Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd.
Dit jaar mogen we haar 14e verjaardag vieren dus ik zit al ruim anderhalf jaar in dit pubergedrag. Nog steeds wacht ik op de dag dat het went, maar tegen die tijd is ze waarschijnlijk volwassen.

Mijn puber is opgegroeid met een mobiele telefoon. Tegenwoordig HET middel om met elkaar te communiceren. Dit gaat via WhatsApp, Instagram, Snapchat en weet ik wat nog meer. Met hele groepen van die pubers communiceert ze via, in haar geval, de iPhone. Herstel, iPhone 4S, ja want dat is ook nog zo een dingetje. Liefst heeft ze nu gewoon de 5S, want volgens haar is ze nog maar een van de weinige met zo’n OUDE iPhone.

Of ze nu op feestjes is, samen met vrienden en vriendinnen zit, ze is druk in “gesprek”, stuurt en ontvangt foto’s en filmpjes via apps. Op de bank, in bed, in de keuken, op de wc en zelfs als ze bezig is met andere dingen, ligt Mr. iPhone in haar aura.

Discussies, ruzies, liefdesverklaringen, complimenten geven, vriendschappen worden gemaakt en beëindigd via iPhone. Bijzonder onpersoonlijk, vind ik. Soms uitermate irritant maar in vele gevallen ook rete handig. Ik zeg niet dat ik het eens ben met de manier van communiceren want als er iemand een avondvullend programma bij elkaar ratelt, ben ik het wel. En niets is prettiger dan een persoonlijk gesprek en of gezellig met vriendinnen uren lang slap lullen over alles en niets en vooral in de ruimte. Maar sommige onderwerpen zijn voor een puber best lastig om te bespreken. En als je dan verliefd bent kun je dit eindeloos laten merken met lieve smileys of hartjes en als je boos of teleurgesteld bent kost je dat hooguit één poppetje om dit duidelijk te maken. Heb je helemaal geen zin om te typen, stuur je toch gewoon een spraak bericht? En nog beter, lang leve FaceTime!

Los van het communiceren heeft het voor mij als werkende moeder en veel bezoeken in het VU, wel zijn voordelen zo een Phone. Het contact wat ik kan leggen met mijn dochter na school, mits ik niet 9 van de 10 keer een voicemail krijg. Reden, batterij leeg. Nog een voordeel van mijn fanatieke Phone gebruik is de “meta” app van school, dan heb ik nog enig idee van waar ze is. Ik heb daar namelijk inzage in het rooster, het huiswerk en de schooltijden van mijn puber. Waar ik gretig gebruik van maak. Leuk om haar cijfers te bewonderen. En wat dacht je van de vergeten boeken, het opgegeven huiswerk en ook helaas zie ik dat ze vaak te laat komt en dat tussen de lessen door! Reden, gezellig kletsen lopend van lokaal naar lokaal. En jawel, persoonlijk, want Mr. iPhone ligt in de kluis.

Maar wie kan nu eigenlijk nog zonder smartphone? Mijn eigen eet- en lunch afspraken gaan ook via WhatsApp. Ik doe mijn bankzaken via de app, check regelmatig Social Media, speel een spelletje en zelfs mijn kleine Prins geeft zijn Furby eten via een app.

Spreken we nog wat af voor dit weekend? We appen.

Liefs,
Diana

Een hondenleven, Kinderen

Een hondenleven! De overeenkomsten met een kleintje.

Pauline

Na twaalf weken weet ik het zeker. Een puppy opvoeden heeft verrekte veel overeenkomsten met het opvoeden van een kind. Er gaat ten eerste net zoveel energie, frustratie en geduld in zitten. Maar daarnaast moet je net als bij je kleintje, ook bij een puppy je trukendoos opentrekken om je opvoedkunsten tevoorschijn te toveren.

Overeenkomsten? Jazeker! Let maar op.

Voordat een kleintje zindelijk is piest en poept het overal, een puppy doet dat ook. Eén klein verschilletje, een baby heeft een luier om, een puppy niet. Daar ren je met een poepzakje achteraan.

In het begin slaapt een kleintje veel. Een puppy ook. Nog een klein verschilletje; een puppy gaat gewoon liggen en slapen, een mensenkind heeft daar over het algemeen iets meer moeite mee.

Zodra een kleintje de wereld gaat ontdekken, loopt het constant weg. Een puppy ontdekt ook de wereld volop en rent ook weg. Meestal komt een kleintje toch weer bij je terug als je hem roept. Na een beetje training, een puppy ook.

Een kind lijkt soms onverzadigbaar en eet alles wat los en vast zit. Een puppy nog meer.

Als een kleintje met een soortgenoot speelt, heeft hij geen aandacht meer voor jou. Als een puppy met een soortgenoot speelt, kun je roepen wat je wilt, maar dan is de aandacht als sneeuw voor de zon verdwenen.

Een kleintje moet overal even aan likken. Een puppy ook.

Kleintjes hebben een aantrekkingskracht op sommige mensen, alsof ze ernaartoe gezogen worden. Dit geldt ook voor puppy’s.

Een kleintje heeft zo nu en dan een bad nodig. Zoals je ziet, een puppy ook.

Een kleintje kan zijn puppy-ogen opzetten en krijgt dan meestal na tien keer nee zeggen toch een ja. Een puppy ook.

Nee hoor, ze mag niet op de bank.
Nee, nee, niet op de bank.
Lily, ga van de bank af!
LILY!
Ach, what the heck.

Om een kleintje kun je ongelofelijk hard lachen, zonder dat hij doorheeft dat hij grappig is. Geldt ook voor een puppy.

Kleintjes kunnen ongegeneerd scheten laten met een geur alsof ze een halve shoarma-tent naar binnen hebben gewerkt. Een puppy daar de schuld van geven is makkelijk, maar ze doen dat ook.

Een kleintje zoekt genegenheid en geborgenheid en wil het liefst 24/7 bij je zijn. Een puppy ook.

Kinderen

Verzetten heeft geen zin

Esther

Ik ben 33 jaar, moeder van 2 kleintjes, 9 jaar getrouwd, en werk 3 dagen per week. Ik houd van gezellige mensen om mij heen, familie, vrienden. Ik drink een wijntje in het weekend, als het mooi weer is ga ik hardlopen, ik hou van shoppen, uit eten gaan en wandelen in het bos met mijn gezin en nu… koop ik een caravan!

Wat! Ja je leest het goed, we kopen een caravan. Is dat niet heel burgerlijk? Waar is het mis gegaan? Is het begonnen bij een normale jeugd in een normaal dorp, mijn schoolloopbaan die ik net onder gemiddeld toch geheel volgens het boekje deed. Of bij het burgerlijk huwelijk met de liefde van mijn leven, het kopen van een normaal burgerlijk huis met tuin in kindvriendelijke woonwijk, het krijgen van 2 kinderen, een jongetje en een meisje, wat dan ook weer de ultieme burgerlijke droom is. Of ging het mis op het moment dat wij ons beseften dat het cliché over vakantie waar is: “als de kinderen zich vermaken hebben de ouders pas echt vakantie.”

Maar ja, wat is burgerlijk eigenlijk en is het een kwaad dat je uit de weg moet gaan? De grote groep middenklas Nederlanders heeft het al voor ons uitgedacht. Het is ideaal: het huis, de kids de vakantie. Het gros van de burgerlijke bevolking doet het zo, dus als het voor hun werkt, werkt het voor ons waarschijnlijk ook.

Nee, buiten de lijntjes is het niet! We hebben ons er in gedachten nog tegen verzet, maar in werkelijkheid was het voorbestemd. Burgerlijkheid; we moeten er uiteindelijk allemaal aan geloven. En ik geniet nu al van het mooie plaatje; de kids ravotten overdag op een camping, we gaan ’s avonds lekker uit eten en shoppen in Franse stadjes en dit met onze lieve vrienden.

We hebben onze caravan het afgelopen weekend opgehaald. En trots dat ik ben. Echt, ik geniet van alle voorpret. Ik ga de gordijnen vervangen en zoek nu het internet al af naar leuk camping servies. Ik kan niet wachten tot het eerste mooie weekend, dan zetten we ons 2e huisje op in het bos.

Proost op het leven en de burgerlijkheid!

Kinderen, Liefs Diana

Over knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen

Diana

Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.

In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.

Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.

Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.

Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.

Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.

Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.

Liefs,
Diana

Kinderen

Ik heb je lief, lief kleintje

Pauline

Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.

De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.

Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?

En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.

Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.

Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.

Kinderen, Netflix, Netflixen met je kleintje

Het sneeuwt in huis

Pauline

In de regio waar wij wonen hebben we welgeteld één ochtend sneeuwplezier gehad. Gaat er nog meer komen? Ik heb geen idee. Ik ga er niet op wachten, ik haal de sneeuw gewoon in huis, (ook al kan ik niet wachten op het voorjaarszonnetje) het is tenslotte nog steeds winter. Dus om een beetje bij het seizoen te blijven, heb ik de leukste Netflix winterse kinderfilms op een rijtje gezet.

Snow Dogs Nu we zelf een puppy hebben, zijn films met honden heel interessant geworden. Snow Dogs is zo een kinderfilm die voor jezelf ook erg leuk is om mee te kijken.

Happy Feet Door het geweldige koppie van Mumble, de heerlijke muziek en het leuke verhaal, is dit een film om vrolijk van te worden.

Sprookjesboom de Film De Sprookjesfiguren uit de Efteling schitteren in een eigen winterse film. In de film wordt je meegetrokken in het onbekende Winterland, maar de Sprookjesbosbewoners willen graag weer naar huis…

Dolfje Weerwolfje Mijn peuter kan Paul van Loon zijn Dolfje Beerwolfje (zoals hij dat noemt) niet echt waarderen. Ondanks dat hij behoorlijk wat gewend is, jaagt Dolfje hem het stuipen op het lijf. Ik kijk hem dus met de zesjarige, die er wel van genieten kan. Aanrader, maar eerst even goed inschatten of het niet een beetje te spannend is voor je kleintje…

Snow Buddies Daar hebben we de hondjes weer. Naast Super Buddies, Space Buddies, Air Buddies en Spooky Buddies, is er ook een Snow Buddies. Echt ééntje voor de wintermaanden dus…

Frozen Ja sorry. Ik wilde het er eigenlijk niet meer over hebben, maar ik kom er (nog steeds) niet onderuit. Elsa en Anna blijven favoriet bij mijn peutertje. En tja, hij past wel heel goed in dit thema.

Ja papa, Kinderen

Kinderen stellen vragen

Arno

Kinderen stellen vragen. Héél veel vragen. Nee, in het begin nog niet natuurlijk, eerst moeten ze leren praten. Het begint zo schattig met een paar woordjes en dan ineens verandert je kind in een soort pratend Duracell konijn. Het praten begint zodra je kind wakker wordt en houdt pas op als het ’s avonds slaapt.

De eerste twee jaar leer je je kinderen lopen en praten. De daarop volgende zestien jaar hoop je dat ze eindelijk eens stilzitten en stil zijn.

Zodra een kind een beetje kan praten begint het vragen te stellen. De vragen behelzen niet veel meer dan wie, wat en waarom. Dus ”wie is dat?” ”wat is dat?” en ”waarom is dat?”. Daar kun je nog wel wat mee, maar op een gegeven moment worden de vragen natuurlijk moeilijker.

Toen mijn kleuter vier was vroeg ze me op een avond “Papa, waarom is de lucht ‘s avonds zwart?”. Moest ik hier antwoord op geven? De vraag was moeilijk, zou ze een serieus antwoord begrijpen? Ik besloot een poging te wagen.

“Nou kijk, de zon draait om de aarde. En als de zon aan de andere kant van de aarde staat, dan valt het licht op de andere kant van de aarde. Daar is het nu dag en hier is het nu nacht.”, zeg ik. Mijn kleuter is tevreden met deze uitleg en ik krijg een “Oh, ok!” ter bevestiging. Daarmee lijkt de kous af te zijn.

De volgende dag vertel ik dit aan mijn collega’s en die geven mij meteen een lesje sterrenkunde. De aarde heeft een draaiing om haar as en de aarde draait ook nog om de zon. De draaiing van de aarde om haar as zorgt ervoor dat het hier dag en nacht is. Het is duidelijk, ik zat er nogal naast, maar zal het onthouden.

Een paar weken later vraagt mijn kleuter ineens: “Papa, de zon draait toch om de aarde? Daarom is het hier nu toch donker en ergens anders nu licht?”.

Ok, mijn kleuter is dus in staat om antwoorden op moeilijke vragen te onthouden. Zal ik haar nu uitleggen dat mijn antwoord niet helemaal klopte? Nee, ik hou de illusie dat papa’s alles weten gewoon nog even in stand. Dit keer maak ik me er gemakkelijk van af: ”Dat klopt schat!”.

Er komt een dag dat mijn kleuter te moeilijke vragen gaat stellen, maar ik ben voorbereid. ”Google dat maar even lieverd!”

Kinderen, Voor mama

Moe

Pauline

moe

Er zijn van die dagen dan ben ik moe.

Moe van de time in’s, moe van de time out’s. Moe van Nanny Jo Frost en haar strenge blik.

Moe van de sokken-mand, waar werkelijk geen enkel setje meer in te vinden is en moe van de wasmand die nooit leeg lijkt te zijn. En als de wasmand leeg is, ligt alles ernaast omdat het blijkbaar te ingewikkeld is om de was IN de wasmand te doen.

Moe van het discussiëren met een tweejarige. Moe van het schreeuwen. Moe van de kleintjes die elkaar elke 10 minuten in de haren vliegen. Moe van het luisteren naar de lange, onduidelijke verhalen. Moe om wéér te moeten kijken naar het gebouwde bouwwerk.

Moe van het vroege opstaan. Moe van het late naar bed gaan. Ik word er ook echt moe van dat mijn koffie elke keer koud wordt. Ik ben moe van de oververmoeide kleintjes die maar niet willen gaan slapen.

Moe van het bedenken wat we nu weer moeten eten. Moe dat er telkens weer broodkorsten in mijn mond gepropt worden.

Ik word helemaal moe, nee ik ga huilen, als blijkt dat er geen wijn meer in mijn voorraadkast blijkt te staan.

Moe dat er altijd ongewenste haren op mijn benen zitten. Moe dat mijn shirt wordt gebruikt als snotlap en mijn broek als snoetenpoetser.

Moe van het spelletjes spelen, moe van het schooltje spelen, moe van het Mario spelen en zelfs moe van Netflix.

Moe, ik ben gewoon moe-der.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Ik ben drie en ik heb de regie

Pauline

Mijn driejarige wordt bijna vier, nog een week! Gelukkig duurt het niet lang totdat mijn tweejarige drie wordt. Want drie jaar is zo een leuke leeftijd. Ze zijn zo lekker gezellig en zitten vol levensvragen. Waarom, hoezo, waarom, waarOM, WAAROM?? Oh ja en ze schreeuwen nooit!

Wel moet je om kunnen gaan met het leven in constante angst. Je weet namelijk nooit of je de boterham van je driejarige wel op de juiste manier gesneden heb. Wil hij vandaag 4 stukjes? Wil hij het dubbel? Dubbel in stukjes? Je weet het nooit. En weet je het wel? Dan kan dat zomaar opeens weer anders zijn.

Ook moet je je eigen kijk op kindermode bijstellen. Of gewoon loslaten. Tot je kleintje drie werd, liet hij of zij zich nog kleden, met als resultaat een onschuldig en schattig kleintje. Een driejarige staat erop dat zij zelf haar kleding uitzoekt, met als resultaat een onflatteuze hippie die zo uit de jaren ’70 komt stappen.

Boodschappen doen ging altijd heel gemakkelijk, je kleintje zat in het karretje en viel een beetje af te leiden met wat boodschappen die je in z’n handen drukte. Een driejarige jat je boodschappenlijstje en bepaalt wat er in je karretje terecht komt.

Als je de deur uitgaat moet je minimaal 10 minuten extra rekenen, omdat ze werkelijk alles zelf willen doen! Zelfs bij het zichzelf in de autostoel wurmen, dien je je handen thuis te houden! Want O wee, als je een zetje onder de billen geeft… Dan moet ALLES opnieuw!

Tot hun derde jaar was manipulatie en onderhandelen nog niet in die kleine hersentjes opgekomen. Maar hé, ze zijn drie en hebben de regie! Ze zouden de beste advocaten en onderhandelaren ter wereld kunnen zijn! Ze bezitten je, ze dollen met je hoofd en je hebt zelf niet door hoe je bespeeld wordt…

Ja, een driejarige is fantastisch om te hebben! Elke dag speel je in een film, geregisseerd door je eigen driejarige. En het mooiste is dat de woordenschat van een driejarige de prachtigste zinnen kan uitbrengen.

‘Mama, ik blijf voor altijd bij jou!’

‘Mama, jij bent de allerliefste van de hele wereld!’

‘Mama, ik hou van jou’

Ik heb de beste regisseur!

Afbeelding peuter regisseur: Shutterstock

Kinderen, Lekkers voor je kleintje

Aan tafel!

Pauline

Dat kale bord macaroni waar ik het laatst over had, dat schotel ik mijn kleintjes natuurlijk niet elke avond voor. Nee, ik doe echt mijn best in de keuken, maar het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Het avondeten kan bij ons dus alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat (of spinazie à la crème). Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie, bietjes… of een ander soort groente.

Aan de laatste foodtrends hoef ik me ook al niet te wagen. Ik heb het geprobeerd hoor! Een soort fruitshakie, maar dan met avocado en spinazie erdoor gemixt. De peuter keek er vol afschuw naar en keerde het al snel de rug toe, zelfs de man riep een harde ‘gatverdamme’ uit. En eerlijk? Nee, ik vond het zelf ook niet zo een succes.

Maar het schijnt dat ik daar niet de enige in ben. Uit een onderzoek van de Ouders van Nu en FrieslandCampina bleek dat de meeste ouders de foodtrends (quinoa, Goji-bessen, kokossnippers, wagyu en amandel melk) liever aan zich voorbij laten gaan. Het mag allemaal wat simpeler aan tafel. Ze maakten een video van tafelmomentjes met kleintjes.

Oh yes Please… Simpeler, graag! Dit zijn mijn drie etertjes aan tafel:

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ‘s avonds eten, is eigenlijk geen enkel antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. Het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommandeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…

Hoe zijn de tafelmomentjes met jullie kleintjes? Gaan jullie voor simpel en ben je blij dat er überhaupt iets in gaat of ga je voor de foodtrends en heb je een tafel vol fijnproevers?