Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Sorry zon, ik heb slecht nieuws voor je. Er is namelijk wat serieuze concurrentie voor je gaande. Ik heb hier het nieuwe zonnetje in huis en daarmee worden jouw zonnestraaltjes een klein beetje overbodig. Ze straalt van de kleur geel. En het geeft mij een warm gevoel. Nog warmer dan jij het mij ooit zou kunnen geven.

Gele laarsjes: Bergstein € 24,95

En toch, ondanks je bij voorbaat al verloren hebt, is dit meisje niet zo heel erg blij met jou. Dit meisje wil namelijk regen. Regen, zodat ze in de plassen kan stampen met haar nieuwe regenlaarsjes. Deze regenlaarsjes waren haar grootste wens en toen ging jij opeens schijnen en verdreef alle wolkjes.

Maar ze laat zich niet kisten. Want er is geen regen nodig om de regenlaarsjes 24/7 te kunnen dragen. Maar wel overtuigingskracht. Overtuigingskracht om je moeder te kunnen overtuigen dat er geen regen nodig is, om gele regenlaarsjes te kunnen dragen.

Gele regenlaarsjes zijn namelijk ook gewoon heel fasionable. En bovendien hebben gele regenlaarsjes de kleur van de zon. Dus waarom zou je ze niet ook gewoon dragen als de zon schijnt?

Nou zon, sorry voor dit blog. Stiekem hoop ik dat ik je niet al te veel beledigd hebt en je voorlopig nog even blijft hangen, tot oktober of zo…

Kinderen

Een jongen met nagellak

Pauline

Een van mijn grootste angsten is dat mijn kleintjes geplaagd worden. Geplaagd zonder dat ik in kan grijpen, ze kan beschermen. Een andere angst is dat ze zelf gaan plagen. Dat lijkt me ook heel vervelend, maar vandaag gaat het over die eerste angst. Geplaagd worden.

Een paar weken geleden ging ik de nageltjes van mijn dochters lakken. Toen mijn zoontje dat opmerkte, wilde hij ook zijn nageltjes gelakt hebben. Rood. Knalrood. Ik probeerde nog op hem in te praten door alleen zijn duimpjes te lakken, maar hij was vastbesloten. Al zijn nageltjes moesten gelakt. Oké, maar dan haal ik het wel ’s avonds weer van zijn nageltjes af, was de afspraak.

Mijn dochters giegelden een beetje om de rode nageltjes van hun broertje en zodra het erop zat, riep hij wijs: “Ik ben SPIDERMAN!!”
Ja… Inderdaad, die had ik even niet aan zien komen. Maar toch voegde ik de daad bij het woord en maakte zijn nageltjes diezelfde avond weer schoon.

Afgelopen weekend. Paasweekend. En het weekend dat we de derde verjaardag van het peutertje vierden. Druk, druk, druk dus. Maar we waren wel in de feeststemming en de nageltjes werden weer op z’n paasbest gemaakt. En welja, de kleuter zijn nageltjes kregen ook weer een mooi kleurtje. Blauw dit keer. Geen Spiderman, geen Hulk, een Smurf misschien? Het maakte mij eigenlijk ook helemaal niet uit. Hij was blij, ik dus ook.

En toen was het dinsdagochtend. Mijn kleintjes moeten blij zijn als ze ’s morgens met gekamde haren de deur uit gaan. Het laatste waar ik aan denk zijn nageltjes checken. En dus ging mijn mannetje met blauwe nagellak op zijn nageltjes zijn klasje binnen. Ik lig met mijn hoofd in gedachte nog op mijn hoofdkussen, al is het alleen maar om niet te hoeven denken aan de bende die het Paasweekend en verjaardagsfeestje in mijn woonkamer hebben achtergelaten. Maar opeens word ik wakker geschud door een paar (in mijn ogen) ettertjes die in koor roepen: “Hij heeft nagellak op zijn nagels!”. En ik zie mijn mannetje daar een beetje beduusd en overrompeld staan tussen kereltjes die minimaal een kop groter zijn. Ik probeer hem bij te staan door hem in te fluisteren: “Jij hebt monsternageltjes!”. Maar het deert hem niet; “Nee hoor mama”, antwoordt hij.

Diezelfde middag moet ik toch nog even verhaal bij hem halen. Want het zit me dwars. Stel je voor dat het hem dwars zit, dan moet hij er op zijn minst toch over kunnen praten…

“Liefje, vonden de kinderen uit je klas jouw nageltjes mooi?”, vraag ik hem.
“Nee, ze vonden het niet mooi mama”, antwoordt hij op een normale toon. Helemaal niet verdrietig of boos, maar gewoon, zoals hij altijd praat.
“Maar wat vond jij daar dan van?”, probeer ik, zodat hij misschien over zijn gevoel kan praten…
“Ik vond mijn nageltjes wel mooi”, zegt hij dan zoals het is.

Tja… En zo is het. Hij vindt het wel mooi. Punt.

Maar dat loslaten blijft toch een ander puntje… Punt.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Lief meisje van drie

Pauline

Er gaat een scheut door mijn lijf. De gedachte, het idee. Dit wil ik niet, dit mag nog niet, dit kán nog helemaal niet. Jij bent mijn baby, jij blijft voor altijd klein.

En daar is de realiteit. Je bent een meisje van drie. Niet zomaar een meisje van drie. Maar mijn meisje van drie.

Tranen biggelen over mijn wangen. Niet omdat ik treur dat je drie bent, groot bent, mijn baby niet meer bent. Nee, lief meisje van drie. Ik ben blij. Blij dat jij drie mag zijn, mijn peuter mag zijn, mijn baby niet voor altijd hoeft te zijn.

Lief meisje van drie. Jouw korte leventje ging tot nu toe niet over rozen. Jij hebt al moeten vechten. Vechten voor wat het waard is. En wat is het leven veel waard als ik jouw twinkelende oogjes zie en je mooie stemmetje hoor.

Lief, bijzonder, niet meer uit mijn leven weg te denken, meisje van drie. Jouw tekenfilmstemmetje, zo vertederend dat het mijn hart doet smelten. Jij, met je mooie blonde lokken die vlechtjes en staartjes mogen zijn. Jij met je twinkelende oogjes die af en toe blikken geeft alsof er een oude ziel naar je kijkt, alsof je de geheimen van het leven weet en tegelijkertijd zo onschuldig, zo puur.

Wat ben ik dankbaar lief meisje van drie. Dankbaar dat jij er mag zijn. Dankbaar dat jij de wereld kleur geeft. Dankbaar dat jij mij ‘mama’ noemt.

Deze is voor jou, lief meisje van drie.

Kinderen, Overige

De misère van zomertijd

Pauline

Komend weekend is het weer zover, het is voorjaar dus de klok gaat een uur vooruit (dat is meteen een mooi ezelsbruggetje om de zomertijd te kunnen onthouden). We moeten de komende periode dus weer leven met een uur minder. Op zich niet zo een probleem zou je denken, door het hebben van kinderen mis je wel meerdere uren die zomaar opeens op zijn gegaan in het niets. Maar toch blijkt dat nieuwe ritme, elk half jaar weer, een helse klus om erin te krijgen.

Serieus ouders, ik zou nu maar alvast weer beginnen om je kinderen te laten wennen aan de wintertijd.

Want weet je hoe het, ondanks alle goed bedoelde adviezen, gaat? Je krijgt het advies om de kinderen een week voor de zomertijd ingaat, alvast een kwartiertje langer op te houden. Met als gevolg dat je elke avond een kwartier langer bij je kleintjes moet zitten, op hun ruggetje moet kriebelen of terug in bed moet leggen.

Nog zo een mooie; op de avond voor de klok vooruitgaat, je kleintjes tot zo laat mogelijk ophouden zodat ze de volgende dag zullen uitslapen. Yeah right! Hoe later mijn kleintjes naar bed gaan, hoe eerder ze wakker worden. Klaarwakker, mega fit, niet te temmen zo wakker. Maar dan donderen ze de volgende middag wel weer in slaap, want een beetje moe zijn ze tóch wel.

Dat middagdutje, dat laat je dan maar even, voor een klein uurtje, maar vastbesloten om ze na dat uurtje wel weer wakker te maken. Dat lukt natuurlijk NOOIT, simpelweg omdat je zelf ook even een powernappie nam. Van een uur of drie.

Kortom, houd je de komende weken aan het nieuwe bedtijd ritme! Dan komt alles weer goed. Of geef het gewoon maar meteen op, je kleintjes wilden toch al nooit naar bed op de tijden dat jij het zegt…

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Het leven met een Superheld

Diana

Het leven met een superheld gaat niet altijd over rozen. Daar zitten nog heel wat haken en ogen aan. Zo weet ik nooit in welke rol hij zich bevindt. Soms zie ik het aan zijn outfit, maar tegenwoordig weet hij dat, als hij zijn vestje over zijn pak heen doet, hij incognito werkt. En een kniesoor die op zijn felgekleurde broek let, maar dit terzijde. In zijn favoriete Spiderman pak springt hij zonder pardon boven op de tafel en van de tafel op de bank. En als ik hem niet behoed voor gevaarlijke capriolen, zou hij over de rand van de bank zijn weg vervolgen, volledig in zijn rol.

Tegenwoordig krijg ik ook briefjes van een superheld. Ik weet niet van welke held, want ik krijg deze briefjes van een jongetje dat met een vreemde lage stem “ik heb een boodschap voor je” zegt en vervolgens in de mist naar het onbekende verdwijnt. Wat er op het briefje staat? Dat mag ik zelf bedenken, maar als de woorden webschieter, webslinger en Spiderman erin voorkomen, maakt dat zijn verhaal goed.

mace1

Deze superheld houdt ook van verstoppen, dus de kans dat er ineens een gedaante achter een deur vandaan komt of dat hij verstopt zit achter een kastje, is vrij groot. Ik schrik me regelmatig een rolberoerte, maar juist dan kan zijn dag niet meer stuk. Als de superheld ineens bedenkt dat hij de meest interessante posities moet aannemen en in aanvalshouding gaat staan, heb ik regelmatig te kampen met een onverwachtse stomp in mijn buik of een rechtse op mijn kaak. De geluiden die vrijkomen bij zijn superheldenacties zijn dusdanig ingewikkeld dat ik deze niet kan verwoorden. Eigen fantasie is soms noodzakelijk.

Dit lijkt misschien op één van de zoveelste Superheld verhalen. Maar niets is minder waar. Ik heb een ECHTE superheld in huis, ook zonder pakkie aan. Mijn superheld heeft zijn krachten opgebouwd tijdens zijn bestralingen en chemokuren. En bij iedere prik voelde hij die superkracht. Superhelden zijn sterk en nooit ziek. Superhelden komen op voor mensen in nood of onmogelijke situaties. Superhelden huilen nooit. En Superhelden hebben krachten die gewone mensen niet hebben en iedere Superheld heeft zijn eigen kracht.

MIJN eigen superheld heeft van alle helden een beetje, zo is hij nog specialer dan ieder andere Superheld.
Spiderman, Thor, Hulk, Batman, en Ironman, eat your heart out!

I am pleased to introduce my Superhero MACE!

Liefs, Diana

Kinderen, Overige

Oh wat leuk! Al zijn tanden zijn eruit…

Pauline

Als je een kleintje in de tandenwissel-fase hebt, dan hoef ik je niet te vertellen hoe trots een kind op zijn of haar eerste wiebeltand zal zijn. De spanning van zo een nieuwe belevenis zit er dan behoorlijk in. Het ene kind vindt het wel prima en blijft er mooi vanaf, het andere kind (mijn kind) begint er aan te wiebelen als een malle en stopt niet totdat die tand verwijderd is. Want wat is er nou mooier dan de volgende dag je vriendjes en vriendinnetjes dat charmante gat in je mond te showen? Voor een 6-jarige helemaal niets!

Dat is nu dus een van de mooiste dingen in haar wereldje… “tanden eruit”. En dat bleek laatst maar weer toen ze naar haar nieuwe DVD The Tom and Jerry show* aan het kijken was. De eindeloze strijd tussen die twee gaat er af en toe bijzonder hardhandig aan toe en dit keer liep Tom heel hard tegen een muur. Zo hard dat al zijn tanden eruit vielen. De 6-jarige reageerde vol enthousiasme: “Oh, wat leuk voor Tom! Al zijn tanden zijn eruit!”

* De DVD met 13 gloednieuwe afleveringen en The Tom & Jerry Show – Funny Side Up met 14 afleveringen is inmiddels alweer een tijdje uit op de markt, maar aangezien deze twee tijdloos zijn, is het een aanrader voor elk seizoen.

Kinderen, Liefs Diana

Make-up Wake-up

Diana

Tegenwoordig moet ik mijn Make-up delen met mijn puber. Dit gebeurde deels al een paar jaar, maar nu is het serieuzer. Het houdt nu niet op bij die ene mascara, de mascara is niet meer aan te slepen. Zo heb ik ook een wimper kruller, heel lullig want deze is voor mij noodzakelijk. Voor dochterlief niet, haar veel te lange wimpers staan van nature naar boven gekruld en toch gebruikt ze hem en is hij regelmatig zoek. Dan voel ik stress. We delen ook lipgloss, lipsticks, wenkbrauw penceel en de finishing powder voor over de foundation inclusief de grote kwast. Zelfs sommige parfums worden rijkelijk gebruikt door moeder en dochter. Zo delen we ook dezelfde spiegel, haarföhn en stijltang. De laatstgenoemde niet in de minste plaats. Deze is ook erg populair bij pubervriendinnen en dus ook regelmatig zoek. Ik voel nog meer stress.

Het is officieel, mijn dochter is ijdel en houdt net zoveel van Make-up en hairstyling als ik. Ik hoor jullie denken, “is dat erg en vanwaar die stress”. Ik leg uit. Als ik namelijk ’s ochtends opsta en in de spiegel kijk, zie ik een vrouw van 43 jaar met de nodige kreukels, rimpels en een bleek gezicht. Een koude plens water werkt niet meer voor het wegtrekken van wallen en verkrijgen van de blosjes. Wat dus moet gebeuren kost me dagelijks zo een 20 minuten. Mijn gezicht schreeuwt om make-up.

Men zegt: “hoe ouder je wordt, hoe langer de tijd voor de spiegel”. Jawel, ik kan het helaas beamen. Ik neem die tijd voor de spiegel. En deze tijd wordt echt steeds langer. Tot ergernis van mijn puber. Dezelfde spiegel, dezelfde haast in de chaotische ochtend. En als er iets van Make-up ontbreekt van wat bij mijn dagelijkse plamuursessie hoort, voel ik de nodige stress. Wimperkruller zoek? Dan is het onmogelijk die, te korte rechte wimpers, met een mooie krul naar boven te krijgen en kost het weer extra mascara en tijd voor enigszins hetzelfde effect. Dus ik bewaak mijn vaste schilderstas, met mijn leven.

Los van de dagelijkse plamuur ben ik gehecht geraakt aan de stijltang. Als ik namelijk mijn haar gewassen heb en het op laat drogen, lijkt het soms of er een ontplofte mol op mijn hoofd zit. Dan is het allerergste wat je kan overkomen dat op dat moment de, o zo populaire, ook onder pubervriendinnen stijltang, is uitgeleend! HOE moet ik dan de deur uit?! Weer stress.

Wat je al geen stress hebt en over hebt voor een stralende look. Ik heb het nodig, mijn puber niet. En toch vind ik het stiekem leuk dat ze zoveel tijd en aandacht besteedt aan haar “looks”.

Sjonge wat is ze mooi.

Liefs, Diana

Ja papa, Kinderen

Geluidsoverlast

Arno

Mijn kinderen zijn gek op muziek en dat wil ik graag stimuleren. Muziek is leuk toch? De twee oudste hebben allebei een radio met cd-speler op hun kamer en die worden veel gebruikt. Er worden in hun kamertjes heel wat cd’s grijs gedraaid, zeg maar.

Ondertussen hebben ze ook ontdekt dat ze op de computer in de woonkamer muziek kunnen afspelen. Spotify, iTunes of gewoon een cd-tje erin, ze weten precies hoe het allemaal werkt. Dat de blu-ray speler ook gewone cd’s kan afspelen, hadden ze al snel door. En dat een iPad muziek kan afspelen ook. En dat een laptop dat ook kan, vinden ze niet meer dan logisch.

Ik vind het hartstikke leuk dat mijn kinderen zo gek op muziek zijn en ik verbaas me er telkens weer over hoe goed ze, zonder te kunnen lezen, alle apparatuur in huis weten te bedienen. Leuk hoor!

Maar soms word ik er helemaal knetterdeknetterde-knettergek van. Want waarom? „Waarom?”, vraag ik me af. Waarom staan er altijd drie apparaten tegelijkertijd aan? En waarom staat dan ook nog eens van al deze apparaten het volume helemaal voluit? „Anders kan ik het niet horen”, is het standaard antwoord van mijn oudste. Leuk hoor, K3, Dirk Scheele, Kinderen voor Kinderen en de sprookjes van de Efteling allemaal door elkaar heen!

Af en toe voel ik me net de volume-politie, op jacht naar bronnen van geluidsoverlast. Dan loop ik door het huis, overal apparaten uit of zachter te zetten en vraag mezelf af waarom ik eigenlijk de moeite neem. Want een minuut later staat er wel weer een ander muziekje aan. Misschien op een ander apparaat, maar gegarandeerd op het hoogste volume…

Kinderen

Beste kleuterschool, wat heb je met mijn kleine mannetje gedaan?

Pauline

kleuter

Beste kleuterschool,

Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.

Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.

Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.

En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.

En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?

En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.

Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.

En dan praten we over een half jaartje weer verder.

Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.

Kinderen

Het lege fotoboek

Pauline

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.