Oh wat leuk! Al zijn tanden zijn eruit…

Als je een kleintje in de tandenwissel-fase hebt, dan hoef ik je niet te vertellen hoe trots een kind op zijn of haar eerste wiebeltand zal zijn. De spanning van zo een nieuwe belevenis zit er dan behoorlijk in. Het ene kind vindt het wel prima en blijft er mooi vanaf, het andere kind (mijn kind) begint er aan te wiebelen als een malle en stopt niet totdat die tand verwijderd is. Want wat is er nou mooier dan de volgende dag je vriendjes en vriendinnetjes dat charmante gat in je mond te showen? Voor een 6-jarige helemaal niets!

tandloos

Dat is nu dus een van de mooiste dingen in haar wereldje… “tanden eruit”. En dat bleek laatst maar weer toen ze naar haar nieuwe DVD The Tom and Jerry show* aan het kijken was. De eindeloze strijd tussen die twee gaat er af en toe bijzonder hardhandig aan toe en dit keer liep Tom heel hard tegen een muur. Zo hard dat al zijn tanden eruit vielen. De 6-jarige reageerde vol enthousiasme: “Oh, wat leuk voor Tom! Al zijn tanden zijn eruit!”

* De DVD met 13 gloednieuwe afleveringen en The Tom & Jerry Show – Funny Side Up met 14 afleveringen is inmiddels alweer een tijdje uit op de markt, maar aangezien deze twee tijdloos zijn, is het een aanrader voor elk seizoen.

TOM&JERRY SHOW S1.1_DVD NLFR_3D

Make-up Wake-up

Tegenwoordig moet ik mijn Make-up delen met mijn puber. Dit gebeurde deels al een paar jaar, maar nu is het serieuzer. Het houdt nu niet op bij die ene mascara, de mascara is niet meer aan te slepen. Zo heb ik ook een wimper kruller, heel lullig want deze is voor mij noodzakelijk. Voor dochterlief niet, haar veel te lange wimpers staan van nature naar boven gekruld en toch gebruikt ze hem en is hij regelmatig zoek. Dan voel ik stress. We delen ook lipgloss, lipsticks, wenkbrauw penceel en de finishing powder voor over de foundation inclusief de grote kwast. Zelfs sommige parfums worden rijkelijk gebruikt door moeder en dochter. Zo delen we ook dezelfde spiegel, haarföhn en stijltang. De laatstgenoemde niet in de minste plaats. Deze is ook erg populair bij pubervriendinnen en dus ook regelmatig zoek. Ik voel nog meer stress.

Het is officieel, mijn dochter is ijdel en houdt net zoveel van Make-up en hairstyling als ik. Ik hoor jullie denken, “is dat erg en vanwaar die stress”. Ik leg uit. Als ik namelijk ’s ochtends opsta en in de spiegel kijk, zie ik een vrouw van 43 jaar met de nodige kreukels, rimpels en een bleek gezicht. Een koude plens water werkt niet meer voor het wegtrekken van wallen en verkrijgen van de blosjes. Wat dus moet gebeuren kost me dagelijks zo een 20 minuten. Mijn gezicht schreeuwt om make-up.

Men zegt: “hoe ouder je wordt, hoe langer de tijd voor de spiegel”. Jawel, ik kan het helaas beamen. Ik neem die tijd voor de spiegel. En deze tijd wordt echt steeds langer. Tot ergernis van mijn puber. Dezelfde spiegel, dezelfde haast in de chaotische ochtend. En als er iets van Make-up ontbreekt van wat bij mijn dagelijkse plamuursessie hoort, voel ik de nodige stress. Wimperkruller zoek? Dan is het onmogelijk die, te korte rechte wimpers, met een mooie krul naar boven te krijgen en kost het weer extra mascara en tijd voor enigszins hetzelfde effect. Dus ik bewaak mijn vaste schilderstas, met mijn leven.

Los van de dagelijkse plamuur ben ik gehecht geraakt aan de stijltang. Als ik namelijk mijn haar gewassen heb en het op laat drogen, lijkt het soms of er een ontplofte mol op mijn hoofd zit. Dan is het allerergste wat je kan overkomen dat op dat moment de, o zo populaire, ook onder pubervriendinnen stijltang, is uitgeleend! HOE moet ik dan de deur uit?! Weer stress.

Wat je al geen stress hebt en over hebt voor een stralende look. Ik heb het nodig, mijn puber niet. En toch vind ik het stiekem leuk dat ze zoveel tijd en aandacht besteedt aan haar “looks”.

Sjonge wat is ze mooi.

Liefs, Diana

Geluidsoverlast

Mijn kinderen zijn gek op muziek en dat wil ik graag stimuleren. Muziek is leuk toch? De twee oudste hebben allebei een radio met cd-speler op hun kamer en die worden veel gebruikt. Er worden in hun kamertjes heel wat cd’s grijs gedraaid, zeg maar.

Ondertussen hebben ze ook ontdekt dat ze op de computer in de woonkamer muziek kunnen afspelen. Spotify, iTunes of gewoon een cd-tje erin, ze weten precies hoe het allemaal werkt. Dat de blu-ray speler ook gewone cd’s kan afspelen, hadden ze al snel door. En dat een iPad muziek kan afspelen ook. En dat een laptop dat ook kan, vinden ze niet meer dan logisch.

Ik vind het hartstikke leuk dat mijn kinderen zo gek op muziek zijn en ik verbaas me er telkens weer over hoe goed ze, zonder te kunnen lezen, alle apparatuur in huis weten te bedienen. Leuk hoor!

Maar soms word ik er helemaal knetterdeknetterde-knettergek van. Want waarom? „Waarom?”, vraag ik me af. Waarom staan er altijd drie apparaten tegelijkertijd aan? En waarom staat dan ook nog eens van al deze apparaten het volume helemaal voluit? „Anders kan ik het niet horen”, is het standaard antwoord van mijn oudste. Leuk hoor, K3, Dirk Scheele, Kinderen voor Kinderen en de sprookjes van de Efteling allemaal door elkaar heen!

Af en toe voel ik me net de volume-politie, op jacht naar bronnen van geluidsoverlast. Dan loop ik door het huis, overal apparaten uit of zachter te zetten en vraag mezelf af waarom ik eigenlijk de moeite neem. Want een minuut later staat er wel weer een ander muziekje aan. Misschien op een ander apparaat, maar gegarandeerd op het hoogste volume…

Beste kleuterschool, wat heb je met mijn kleine mannetje gedaan?

kleuter

Beste kleuterschool,

Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.

Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.

Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.

En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.

En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?

En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.

Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.

En dan praten we over een half jaartje weer verder.

Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.

Het lege fotoboek

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.

Premiere Nijntje viert feest

Gisteren was het zover, de nieuwe musical van nijntje ging in première in het TivoliVredenburg theater. Dit keer was het feest, groot feest, nijntje vierde namelijk haar 60ste verjaardag!

Het is ongelofelijk hoe dit konijntje zijn publiek al 60 jaar kan boeien, maar het is waar. Daar heb ik gisteren het bewijs van gezien. Mijn kleintje heeft namelijk 55 minuten zeer geboeid naar het vrolijke en interactieve theaterstuk gekeken. En niet alleen mijn peuter, de hele zaal zat vol met enthousiaste kleintjes die genoten en het feest van Nijntje uitbundig meevierden. Ook al lijkt nijntje tijdloos en kun je altijd van haar op aan, toch gaat ook nijntje met de tijd mee. Dat konden we wel horen aan het nieuwe K3-lied.

nijntje viert feest - K3

Het vrolijke theaterconcert, met live band, was een feest van herkenning. Naast de bekende liedjes waren daar ook nieuwe liedjes die je binnen no-time met nijntje mee zingt. Ook voor de mama’s was er herkenning in het theaterstuk, zo werd er bijvoorbeeld een traantje gelaten toen nijntje voor het eerst naar school ging.

Dick Bruna bedacht nijntje in 1955. In de loop der jaren evolueerde nijntje van een stoffen speelgoeddier tot een eigenwijs konijn. Ivo de Wijs vertaalde de verhalen van Dick Bruna naar even speelse als herkenbare liedjes en de onvergetelijke Joop Stokkermans maakte er tijdloos vrolijke muziek bij.

De konijnenfamilie viert tot en met 17 mei in vele Nederlandse theaters feest. Kijk hier voor de speellijst.

Nijntje

Fotograaf: Leo van Velzen

Drie kinderen binnen vier jaar. Over vier jaar…

Vroeger, lang geleden, toen ik nog onwetend was, dacht ik dat ik over vier jaar wel aan kinderen toe zou zijn. Die gedachte veranderde door de jaren heen niet. Jarenlang dacht ik dus over vier jaar aan kinderen toe te zijn. Op een dag kwam het besef dat ik nooit iets anders zou denken. Hoewel de jaren voorbij vlogen, zou het nooit ‘over vier jaar’ worden. Ik zou er nooit aan toe zijn, het perfecte moment zou nooit komen. Toen ik dat besefte, zo rond mijn dertigste verjaardag in 2007, was het ineens ‘over vier jaar’.

In 2008 werd mijn eerste dochter geboren en er gebeurde iets bijzonders. Het ‘over vier jaar’ kwam terug als ‘binnen vier jaar’. Want meer kinderen? Ik moest er niet aan denken dat we als we uit de luiers en slapeloze nachten zouden zijn, hier weer opnieuw aan moesten beginnen. Daar voelde ik me veel te oud voor. Nee, dan hadden we vier jaar eerder aan kinderen moeten beginnen. Meer kinderen? Dat moet dan binnen vier jaar gebeuren.

En zo gebeurde het. Zoals ik al zei, werd in 2008 mijn eerste dochter geboren. Binnen vier jaar kwamen daar in 2011 een zoon en in 2012 nog een dochter bij. Sindsdien puilt onze kliko regelmatig uit van de luiers, is het begrip nachtouders ons niet vreemd, worden we regelmatig gillend gek van onze zesjarige, kleuter en peuter, is ons huis nooit opgeruimd en bestaan de woorden ‘snel’ en ‘even’ niet meer in onze vocabulaire.

Ja, achteraf denk ik wel eens dat de fase ‘over vier jaar’ een stuk gemakkelijker was dan de fase ‘binnen vier jaar’, want met drie kleintjes is ons leven meestal een complete chaos. Toch heb ik er geen spijt van. Hoewel soms wat slaperig, genieten we van ons gezin en het gezinsleven. En ook het “binnen vier jaar” loont, want wat is het fijn om te zien hoe de kinderen samen groot worden en ik weet zeker dat ze nu binnen vier jaar uit de luiers zullen zijn!

Avondmens!

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana

Wat je niet wist… De redenen voor een driftbui

driftbui

Afbeelding: Shutterstock

Moeder van een peutertje, een dreumesje of (in een enkele geval) een kleutertje? Dan weet je inmiddels al wel een beetje hoe te leven in constante angst, omdat je simpelweg nooit weet hoe je kleintje zijn brood gesneden wil hebben. Ook weet je inmiddels wel dat je geen dure spullen (speelgoed) meer hoeft aan te schaffen, aangezien ze de meeste lol beleven met een kartonnen doos. Of ze slopen de boel, die zijn er ook.
En ongetwijfeld zul je ook regelmatig te stellen hebben met zo een bui, ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik doe het voor de duidelijkheid toch maar even. Een driftbui.

Zomaar. Opeens. Out of the blue.

Maar is dat eigenlijk wel zo? Komen die driftbuien zomaar opeens opdagen of hebben die kleintjes een gegronde reden om zich zo hysterisch en genadeloos te gedragen? Want, soms hebben ze echt een ernstig goede reden om languit op de grond (midden in een winkelcentrum) te gaan schreeuwen, krijsen, de vloer te besmeuren met kwijl en snot en vergeet vooral het hysterische schoppen met armen en benen niet.

Neem bijvoorbeeld de regels die de kleintjes allemaal ‘opeens’ opgelegd krijgen. Toen ze nog baby’s waren, hoefden ze maar een gilletje te geven en er was iemand die daar klaar voor ze stond. Maar een dreumes/peuter/kleuter moet zich ‘opeens’ aan allemaal regels houden. Hoezo mag ik de vla niet meer in mijn haren smeren? We gaan toch straks in bad? – Mag ik geen tekeningen op de muur maken? Maar het zijn hartjes! – Hoe kom je erbij dat sudocreme alleen voor je billen is? Het smeert ook prima op je wangen, je benen, de bank, de vloer en de muur.  

Of wat dacht je hiervan? Ik heb weleens aan de telefoon gehangen met één of ander verkoper en toen ik een keer besloot om aan de lijn te blijven voor het ‘bel me niet register’ heb ik na 10 minuten doorverwezen te worden en allerlei knopjes te hebben moeten indrukken, uit frustratie de telefoon op de grond gesmeten en ik kreeg de neiging om schoppend en krijsend op de grond te gaan liggen. Hoe denk je dat je kleintje zich voelt als hij of zij wéér mee moet naar de supermarkt. Hij wordt langs allerlei schappen gelootst, hij moet alle zakjes snoep weer terug leggen en bij de kassa moet hij zeker vijf minuten wachten. En als mama de zware boodschappen snel in de auto wil zetten, moet hij ineens doorlopen! HALLO! Tijd voor een driftbuitje.

Stel je voor; je zit in een aftands restaurantje ergens in een achterbuurt van Hong Kong en je krijgt een bordje voorgeschoteld waarvan je werkelijk geen idee hebt, wat erop ligt. Je ziet wat bruine drap en hier en daar een brokje. Ga je het eten? No way! Ik niet. Van binnen zou je waarschijnlijk kokhalzen. Je zou wel kunnen janken en als je even de kans krijgt, vlucht je, zo snel als je kan!
En stel je nu even je dreumes/peuter/kleuter voor. Je hebt heerlijk in de keuken gestaan om een fijne maaltijd voor je liefjes te bereiden. Op het moment dat het op tafel komt begint je dreumes/peuter/kleuter te gillen alsof ze iets voorgeschoteld krijgt wat ze nog nooit eerder heeft gezien. Misschien is dat ook wel zo? Misschien ook niet. Het is in ieder geval verrekte eng om dat ‘vreemde eten’ op te eten.

De taalbarrière. Hoe lastig is het om met zo weinig woorden iets duidelijk te maken. Die jas die je aan hebt, die is echt veel te warm en dan ook nog een muts op je kop én kriebelende (geen biokatoen!) wanten aan. Dus ja, dan smijt je alles de hele tijd af. Maar nee, dat is niet duidelijk genoeg, want alles wordt weer rigoureus bij je opgezet. Het laatste wat je dan nog kunt doen om jezelf duidelijk te maken is een strot van hier tot gunter opzetten.

En dan hebben we nog de magische wereld. Voor een dreumes/peuter/kleuter is er geen onderscheid tussen de echte wereld en de fantasie wereld. En ja, wij weten wel dat het allemaal niet echt is, voor zo een kleintje ligt dat toch even anders. Die krokodillen onder je bed? Die zijn daar en in dat bed wil je dus echt niet slapen. Die schaduw op de gang? Dat is een spook, je gaat dus echt niet langs dat spook mee naar buiten. Het doucheputje? Daar kun je zomaar opeens in verdwijnen, daar ga je dus echt niet, voor je plezier én om even lekker schoon te worden, vlak naast staan. En zo heeft iedere dreumes/peuter/kleuter zijn eigen magische wereld…

Een driftbui… Zomaar? Opeens? Out of the blue?

Nah.


 

redenen driftbui

Puber VS iPhone

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd.
Dit jaar mogen we haar 14e verjaardag vieren dus ik zit al ruim anderhalf jaar in dit pubergedrag. Nog steeds wacht ik op de dag dat het went, maar tegen die tijd is ze waarschijnlijk volwassen.

appels

Mijn puber is opgegroeid met een mobiele telefoon. Tegenwoordig HET middel om met elkaar te communiceren. Dit gaat via WhatsApp, Instagram, Snapchat en weet ik wat nog meer. Met hele groepen van die pubers communiceert ze via, in haar geval, de iPhone. Herstel, iPhone 4S, ja want dat is ook nog zo een dingetje. Liefst heeft ze nu gewoon de 5S, want volgens haar is ze nog maar een van de weinige met zo’n OUDE iPhone.

Of ze nu op feestjes is, samen met vrienden en vriendinnen zit, ze is druk in “gesprek”, stuurt en ontvangt foto’s en filmpjes via apps. Op de bank, in bed, in de keuken, op de wc en zelfs als ze bezig is met andere dingen, ligt Mr. iPhone in haar aura.

Discussies, ruzies, liefdesverklaringen, complimenten geven, vriendschappen worden gemaakt en beëindigd via iPhone. Bijzonder onpersoonlijk, vind ik. Soms uitermate irritant maar in vele gevallen ook rete handig. Ik zeg niet dat ik het eens ben met de manier van communiceren want als er iemand een avondvullend programma bij elkaar ratelt, ben ik het wel. En niets is prettiger dan een persoonlijk gesprek en of gezellig met vriendinnen uren lang slap lullen over alles en niets en vooral in de ruimte. Maar sommige onderwerpen zijn voor een puber best lastig om te bespreken. En als je dan verliefd bent kun je dit eindeloos laten merken met lieve smileys of hartjes en als je boos of teleurgesteld bent kost je dat hooguit één poppetje om dit duidelijk te maken. Heb je helemaal geen zin om te typen, stuur je toch gewoon een spraak bericht? En nog beter, lang leve FaceTime!

Los van het communiceren heeft het voor mij als werkende moeder en veel bezoeken in het VU, wel zijn voordelen zo een Phone. Het contact wat ik kan leggen met mijn dochter na school, mits ik niet 9 van de 10 keer een voicemail krijg. Reden, batterij leeg. Nog een voordeel van mijn fanatieke Phone gebruik is de “meta” app van school, dan heb ik nog enig idee van waar ze is. Ik heb daar namelijk inzage in het rooster, het huiswerk en de schooltijden van mijn puber. Waar ik gretig gebruik van maak. Leuk om haar cijfers te bewonderen. En wat dacht je van de vergeten boeken, het opgegeven huiswerk en ook helaas zie ik dat ze vaak te laat komt en dat tussen de lessen door! Reden, gezellig kletsen lopend van lokaal naar lokaal. En jawel, persoonlijk, want Mr. iPhone ligt in de kluis.

Maar wie kan nu eigenlijk nog zonder smartphone? Mijn eigen eet- en lunch afspraken gaan ook via WhatsApp. Ik doe mijn bankzaken via de app, check regelmatig Social Media, speel een spelletje en zelfs mijn kleine Prins geeft zijn Furby eten via een app.

Spreken we nog wat af voor dit weekend? We appen.

Liefs,
Diana