnlijk volwassen.

Mijn puber is opgegroeid met een mobiele telefoon. Tegenwoordig HET middel om met elkaar te communiceren. Dit gaat via WhatsApp, Instagram, Snapchat en weet ik wat nog meer. Met hele groepen van die pubers communiceert ze via, in haar geval, de iPhone. Herstel, iPhone 4S, ja want dat is ook nog zo een dingetje. Liefst heeft ze nu gewoon de 5S, want volgens haar is ze nog maar een van de weinige met zo’n OUDE iPhone.

Of ze nu op feestjes is, samen met vrienden en vriendinnen zit, ze is druk in “gesprek”, stuurt en ontvangt foto’s en filmpjes via apps. Op de bank, in bed, in de keuken, op de wc en zelfs als ze bezig is met andere dingen, ligt Mr. iPhone in haar aura.

Discussies, ruzies, liefdesverklaringen, complimenten geven, vriendschappen worden gemaakt en beëindigd via iPhone. Bijzonder onpersoonlijk, vind ik. Soms uitermate irritant maar in vele gevallen ook rete handig. Ik zeg niet dat ik het eens ben met de manier van communiceren want als er iemand een avondvullend programma bij elkaar ratelt, ben ik het wel. En niets is prettiger dan een persoonlijk gesprek en of gezellig met vriendinnen uren lang slap lullen over alles en niets en vooral in de ruimte. Maar sommige onderwerpen zijn voor een puber best lastig om te bespreken. En als je dan verliefd bent kun je dit eindeloos laten merken met lieve smileys of hartjes en als je boos of teleurgesteld bent kost je dat hooguit één poppetje om dit duidelijk te maken. Heb je helemaal geen zin om te typen, stuur je toch gewoon een spraak bericht? En nog beter, lang leve FaceTime!

Los van het communiceren heeft het voor mij als werkende moeder en veel bezoeken in het VU, wel zijn voordelen zo een Phone. Het contact wat ik kan leggen met mijn dochter na school, mits ik niet 9 van de 10 keer een voicemail krijg. Reden, batterij leeg. Nog een voordeel van mijn fanatieke Phone gebruik is de “meta” app van school, dan heb ik nog enig idee van waar ze is. Ik heb daar namelijk inzage in het rooster, het huiswerk en de schooltijden van mijn puber. Waar ik gretig gebruik van maak. Leuk om haar cijfers te bewonderen. En wat dacht je van de vergeten boeken, het opgegeven huiswerk en ook helaas zie ik dat ze vaak te laat komt en dat tussen de lessen door! Reden, gezellig kletsen lopend van lokaal naar lokaal. En jawel, persoonlijk, want Mr. iPhone ligt in de kluis.

Maar wie kan nu eigenlijk nog zonder smartphone? Mijn eigen eet- en lunch afspraken gaan ook via WhatsApp. Ik doe mijn bankzaken via de app, check regelmatig Social Media, speel een spelletje en zelfs mijn kleine Prins geeft zijn Furby eten via een app.

Spreken we nog wat af voor dit weekend? We appen.

Liefs,
Diana

Een hondenleven, Kinderen

Een hondenleven! De overeenkomsten met een kleintje.

Pauline

Na twaalf weken weet ik het zeker. Een puppy opvoeden heeft verrekte veel overeenkomsten met het opvoeden van een kind. Er gaat ten eerste net zoveel energie, frustratie en geduld in zitten. Maar daarnaast moet je net als bij je kleintje, ook bij een puppy je trukendoos opentrekken om je opvoedkunsten tevoorschijn te toveren.

Overeenkomsten? Jazeker! Let maar op.

Voordat een kleintje zindelijk is piest en poept het overal, een puppy doet dat ook. Eén klein verschilletje, een baby heeft een luier om, een puppy niet. Daar ren je met een poepzakje achteraan.

In het begin slaapt een kleintje veel. Een puppy ook. Nog een klein verschilletje; een puppy gaat gewoon liggen en slapen, een mensenkind heeft daar over het algemeen iets meer moeite mee.

Zodra een kleintje de wereld gaat ontdekken, loopt het constant weg. Een puppy ontdekt ook de wereld volop en rent ook weg. Meestal komt een kleintje toch weer bij je terug als je hem roept. Na een beetje training, een puppy ook.

Een kind lijkt soms onverzadigbaar en eet alles wat los en vast zit. Een puppy nog meer.

Als een kleintje met een soortgenoot speelt, heeft hij geen aandacht meer voor jou. Als een puppy met een soortgenoot speelt, kun je roepen wat je wilt, maar dan is de aandacht als sneeuw voor de zon verdwenen.

Een kleintje moet overal even aan likken. Een puppy ook.

Kleintjes hebben een aantrekkingskracht op sommige mensen, alsof ze ernaartoe gezogen worden. Dit geldt ook voor puppy’s.

Een kleintje heeft zo nu en dan een bad nodig. Zoals je ziet, een puppy ook.

Een kleintje kan zijn puppy-ogen opzetten en krijgt dan meestal na tien keer nee zeggen toch een ja. Een puppy ook.

Nee hoor, ze mag niet op de bank.
Nee, nee, niet op de bank.
Lily, ga van de bank af!
LILY!
Ach, what the heck.

Om een kleintje kun je ongelofelijk hard lachen, zonder dat hij doorheeft dat hij grappig is. Geldt ook voor een puppy.

Kleintjes kunnen ongegeneerd scheten laten met een geur alsof ze een halve shoarma-tent naar binnen hebben gewerkt. Een puppy daar de schuld van geven is makkelijk, maar ze doen dat ook.

Een kleintje zoekt genegenheid en geborgenheid en wil het liefst 24/7 bij je zijn. Een puppy ook.

Kinderen

Verzetten heeft geen zin

Esther

Ik ben 33 jaar, moeder van 2 kleintjes, 9 jaar getrouwd, en werk 3 dagen per week. Ik houd van gezellige mensen om mij heen, familie, vrienden. Ik drink een wijntje in het weekend, als het mooi weer is ga ik hardlopen, ik hou van shoppen, uit eten gaan en wandelen in het bos met mijn gezin en nu… koop ik een caravan!

Wat! Ja je leest het goed, we kopen een caravan. Is dat niet heel burgerlijk? Waar is het mis gegaan? Is het begonnen bij een normale jeugd in een normaal dorp, mijn schoolloopbaan die ik net onder gemiddeld toch geheel volgens het boekje deed. Of bij het burgerlijk huwelijk met de liefde van mijn leven, het kopen van een normaal burgerlijk huis met tuin in kindvriendelijke woonwijk, het krijgen van 2 kinderen, een jongetje en een meisje, wat dan ook weer de ultieme burgerlijke droom is. Of ging het mis op het moment dat wij ons beseften dat het cliché over vakantie waar is: “als de kinderen zich vermaken hebben de ouders pas echt vakantie.”

Maar ja, wat is burgerlijk eigenlijk en is het een kwaad dat je uit de weg moet gaan? De grote groep middenklas Nederlanders heeft het al voor ons uitgedacht. Het is ideaal: het huis, de kids de vakantie. Het gros van de burgerlijke bevolking doet het zo, dus als het voor hun werkt, werkt het voor ons waarschijnlijk ook.

Nee, buiten de lijntjes is het niet! We hebben ons er in gedachten nog tegen verzet, maar in werkelijkheid was het voorbestemd. Burgerlijkheid; we moeten er uiteindelijk allemaal aan geloven. En ik geniet nu al van het mooie plaatje; de kids ravotten overdag op een camping, we gaan ’s avonds lekker uit eten en shoppen in Franse stadjes en dit met onze lieve vrienden.

We hebben onze caravan het afgelopen weekend opgehaald. En trots dat ik ben. Echt, ik geniet van alle voorpret. Ik ga de gordijnen vervangen en zoek nu het internet al af naar leuk camping servies. Ik kan niet wachten tot het eerste mooie weekend, dan zetten we ons 2e huisje op in het bos.

Proost op het leven en de burgerlijkheid!

Kinderen, Liefs Diana

Over knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen

Diana

Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.

In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.

Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.

Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.

Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.

Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.

Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.

Liefs,
Diana

Kinderen

Ik heb je lief, lief kleintje

Pauline

Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.

De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.

Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?

En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.

Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.

Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.